Ανεπιθύμητες επικοινωνίες

@valia_kaimaki

Πριν από αρκετά χρόνια, ένας πολύ καλός μου φίλος, IT manager από τους κορυφαίους, με είχε συμβουλεύσει να έχω τον δικό μου σέρβερ και τα μέιλ μου να πηγαίνουν όλα εκεί. Σε domain δικό μου, που να το ελέγχω. Άργησα να τον ακούσω, αλλά ευτυχώς το έκανα, πριν συμβεί το ανεπανόρθωτο. Έτσι, όταν άλλαξε το επαγγελματικό μου μέιλ, η ζημιά ήταν μηδαμινή, αντίθετα με άλλους συναδέλφους, που τους έψαχναν και δεν τους έβρισκαν.

Σήμερα, βέβαια, με τις ευκολίες που προσφέρουν τα webmail, δεν το συζητώ, μια χαρά έχεις το δικό σου μέιλ και το χρησιμοποιείς και επωφελείσαι και από πολλές άλλες υπηρεσίες που σου προσφέρουν. Επίσης αυτές οι υπηρεσίες, για όσους θέλουν να τις χρησιμοποιήσουν γνωρίζοντας ότι έτσι τα δεδομένα τους περνάνε από το μικροσκόπιο μυστικών υπηρεσιών, είναι ιδιαίτερα καλές για να συγκεντρώνουν τα μέιλ των πολυάσχολων σαν και μένα, που έχουν και μία και δύο και τρεις διαφορετικές διευθύνσεις μέιλ. Το βασικότερο όλων, όμως, όπως επιμένω εδώ και χρόνια, είναι πάντα το περιεχόμενο, σε αυτήν την περίπτωση το τι έρχεται σε αυτά τα μέιλ. Σβήνοντας, πρόσφατα, μια σειρά από παλιά μέιλ, κοίταξα το περιεχόμενό τους, τη συνολική εικόνα και τράβαγα τα μαλλιά μου. Δεν το συζητάω ότι τα περισσότερα είναι επαγγελματικά. Αν υπάρχει κι ένα προσωπικό την εβδομάδα, κάνεις τούμπες από τη χαρά σου. Άλλωστε, η προσωπική επικοινωνία έχει μετακομίσει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στις υπηρεσίες μηνυμάτων που υπάρχουν εκεί.

Λοιπόν, κατά μέσο όρο, παίρνω γύρω στα 80 με 100 μέιλ την ημέρα. Αν πρέπει ν’ απαντήσω στα 20 από αυτά, έχω ήδη πρόβλημα. Βέβαια, αν ήταν τηλεφωνήματα, θα ήταν χειρότερο, γιατί θα έπρεπε να προσθέσουμε και τον χρόνο για τις τυπικότητες. Ή το να μιλάει το τηλέφωνο και να πρέπει να ξαναπάρεις και μία και δύο φορές. Ή να ζητήσεις να σε πάρουν και να περιμένεις… Αυτό το 20 συνάδει και με τα γενικότερα παγκόσμια στατιστικά στοιχεία, τα οποία δείχνουν ότι το 61% των μέιλ που ανταλλάσσονται δεν είναι “απαραίτητα”. Ωστόσο, αυτό το “μη απαραίτητα” δεν είναι σαφώς ορισμένο. Πολλά μέιλ, για παράδειγμα, είναι κοινοποιήσεις, κάποιος τρίτος μάς ενημερώνει για μια αλληλογραφία του με κάποιον άλλο. Μια άλλη κατηγορία, πάντα στη δουλειά, είναι τα μέιλ που πρέπει να φύγουν σε άλλους, είτε γιατί δεν ήρθαν σωστά σε εμάς είτε γιατί χρειαζόμαστε τη βοήθεια κάποιου άλλου. Μια τρίτη μεγάλη κατηγορία είναι τα “ενημερωτικά”, είτε newsletters είτε δελτία Τύπου, άλλες φορές είναι χρήσιμα, άλλες παντελώς άχρηστα. Ειδική υποκατηγορία, όλα αυτά που μας “υποχρεώνουν” να λαμβάνουμε όταν κάνουμε εγγραφή σε μια δικτυακή υπηρεσία. Άχρηστα τις περισσότερες φορές. Ή για την ακρίβεια, θα μπορούσαν να είναι και χρήσιμα εάν είχαμε τον χρόνο να τα διαβάσουμε. Και σε όλα αυτά δεν υπολογίζω τα διάφορα spam [καιρό έχουν να μου προσφέρουν βιάγκρα!]. Υπολογίζω όμως τα “καλοήθη spam”, που τελικά έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Διάφοροι τύποι που σε βάζουν σε λίστες αποδεκτών και σου στέλνουν ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι, συνήθως φωτογραφίες, ανέκδοτα, κινεζικά αποφθέγματα σε powerpoint και όταν το απαιτεί η μόδα, διάφορα αιτήματα να υπογράψεις: για τα μάρμαρα του Παρθενώνα, για τα κορίτσια που απήγαγαν, για ν’ αναφέρω μόνο τα σοβαρά. Όχι ότι δεν έχω κοινωνικές ευαισθησίες, αλλά έχω τους δικούς μου τρόπους να τις εκφράζω. Παρακαλώ μην φτιάχνετε τέτοιες λίστες και κυρίως μην με βάζετε μέσα.

Τι κάνω τώρα; Όχι, δεν καταγράφω τα ανεπιθύμητα μέιλ. Απλώς αναλογίζομαι το πώς ένα μέσο επικοινωνίας που έφερε πραγματική επανάσταση στον τρόπο που εργαζόμαστε κατέληξε να είναι πονοκέφαλος από την πληθώρα πληροφοριών.