Κυρία Μαργαρίτα

Γράφει η Μ.Μ.,

Πώς θα σκηνοθετούσε ο Αλέξης Βασιλείου μια θεατρική παράσταση και δη τον μονόλογο του Βραζιλιάνου Ρομπέρτο Ατάιντε, ο οποίος ήταν αρκετά τυχερός -ή ταλαντούχος- ώστε η “Κυρία Μαργαρίτα” να του εξασφαλίσει ψωμί για την υπόλοιπη ζωή του;
Ο Βασιλείου είναι γνωστότερος στους χορευτικούς κύκλους για τις χορογραφικές του δουλειές με την ομάδα Nothing to Declare. Και ενώ ανέκαθεν οι παραστάσεις του είχαν ένα θεατρικό στοιχείο, το μεγάλο βήμα της μετάβασης στο χώρο του θεάτρου δεν έγινε με την “Κυρία Μαργαρίτα” αλλά ένα χρόνο πριν, με την περφόρμανς “Blame it on me”. Σκηνοθετικά, πολλοί θα ζήλευαν εκείνη τη δουλειά, η οποία ανέβηκε πρόσφατα και στο Bios της Αθήνας [κι αυτό πολύ περισσότεροι θα το ζήλευαν, γενικότερα]. Έπειτα ήρθε η προκλητική -από κάθε άποψη- παρουσία του στη φετινή Πλατφόρμα Χορού, κατά την οποία οι χορεύτριές του έβγαιναν διαδοχικά στη σκηνή κρατώντας ένα μικρόφωνο και έλεγαν πως η παράσταση ακυρώνεται. Και, τώρα, η Κυρία Μαργαρίτα, το ρόλο της οποίας ερμήνευσε η Γιολάντα Χριστοδούλου. Τη χάρηκα την παράσταση. Μ’ αρέσει ο τρόπος με τον οποίο το χιούμορ εισδύει πάντα στα έργα του Αλέξη Βασιλείου και η Γιολάντα Χριστοδούλου το υιοθέτησε πλήρως. Και ενώ η ηθοποιός κατάφερε να κερδίσει το κοινό της, εκείνο που δεν είδα ήταν την επιβολή. Την εξουσιαστική επιβολή της δασκάλας Μαργαρίτας στους μαθητές της. Επικράτησε, δηλαδή, η αστεία πλευρά της. Κι ας υπήρχε ως όχημα για τη δικτατορίζουσα ορμή της η σκληρή γλώσσα. Δεν πειράζει όμως. Τη σήμερον ημέρα [;] δεν χρειαζόμαστε κι άλλες επιβολές. Γέλασε το χείλι μας [!] κι αυτό είναι αρκετό.