Το "CODA", τίτλος που προκύπτει από τα αρχικά του child of deaf adults (παιδί κωφών ενηλίκων), δεν είναι παρά το αμερικάνικο ριμέικ της γαλλικής ταινίας «Οικογένεια Μπελιέ» του Ερίκ Λαρτιγκό από το 2014, πρώτη αγγλόφωνη παραγωγή της συνεργασίας δύο ευρωπαϊκών εταιριών παραγωγής, της Pathé Films και του Vendôme Group.

Σε μια μικρή ψαράδικη πόλη της Αμερικής, ζει η 17χρονη Ρούμπι, το μόνο μέλος μιας οικογένειας κωφών ψαράδων που έχει την ακοή της, και η οποία από πολύ μικρή λειτουργεί ως ο μεταφραστής τους και ο σύνδεσμος τους με τον υπόλοιπο κόσμο. Οταν η ανάγκη των γονιών της να τους βοηθήσει με το επόμενο επαγγελματικό τους βήμα αυτοοργάνωσης των ψαράδων της περιοχής, συγκρουστεί με τα δικά της θέλω για μια μουσική υποτροφία στο πανεπιστήμιο, θα έρθει η στιγμή που όλοι θα καταλάβουν πως ο καθένας πρέπει να βρει τον δικό του δρόμο και πως η δυναμική της οικογένειάς τους θα πρέπει αναγκαστικά να αλλάξει.









To "CODA" αγοράστηκε από την Apple TV+ μετά την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ του Σάντανς πίσω στο 2020.

H νίκη του "CODA" στα βραβεία του Σωματείου Αμερικάνων Παραγωγών, αλλά και η προηγούμενη βράβευση του ως συνολικό καστ στα βραβεία του Σωματείου των Ηθοποιών, το φέρνει αδιαφιλονίκητο φαβορί για το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Από το 2009 μόνο τρεις ταινίες που κέρδισαν το βραβείο των Παραγωγών δεν κατέληξαν με το Οσκαρ (το "The Big Short", το "La La Land" και το "1917".

Τα προγνωστικά βλέπουν ότι το "CODA" θα σαρώσει - πράγμα που σημαίνει ότι θα πάρει και τα τρία Οσκαρ για τα οποία είναι υποψήφιο: το Β' Ανδρικού Ρόλου για τον Τρόι Κότσουρ (που είναι σχεδόν δεδομένο). το Οσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου και το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας.



Η Μαρλί Ματλίν στα γυρίσματα του "CODA"



Η Μαρλί Ματλίν εξηγεί τη σημασία αυτής της ταινίας για την κοινότητα των κωφών καλλιτεχνών και την καθημερινότητα των κωφών ανθρώπων: «Ο κόσμος πιστεύει ότι οι κωφοί άνθρωποι είναι μονολιθικοί στο πώς προσεγγίζουν τη ζωή. Και αυτή η ταινία διαλύει αυτόν τον μύθο. Αλλά για να διαλύσεις ένα μύθο, πρέπει να είσαι όσο πιο αυθεντικός γίνεται. Και όμως είναι περίεργο πως τα στούντιο διαθέτουν προφανώς την ικανότητα να δώσουν το πράσινο φως και να διαλέξουν για το καστ μιας ταινίας όποιον θέλουν, αλλά συνεχίζει η άγνοια ότι μπορείς να αφηγηθείς οικουμενικές ιστορίες με κωφούς χαρακτήρες.»





https://www.youtube.com/watch?v=0pmfrE1YL4I



flix.gr / Μανώλης Κρανάκης