Της υπομονής

Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

* “Η υπομονή μου εξαντλήθηκε!”

* Με αφορμή μια σειρά από συζητήσεις για το Κυπριακό, ακούω συχνά το τελευταίο διάστημα αυτή τη φράση.

* Προέρχεται κυρίως από τους 50+, οι οποίοι έζησαν “τη ζωή που θα ‘θελαν”, μέχρι τα εφηβικά τους ή κάτι παραπάνω χρόνια.

* Σήμερα, αυτοί οι άνθρωποι ανυπομονούν για μια λύση.

* Σ’ αυτό το στοιχείο της ανυπομονησίας γεφυρώνεται, έχω την εντύπωση, το ηλικιακό χάσμα των πάντα ανυπόμονων νέων, με τους ανυπόμονους -λόγω εξάντλησης- 50+.

* Σ’ αυτή τη δυναμική οφείλουμε να εστιάσουμε.

* Της αδημονίας για μια λύση που κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως θα είναι βιώσιμη. Βιώσιμη θα την κάνουμε εμείς.

* Ήδη, άλλωστε, πολλοί Ε/κύπριοι και Τ/κύπριοι [“συμπατριώτες, συμπατριώτισσες”] έχουν βρει τρόπους κοινής συμβίωσης, συνεργασίας, συνύπαρξης.

* Ακούγεται μελό, αλλά η ιδιωτική πρωτοβουλία κάποιων ανθρώπων να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο, πρωτοβουλία που ξεκίνησε εδώ και πάρα πολλά χρόνια, αποδεικνύεται σήμερα πιο γόνιμη για την επίλυση του Κυπριακού απ’ όσο έως και αυτή η “βαρυσήμαντη” δήλωση Ομπάμα.

* Καμια κυβέρνηση μέχρι σήμερα δεν έκανε τίποτα για να φέρει κοντά τους ανθρώπους των δύο κοινοτήτων. Και οφείλουμε να πιστώσουμε τους Μη Κυβερνητικούς Οργανισμούς που είχαν ένα όραμα, που τους λέγαμε και τους λέμε ακόμα “γραφικούς”. Οφείλουμε να τους πιστώσουμε, λοιπόν, με μια υπομονή ανεξάντλητη.

* Τον Νοέμβριο του 2011, παραχώρησε μια συνέντευξη στο “Π” ο Χανς Στίμαν, διευθυντής του τμήματος πολεοδομικού σχεδιασμού του Βερολίνου, τα κρίσιμα χρόνια 1991-96, αμέσως μετά την πτώση του τείχους και την επανένωση της πόλης.

* Ο Χανς Στίμαν τόνισε σ’ αυτή τη συνέντευξη [bit.ly/hans_stimmann] πως είκοσι τέσσερα χρόνια μετά την επανένωση, η πόλη εξακολουθεί να είναι μοιρασμένη σε δύο κουλτούρες.

* Και στη συζήτηση για την επανένωση της Λευκωσίας, είπε πως η αρχιτεκτονική έχει τον δεύτερο λόγο. Η συμβίωση έχει τον πρώτο.

* Όποια και όσα εργαλεία κι αν έχουμε στα χέρια μας για την επικείμενη [;] λύση μέσα από υπογραφές και κοινά ανακοινωθέντα, δεν θα είναι αρκετά αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε κι αν δεν είμαστε διατεθειμένοι για αλλαγές. Για τις οποίες αναμφίβολα θα συγκρουστούμε.

* Η υπομονή έχει εξαντληθεί με την παρούσα κατάσταση. Αλλά είναι ανεξάντλητη για όσα [ελπίζω ότι] θα έρθουν.