Money – [bit.ly/1bZACgn]

Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

* Κραυγή αγωνίας για τη σχολή του Στας Παράσκου στη Λέμπα.

* Δημιουργήθηκε μια σελίδα στο διαδίκτυο για τη συλλογή 10 χιλιάδων βρετανικών λιρών, ώστε να ανακαινιστεί και να συνεχίσει τη λειτουργία της.

* Πρόσθεσαν οι δημιουργοί της σελίδας αυτό που είπε το 2013 ο Νίκος Αναστασιάδης για τη σχολή: “Η περηφάνια της Κύπρου”. * Προεκλογικά το είχε πει. * Και στο κάτω-κάτω δεν αξίζουν στη Λέμπα τα λόγια του πολιτικού ανδρός.

* Σαν “δεσμεύομαι” ακούγεται και δεν το χρειαζόμαστε.

* Όσοι ενδιαφέρεστε και μπορείτε, η σελίδα υποστήριξης είναι στη διεύθυνση www.crowdfunder.co.uk/lemba2014

* Πάντως δεν μπήκε καλά-καλά ο χρόνος και τα προβλήματα για όσους ασχολούνται με τον δημιουργικό τομέα ξεκίνησαν.

* Έτσι ανοίγει το μέγα θέμα των επιχορηγήσεων [ναι, ξανά και ανελέητα], αλλά και του τρόπου με τον οποίο το κράτος τόσα χρόνια ωθούσε τους πολιτιστικούς φορείς -ή άτομα- στην εξάρτηση. * Ακούγεται υπερβολικό, αλλά δεν είναι.

* Πολλοί καλλιτέχνες μπορεί να αρέσκονται να εξαρτούνται από τα κρατικά κονδύλια [δεν θέλει κόπο] και άλλοι να θεωρούν ότι το κράτος οφείλει να τους βάζει το φαΐ στο στόμα γιατί επιτελούν έργο. Κι ο χτίστης έργο επιτελεί!

* Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που δεν θέλουν αυτή την εξάρτηση. Ε, με το σύστημα ως έχει, αυτοί αντί να επικροτούνται είναι σε χειρότερη μοίρα.

* Να, προχτές, μπήκε λουκέτο στο WhereHaus 612 [κι αυτός ήταν ο λόγος που το Loop Festival μεταφέρθηκε άρον-άρον σε άλλο χώρο] γιατί δεν είχαν τις σχετικές άδειες λειτουργίας.

* Το δέχομαι. Αλλά αυτοί που το διαχειρίζονται είναι έντιμοι άνθρωποι. Και είναι απ’ αυτούς που κάνουν παράλληλα άλλα πράγματα, για να μην έχουν αυτή την εξάρτηση.

* Παραθέτω παρακάτω κάποια ερωτήματα που δεν είναι καινούργια. Τα είχαμε θέσει με τη συνάδελφο Χριστίνα Λάμπρου τον Μάρτιο 2010 σε ένα κείμενο με τίτλο “Πολιτιστικές Επιχορηγήσεις”. Μπορείτε να το βρείτε στη διαδικτυακή έκδοση του “Π”, www.parathyro.com, γράφοντας τον τίτλο στην αναζήτηση.

* Ιδού:

* “Είναι σωστό να τα περιμένουμε όλα από το κράτος; Η πλειονότητα των πολιτιστικών παραγωγών θεωρεί αυτονόητη την οικονομική στήριξη κάθε δραστηριότητας, θεωρώντας το κράτος ‘πατρική φιγούρα’ που στηρίζει όλα τα παιδιά του. Αυτό όντως συμβαίνει, σε αντίθεση με οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Ίσως τα πράγματα να ήταν εντελώς διαφορετικά εάν το κράτος είχε διοχετεύσει τον χρόνο του στη διαμόρφωση μιας πιο συγκεκριμένης πολιτικής για το θέμα των επιχορηγήσεων, αντί της απλής διανομής κονδυλίων. Σε ποιο βαθμό, για παράδειγμα, έγιναν σκέψεις για να δοθούν κίνητρα σε ιδιώτες, ώστε να απογαλακτιστεί η πολιτιστική δημιουργία από το κράτος; Και σε ποιο βαθμό έγιναν προσπάθειες για να δημιουργηθεί μια παιδεία μεταξύ των πολιτιστικών δημιουργών, ώστε να μην θεωρείται δεδομένη η κρατική στήριξη;”.

* Προσθέτω σήμερα: ποια στήριξη -μέσα από πολιτιστικές εξαιρέσεις σε νόμους και κανόνες- έχει δοθεί σε φορείς και άτομα, ώστε να μην εξαρτώνται από τα κονδύλια;

* Τώρα που ‘λειψεν ο παράς, που λένε και οι Monsieur Doumani ειρήσθω εν παρόδω, ας ελπίσουμε πως κάποια από τα ερωτήματα θα ληφθούν υπόψη.

* Και σε κάθε περίπτωση, η Λέμπα πρέπει να σωθεί! Και για να το κάνει, σκέφτηκε διαφορετικά.