Νοσταλγοί του Μίκυ Μάους

Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

* Μια μεγάλη οικονομική αυτοκρατορία μπορεί να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος, αν βρίσκεται σε σεισμογενές έδαφος… Στη σκέψη αυτή, ο θείος Σκρουτζ τρομοκρατείται και οι Μουργόλυκοι εκμεταλλεύονται τον φόβο του για να αδειάσουν το Θησαυροφυλάκιό του!

* Αυτή ήταν η ιστορία του τελευταίου κόμικ που κυκλοφορεί στην Ελλάδα, καθώς αποφασίστηκε το κλείσιμο των περιοδικών Ντίσνεϊ.

* “Η διακοπή της έκδοσης των περιοδικών δεν ήταν μια επιπόλαιη και ξαφνική επιλογή. Εδώ και πολλούς μήνες, από την αρχή του χρόνου, είχαμε επαφές και διαπραγματευόμασταν για να βρούμε βιώσιμη λύση για τα περιοδικά”, αναφέρεται σε ανακοίνωση που αναρτήθηκε στο fb του περιοδικού Κόμιξ την Παρασκευή, την οποία υπογράφει ο εκδότης Χρήστος Τερζόπουλος.

* Εξάλλου, στη σελ. 5 του τελευταίου τεύχους [που είναι και συλλεκτικό!], ο ίδιος και ο συνεκδότης Ντέιβιντ Τερζόπουλος γράφουν τον “επίλογο” του Κόμιξ.

* Και ο τίτλος στην είδηση: “Η οικονομική κρίση έπληξε και τις παιδικές μας αναμνήσεις”.

* Το κλείσιμο των περιοδικών της Ντίσνεϊ είναι ένα, ακόμη, τέλος εποχής. Και τι έγινε; Ας τα διαβάζουμε διαδικτυακά, με το καλό.

* Έτσι κι αλλιώς, όλες οι “αναμνήσεις” μας ηλεκτρικές είναι.

* Σκοτώσαμε το φιλμ για τις ψηφιακές φωτογραφίες που φυλάμε στον σκληρό μας δίσκο.

* Σκοτώσαμε την τυπογραφία για το ψηφιακό πόρταλ που φέρνει τις ειδήσεις κατευθείαν στον τοίχο μας.

* Αφήσαμε το μνημονικό μας να κοιμάται και να ξυπνά με τις υπενθυμίσεις του κινητού και τα updates του fb: σήμερα έχει γενέθλια ο καλύτερός σας φίλος.

* Σε τι διαφέρει το κλείσιμο του Μίκυ Μάους από τόσα άλλα; Σε τίποτα. Ένας κόσμος φεύγει κι ένας νέος έρχεται.

* Η θλίψη του καθενός, το εφήμερο της θλίψης του, μετριέται από τις αντιστάσεις του.

* Και τις ισορροπίες που κρατά ανάμεσα στον παλιό και τον νέο κόσμο.

* Θέλουμε να είμαστε νοσταλγοί ή νηφάλιοι; [δες σελ. 6].

+ Και μια σύσταση προς τους διοργανωτές του φεστιβάλ της Αρμίνου, με το οποίο έκλεισε ο περίφημος κύκλος των φεστιβάλ στα χωριά: χρειάζεται αξιοπιστία και σεβασμός στο κοινό, στον τόπο και τους ανθρώπους που σας φιλοξενούν, και στους καλλιτέχνες σας. Όλα αυτά, αφού πρώτα ιδωθεί το φεστιβάλ, από τους ίδιους τους δημιουργούς του ως ένα πολιτιστικό γεγονός και όχι ως ο χαβαλές ενός καλοκαιρινού διημέρου.