Η Πάολα και η Δανάη είναι 17 και χόρεψαν στο φεστιβάλ Open House

ΠΑΡΑΘΥΡΟ Δημοσιεύθηκε 26.10.2021

Την Παρασκευή 1η Οκτωβρίου 2021 πραγματοποιήθηκε η παράσταση Horizons στο μόλο της Λεμεσού στο πλαίσιο του 12ου Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού Open House.

Στην παράσταση Horizons η χορογράφος Ελευθερία Σωκράτους εμπνέεται από τις εμπειρίες και τα συναισθήματα μιας νέας γενιάς. Σε συνεργασία με δύο εφηβες χορεύτριες εξερευνούν τον προσωπικό και συλλογικό ορίζοντα. Δύο χορογραφικά σόλο συνέθεσαν μία ενιαία εμπειρία που παρουσιάστηκε πάνω από τη θάλασσα με φόντο τη θεωρητική γραμμή που ορίζει το τέλος και την αρχή.

Η δύο έφηβες χορεύτριες Ανα Πάουλα Λέμους Παγιάτσου (Α) και Δανάη Λάμπρου (Δ) μας μίλησαν για την εμπειρία τους.

Η Πάολα ξεκίνησε μαθήματα μπαλέτου στα 7 της χρόνια. Στα 13 μπήκε στο σύγχρονο τζαζ, χιπ χοπ dancehall. Όταν αποφάσισε ότι θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον χορό, ξεκίνησε σύγχρονο χορό όπως και wacking, breaking και χιπ χοπ. Η Δανάη ξεκίνησε μπαλέτο στα 4 της και στα 7 ξεκίνησε σύγχρονο λυρικό, χιπ χοπ, λατιν και ελληνικούς. Αλλά από όλα κράτησε το χιπ χοπ και ξεκίνησε σύγχρονο χορό.

Πώς προέκυψε η συνεργασία στο φεστιβαλ;

ΠΑΟΛΑ- Η διοργανωτές του φεστιβάλ είχαν στείλει σε όλες τις σχολές χορού μια ανοιχτή πρόσκληση ότι ψάχνουν έφηβους 15 με 18 χρονών για τη συγκεκριμένη παράσταση. Μου το προώθησε η Βίκυ Κάλλα η δασκάλα μου του χορού και πήγα σε ακρόαση. Στην αρχή επιλέγηκαν έξι χορεύτριες αλλά στην πορεία λόγω τραυματισμών και άλλων υποχρεώσεων μειώθηκε η ομάδα μέχρι που μείναμε μόνο δύο. Δύο εβδομάδες πριν την παράσταση αποχώρησε και η άλλη οπότε είχα μείνει μόνο εγώ, τότε ρώτησα τη Δανάη αν θα ήθελε να συμμετέχει και ευτυχώς είπε ναι.

Ποια ήταν η ιδέα της παράστασης;

ΠΑΟΛΑ- Η ιδέα ήταν να δημιουργήσουμε ένα σόλο με θέμα τον μεγαλύτερο μας φόβο συνδυάζοντας κάτι που μας αγχώνει με κάτι που μας ηρεμά, που μας δίνει γαλήνη ή κάτι ονειρικό. Τα δύο αντίθετα βασικά.

Ήταν πολύ αγχωτικό γιατί αρχικά υπέθεσα ότι θα μας δινόταν περισσότερη χορογραφία και θα δούλευα με βάση αυτή αλλά εν τέλει το μεγαλύτερο μέρος ήταν βασισμένο στον αυτοσχεδιασμό από εμένα που είναι πολύ δύσκολο γιατί ο αυτοσχεδιασμός δεν είναι κάτι στατικό, είναι απρόβλεπτο παίζει ρόλο η ενέργεια τα συναισθήματα της μέρας ή στιγμής κτλ. Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι η φουρτούνα στη θάλασσα. Μια εμπειρία που έζησα όταν ήμουν έπτα χρονών και μου άφησε ένα τραύμα. Έπρεπε να μπώ νοητικά ξανά σε εκείνη την κατάσταση να θυμηθώ πώς με έκανε να νιώσω και να το εξωτερικεύσω μέσα από την κίνηση μου. Παράλληλα έπρεπε να δουλέψω στην ποιότητα κίνησης της αντίθετης κατάστασης, δηλαδή τα συναισθήματα μου σε μια ήρεμη θάλασσα. Αυτές οι δύο ποιότητες κίνησης έπρεπε να ξεχωρίζουν για να το επικοινωνήσω καλύτερα στο κοινό.

ΔΑΝΑΗ- Και για μένα ήταν πολύ αγχωτικό γιατί δεν ξαναχόρεψα αυτό το είδος σύγχρονου μπροστά σε κοινό. Καναμε μια πρώτη συνάντηση με την Ελευθερία που με καθυσήχασε κάπως. Δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να βρω τα δύο μου άκρα, δούλεψα με τη φοβία που έχω για τις αράχνες και με το ηλιοβασίλεμα που μου δίνει το ακριβώς αντίθετο συναίσθημα ηρεμία και γαλήνη. Ήταν δύσκολο να βρω την ποιότητα στην κίνηση για την αράχνη αρχικά. Ήταν μια ποιότητα κοφτή, με ανατριχίλα και ένιωθα περίεργα στην πρόβα αλλά μετά το βρήκα καλύτερα και ένιωσα περισσότερη αυτοπεποίθηση.

243593147_4573349216049653_3075900076861658789_n

Τι μάθατε από αυτή την εμπειρία;

ΠΑΟΛΑ- Ήταν δύσκολο γιατί ο χώρος ήταν μια πλατφόρμα και έπρεπε να έχουμε καλή αίσθηση του χώρου και να περιορίσουμε την κίνηση μας σύμφωνα με αυτόν. Η πλατφόρμα είχε επίσης ένα καθρέφτη στο έδαφος που μας αποσπούσε την προσοχή κατα κάποιο τρόπο. Η Ελευθερία μας έδωσε πολύ χώρο να εκφραστούμε όπως θέλουμε. Δεν ήθελε να μας δώσει χορογραφία που δεν μας κάνει να νιώθουμε άνετα, ήταν πολύ ανοιχτή και αυτό ήταν μια πρόκληση γιατί έπρεπε να δούμε μέσα μας και να ανακαλύψουμε την κινηση μας. Γενικά όμως ήταν όμορφη εμπειρία και το συναίσθημα με τη θάλασσα πίσω.

Ήταν η πρώτη μας επαγγελματική δουλειά, κάτι πολύ συναρπαστικό γιατί και οι δύο θέλουμε να ασχοληθούμε επαγγελματικά με το χορό και είχαμε αυτή την ευκαιρία χωρίς να δείξουμε σε κάποιον δίπλωμα. Σίγουρα διαπίστωσα ότι είναι πιο δύσκολο να χορεύεις σε εξωτερικό χώρο που δεν είναι θέατρο. Νιώθω ότι μου ανοίχτηκαν πόρτες και ότι η αυτοπεποίθηση στην κίνηση είναι το παν. Υπήρξαν στιγμές που σκεφτόμουν τί θα πουν οι άλλλοι, πώς φαίνομαι αλλά τελικά αποφάσισα ότι αν εγώ νιώθω καλά με εμένα τότε όλα αυτά δεν έχουν σημασία και ότι ότι αν αυτό που κάνω δεν το νιώθω στο έπακρο τότε δεν θα το επικοινωνήσω στο θεατή.

ΔΑΝΑΗ- Έμαθα ότι όταν σου δίνεται μια ευκαιρία πρέπει να την αρπάζεις γιατί μαθαίνεις πολλά, επίσης έμαθα πόσο σημαντικές είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, ότι ο κάθε χορογράφος ή συνεργάτης είναι διαφορετικός όποτε θα πρέπει να προσαρμοζόμαστε σε αυτό.

Φωτογραφίες ©Παύλος Βρυωνίδης