Κέρδισε ήδη μια θέση στην ιστορία του σύγχρονου σινεμά ως μια ταινία που παρακολουθεί τους χαρακτήρες της να μεγαλώνουν μέσα σε διάστημα 12 -πραγματικών- χρόνων. Ο πρωταγωνιστής, Έλαρ Κολτρέιν, ξεκινά την καριέρα του ως ηθοποιός στα έξι του και φτάνει στην ηλικία των 18 χρόνων, έτοιμος για τη ζωή στο πανεπιστήμιο. Η αφήγηση της ταινίας είναι τόσο στρωτή, που δεν παίρνεις χαμπάρι για τις τρεις ώρες διάρκειας της ταινίας. Τρεις ώρες στα αφτιά του θεατή ακούγονται… δράμα, κυλούν όμως σαν νερό καθώς παρακολουθούμε τη ζωή του Μέισον και της οικογένειάς του: μια ζωή καθόλου εύκολη, με ξυλοδαρμούς, διαζύγια, συνεχείς μετακομίσεις και καμιά απολύτως δέσμευση σε αυτό που θα μπορούσε να είναι. Μάλλον γι’ αυτό η ταινία αφήνει την αισιοδοξία της: κοιτάζει πάντα μπροστά και ποτέ πίσω. Ακριβώς όπως η μαμά Πατρίσια Αρκέτ, που ξεπουλάει τα αντικείμενα του σπιτιού σε κάθε μετακόμιση. Καμία συναισθηματική δέσμευση, παρά μόνο για όσα αξίζουν.
Ηλιάνα Ανδρεαδάκη