Γράφει η Μερόπη Μωυσέως
Μακροσκελές μεν [άνετα τέλειωνε μισή ώρα προηγουμένως], ωστόσο «Τα Ορφανά» του Ντένις Κέλι από το Θέατρο του Νέου Κόσμου περιλάμβαναν μια ουσία που πολύ λίγα θεατρικά κείμενα έχουν σήμερα. Η θεατρική παράσταση με τα λιτά σκηνικά και την εξαιρετική υποκριτική δεινότητα [Μιχάλης Οικονόμου, Μαρία Κίτσου και Όμηρος Πουλάκης στους ρόλους του Ντάνι, της Έλεν και του Λίαμ αντίστοιχα] δεν άφηνε στιγμή ανάσας, κανένα περιθώριο λογικής σε ένα θέμα παράλογο που δεν χωρά λογική εξήγηση ούτως ή άλλως. Μια πραγματική ιστορία, μια πραγματική συγκάλυψη του εγκληματία αδελφού γιατί «είναι αίμα μου, είναι η μοναδική οικογένεια που έχω», φώναζε η Έλεν. Και ενώ τα ερωτήματα που νομίζαμε πως θα προκύψουν είχαν να κάνουν με τα όρια του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, εν τέλει έχουν να κάνουν με τα όρια της ανοχής και της κριτικής μας σκέψης όταν ο εχθρός είναι μέσα στο σπίτι μας. Πόσο σοβαρό είναι το έγκλημά του; Μέχρι πού φτάνει ο προστατευτισμός μας; Μια παράσταση καθόλου διδακτική, απ’ αυτές που θέτουν αληθινά ερωτήματα και που χωρίς να το ξέρουν, ή να το δέχονται, δίνουν πολύ σαφείς απαντήσεις.
Δεκάρι.
Δημοσιεύθηκε στο «Π» στις 15 Μαϊου 2011.
