Λόγος ανείπωτος

Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

* Κάθε χρόνο, τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου.

* Θα μας βλέπουν και οι… κοινοί θνητοί που δεν ασχολούνται με τον πολιτισμό και θα γελάνε.

* Καθώς την ερχόμενη Τρίτη πραγματοποιείται η τελετή απονομής των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας, είχαμε πάλι φωνές διαμαρτυρίας -μάλιστα σήμερα φιλοξενούμε μια απ’ αυτές στη σελίδα 6- σχετικά με τις αποφάσεις της κριτικής επιτροπής.

* Είναι το ίδιο θέμα που προκύπτει σε κάθε θεσμό που περιλαμβάνει βραβεύσεις στον χώρο των τεχνών.

* Όπου θα πρέπει να αποδεχτούμε το γεγονός ότι στις τέχνες τίποτα δεν είναι μετρήσιμο. Καμιά αντικειμενικότητα, κανένας οδηγός δεν υπάρχει που να μπορεί να ακολουθήσει κανείς για να βγάλει σωστά, ή τουλάχιστον τεκμηριωμένα συμπεράσματα.

* Γιατί στη μέση υπάρχει πάντα η αισθητική του καθενός. Σ’ εμένα αρέσουν τα σύντομα ποιήματα, για παράδειγμα, στον άλλο τα μακροσκελή. Ποιο είναι το πιο ωραίο;

* Εμένα μ’ άρεσε η Χ βιογραφική μελέτη που καλύπτει ένα μεγάλο κενό για τη ζωή της Χ προσωπικότητας, του άλλου του αρέσουν οι απόψεις που τη δεδομένη στιγμή που γράφτηκαν ίσως ήταν καίριες. Ποια αξίζει να βραβευτεί;

* Κάποια από τα ερωτήματα που θέτει ο κ. Γεωργιάδης στη σελ. 6 είναι μάλλον ανεδαφικά.

* Τα υπόλοιπα, ευελπιστώ πως θα απαντηθούν με τον δέοντα τρόπο από τις Πολιτιστικές υπηρεσίες και το υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, που δημιούργησαν τον θεσμό.

* Πάντως, μετά από τόσες διαμαρτυρίες σ’ όλα τα χρόνια του θεσμού, διαφωνίες, αλλαγές στους κανονισμούς, συμμετοχές κριτών από το εξωτερικό κ.λπ. κ.λπ., οφείλουμε κάποια στιγμή να σταματήσουμε την γκρίνια και να δούμε αυτά τα Βραβεία σαν μια γιορτή της λογοτεχνίας. Δεν της έχουν μείνει, άλλωστε, και πολλά πράγματα για να χαίρεται.

* Οι συγγραφείς απολαμβάνουν τη μικρότερη πίτα στους κρατικούς προϋπολογισμούς, παραμένουν -όμως- οι πιο ευαίσθητοι λήπτες όλων των τεχνών: και του θεάτρου, και του κινηματογράφου, και των εικαστικών τεχνών και της μουσικής. Με την έννοια ότι γνωρίζουν λίγο απ’ όλα, κι έτσι παράγουν κείμενα, μυθιστορήματα, ποιήματα.

* Αυτά, όμως, είναι ψιλά γράμματα για τους πολλούς. Γι’ αυτό, μιας κι οι φωνές δεν ακούγονται, ας απολαύσουμε τη δεξίωση της Τρίτης στην αίθουσα Καστελλιώτισσα.