Μετά την πρεμιέρα του All the wrong men, στο φεστιβάλ Nicosia Pop Up, τον περασμένο Δεκέμβριο, η δημιουργός και πρωταγωνίστρια Ειρήνη Σαλάτα το ανεβάζει ξανά σε μια σειρά παραστάσεων, στο Φουαγιέ του Θεάτρου Ένα. «Γιατί επιλέγουμε πάντα λάθος άντρες;», ρωτά το έργο. Με τη μορφή ενός μονολόγου, πραγματεύεται τους έρωτες του 21ου αιώνα, αναλύοντάς τους από τη γυναικεία σκοπιά. Η ηρωίδα θα μπορούσε να ήταν οποιαδήποτε γυναίκα που, στο χάος της σημερινής κοινωνίας και στην αβεβαιότητα, παλεύει να βρει τον εαυτό της και έναν σύντροφο. Όχι απαραίτητα με αυτήν τη σειρά.

Μιλήσαμε με την Ειρήνη για αυτόν τον διαχρονικό εσωτερικό διάλογο της γυναίκας, η έμπνευση πίσω από την πρώτη της θεατρική παραγωγή.

Πώς προέκυψε η ιδέα;

Η γραφή ήταν κάτι που έκανα από πάντα. Διηγήματα, ποιήματα, μικρές ιστορίες, λειτουργεί σαν ψυχοθεραπεία για μένα. Το βρίσκω πιο εύκολο να γράψω τις σκέψεις μου, παρά να τις πω. Τα τελευταία χρόνια, ξεκίνησα να βάζω όλα όσα έγραψα τα τελευταία χρόνια σε μια τάξη, σαν μια ανασκόπηση. Το υλικό της παράστασης προέκυψε από ένα ημερολόγιο σχέσεων, ας το πούμε, που κρατώ εδώ και αρκετό καιρό. Όταν μια σχέση τελείωνε, ένιωθα την ανάγκη να βάλω τις σκέψεις μου κάτω για να μπει ένα πιο επίσημο τέλος. Δεν ήταν όλα συγκεντρωμένα σε ένα σημειωματάριο, κάποια ήταν χειρόγραφα, άλλα ψηφιακά, οπότε τον τελευταίο χρόνο βρήκα την ευκαιρία να τα συγκεντρώσω. Βρισκόμουν σε μια περίεργη περίοδο, λόγω της πανδημίας, ήμουν άνεργη. Δεν υπήρχε αρκετή δουλειά για όλους εμάς τους ηθοποιούς, έστω και αν κάποια από τα μέτρα είχαν αρθεί. Οπότε, ένιωθα λίγο χαμένη. Όταν είδα την ανοιχτή πρόσκληση για το φεστιβάλ Pop-Up τον περασμένο Δεκέμβριο, είπα, γιατί να μην το δοκιμάσω; Δεν έχω κάτι να χάσω. Οι σχέσεις που περιγράφονται στο έργο είναι εμπνευσμένες από δικές μου εμπειρίες. Κάποιες ίσως είναι γραμμένες στην υπερβολή τους, αλλά η ουσία είναι αληθινή. Πήρα εκείνες που πιστεύω ότι είναι οι πιο χαρακτηριστικές, που θα μπορούσε το κοινό να ταυτιστεί περισσότερο, σχέσεις με άντρες-στερεότυπα, ας το πούμε. Ο μάγκας, ο καλλιτέχνης, ο ευαίσθητος. Όπως και κάποιες που ήταν σημαντικές για μένα προσωπικά και της έντυσα κάτω από την ομπρέλα της ομαδικής θεραπείας, στην οποία πάνε άτομα που δεν κατορθώνουν να κάνουν ρομαντική σχέση, είτε γιατί διαλέγουν τους λάθος άντρες/γυναίκες, είτε επειδή κάτι δεν πάει καλά μέσα τους. Εμφανίζεται αυτός ο χαρακτήρας, που ξεκινά να διηγείται τις περιπέτειές της. Έχει μια τρέλα, παίρνει τον λόγο από μόνη της και μιλά ανελλιπώς, χωρίς να αφήνει άλλον να μιλήσει. Οι θεατές βρίσκονται σε κύκλο γύρω μου. Προσπάθησα να εντάξω το κοινό στον μονόλογο με διάφορους τρόπους, για να νιώσει μέρος του.

Τι θέλεις να πετύχεις μέσω αυτού;

Σαν καλλιτέχνες, διεκδικούμε τον χρόνο του άλλου. Έχω κάτι να σου πω και θέλω να με προσέξεις. Είναι σημαντικό για μένα να γράφω για θέματα που αφορούν τον κόσμο στην Κύπρο, θέματα της καθημερινότητάς του. Το πραγματεύομαι από μια πιο κωμική σκοπιά, αφού έτσι και αλλιώς είναι για γέλια οι καταστάσεις που περιγράφω! Παρατήρησα και από εμένα αλλά και από εμπειρίες φίλων ότι πολλές ρομαντικές σχέσεις σήμερα είναι προβληματικές. Καταρχήν, είναι πολλοί που είναι μόνοι τους, που δεν βρίσκουν κάποιον/α που να νιώθουν ότι επικοινωνούν ουσιαστικά. Σίγουρα η νοοτροπία δεν είναι η ίδια όπως των προηγούμενων γενεών και γενικά πιστεύω με τα χρόνια κάθε γενιά πάει ένα βήμα μπροστά αλλά, την ίδια στιγμή, νιώθουμε κάπως αποκομμένοι, ίσως και λόγο της τεχνολογίας, η προσκόλληση στο κινητό και τα ΜΚΔ. Είναι η πρώτη μου απόπειρα στη θεατρική γραφή. Ο φόβος μου ήταν να μην με πάρουν για ψώνιο, ότι γράφω και παίζω και θέλω να τα κάνω όλα. Αγαπώ και τα δύο, η σκηνή είναι το στοιχείο μου, εκεί νιώθω άνετα, το να γράφω είναι σαν να αγκαλιάζει το πάθος μου για την υποκριτική, δηλαδή, το συγκεκριμένο πρότζεκτ είναι διπλή ευχαρίστηση. Πριν το ανεβάσω για πρώτη φορά στο φεστιβάλ Pop-Up, έκανα μια δοκιμαστική παράσταση για φίλους, γιατί ξέρεις… μπορεί να γράφω τις μεγαλύτερες μαλακίες του κόσμου και να μην το μάθω ποτέ! Οπότε, σκέφτηκα, καλύτερα να το παρουσιάσω πρώτα σε φίλους για να μου πουν μια ειλικρινή γνώμη. Τα σχόλια ήταν θετικά ευτυχώς και έτσι πήρα πολύ θάρρος.

Πόσο δύσκολο είναι να ερμηνεύεις δικές σου εμπειρίες στη σκηνή;

Αρκετά, θα έλεγα, ιδιαίτερα δύσκολα είναι τα σημεία που έχουν να κάνουν με πιο πρόσφατες σχέσεις. Για τον τελευταίο άνθρωπο που μιλώ, την τελευταία μου σχέση, είχα γράψει τις σκέψεις μου και, όταν ήρθε η στιγμή να τις ερμηνεύσω, δεν μου έβγαινε με τον ίδιο τρόπο. Ήταν πολύ έντονο συναισθηματικά και το άλλαξα επιτόπου, έγινε κάτι αυτοσχεδιαστικό εντελώς.

Ποια ήταν η ανταπόκριση του κοινού στο Pop-Up;

Πολύ θετική και από τα δύο φύλα! Κάποιος από τους άντρες μού είπε ότι αναγνώρισε τον εαυτό του. Άλλος ότι είδε και την άλλη πλευρά, να βρίσκεσαι για παράδειγμα με μια γυναίκα και να της ζητάς εμμέσως να φύγει, με δικαιολογίες τύπου, θα ξυπνήσω πολύ πρωί αύριο και αυτός να βαριέται και η άλλη να σκέφτεται «μα μόλις περάσαμε τρυφερές στιγμές και με διώχνει;;». Δίνω τη γυναικεία πλευρά. Αν ένας άντρας γράψει κάτι αντίστοιχο, σίγουρα θα αναγνωρίσουμε μέσα στερεοτυπικές συμπεριφορές γυναικών. Δεν εξέλαβα κάτι αρνητικό, οπότε ένιωσα άνετα να το ξαναπροβάλω. Το ήθελα να είναι πολύ απλό και χαλαρό σκηνοθετικά, δηλαδή να σπάζει τον διαχωρισμό κοινού σκηνής με τους συνηθισμένους κωδικούς για το πότε ξεκινά μια παράσταση.

Γιατί κυπριακά με αγγλικό τίτλο;

Αρχικά, το είχα γράψει στα νέα ελληνικά αλλά, όταν ήρθε η στιγμή να το ερμηνεύσω, το ξανασκέφτηκα. Οι αυτοσχεδιασμοί βγαίνουν πιο οργανικά στην κυπριακή διάλεκτο, όπως και το νόημα αυτών που θέλω να πω και είναι λογικό, αφού τα κυπριακά είναι η πρώτη μου γλώσσα. Και του κοινού επίσης, η αλήθεια! Στο ημερολόγιο έγραφα στα νέα ελληνικά. Για κάποιο λόγο, σε γραπτή μορφή το έβρισκα πιο φυσικό και εύηχο, σε μια καλύτερη σειρά και τάξη. Αλλά, όταν αποφάσισα να το μεταφέρω στη σκηνή ήταν αφύσικο, τα κυπριακά ήταν η πιο σωστή διάλεκτος ενστικτωδώς. Όσο για τον τίτλο, πάλι απλώς ακολούθησα το ένστικτό μου. Το δοκίμασα στα ελληνικά, αλλά δεν μου έβγαινε, έτσι τον άφησα στα Αγγλικά, όπως τον είχα σκεφτεί αρχικά.

Θα συνεχίσεις να γράφεις για τη σκηνή;

Σίγουρα! Έχω πολλές ιδέες. Εξάλλου, για μένα αυτή η παράσταση δεν θα τελειώσει ποτέ, πάντα θα μπαίνει μια άνω τελεία, το έργο θα εξελίσσεται και θα μπορώ να την παρουσιάζω ξανά. Θα ήθελα επίσης να γράψω σειρά για την κυπριακή τηλεόραση. Παρατήρησα ότι τηλεόραση παρακολουθούν παιδιά μέχρι το γυμνάσιο ή λύκειο και μετά υπάρχει ένα μεγάλο κενό και η επόμενη ηλικιακή ομάδα είναι οι άνω των πενήντα. Πιστεύω ότι είναι μια πρόκληση να καταφέρεις να τραβήξεις την ενδιάμεση ηλικιακή ομάδα πίσω στην τηλεόραση.

* «All the wrong men» Κείμενο / Σκηνοθετική επιμέλεια / Ηθοποιός επί σκηνής: Ειρήνη Σαλάτα. Παραστάσεις: 22/2/22, 23/2/22, 1/3/22. Ώρα έναρξης 8.30μμ. Φουαγιέ Θεάτρου Ένα, Λεωφόρος Αθηνάς 4, 1016, Λευκωσία. Τηλέφωνο επικοινωνίας: 99435403. Γενική είσοδος: 10 ευρώ. Εισιτήρια: shop.tickethour.com.