«Γραμμή – γραμμή» είναι ο τίτλος της έκθεσης του γνωστού μουσικοσυνθέτη Ευαγόρα Καραγιώργη ο οποίος παρουσιάζει την πρώτη του ατομική έκθεση σχεδίων στην γκαλερί Γκλόρια.
Την έκθεση θα εγκαινιάσει τη Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου στις 19:30 ο εικαστικός Νίκος Κουρούσιης.
Αναφέρει σε σημείωμά της για τη δουλειά του Ευαγόρα Καραγιώργη η ιστορικός τέχνης Μαργαρίτα Κουνναφή:
«’Σαν έτοιμος από καιρό…’ ήταν ο τίτλος της τελευταίας μουσικής δισκογραφικής δουλειάς, που παρουσιάστηκε το 2009, του γνωστού Κύπριου μουσικού Ευαγόρα Καραγιώργη.
Στο εσωτερικό της συσκευασίας του δίσκου ‘Σαν έτοιμος από καιρό…’ κάποιες διά χειρός του μουσικού εικονογραφημένες ‘καρτ-ποστάλ’ μαρτυρούν ένα άλλο ταλέντο του, που δεν είναι άλλο από την ‘κρυφή’ του ενασχόληση με την εικαστική δημιουργία.
Ο τίτλος της τελευταίας μουσικής δουλειάς του Καραγιώργη, που αποτελεί αποσπασματική φράση από το ποίημα το Καβάφη Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον, λειτουργεί σημειολογικά, ενώ στην περίπτωση της πρώτης ατομικής εικαστικής έκθεσης του μουσικού στη Γκαλερί Γκλόρια θα μπορούσε να λειτουργήσει κυριολεκτικά.
Σαν να ήταν έτοιμος από καιρό, ο Ευαγόρας Καραγιώργης παρουσιάζει μια σειρά από έργα τέχνης που αποκαλύπτουν ένα δικό του συμβολικό μικρόκοσμο, ένα ‘ασυνείδητα’ εννοιολογικό σύμπλεγμα σχεδιαστικών συνθέσεων, που βάση τους έχουν τη συνδυαστική των σχημάτων.
Η δημιουργία των έργων αυτών, αλλά και η θεματολογία τους αποτελούν ένα μακροχρόνιο προβληματισμό για τον καλλιτέχνη. Η δε πραγμάτωσή τους συνέβαινε εδώ και χρόνια σε χαρτάκια, χαρτομάντιλα και τετράδια, τα οποία αρχειοθετούσε χρονολογικά, ενώ τα μοιραζόταν με λίγους.
Στη συνέχεια, οι πρώτες συνθέσεις-σκίτσα παρουσιάστηκαν σε τετράδια εικαστικών ιδεών (sketch-books). Τα τετράδια αυτά, που συνόδευαν τον Ευαγόρα σε χώρες που ταξίδευε κυρίως για την προβολή της μουσικής του δημιουργίας, υποσυνείδητα λειτουργούσαν ως ένα προσωπικό ημερολόγιο καταγραφής σχεδιαστικών, βιωματικών εμπειριών, οι οποίες μεταφέρονταν στο χαρτί με μαύρη μελάνη από πενάκια.
Η κλίμακα τους μικρή, με θεματολογία που καταπιανόταν κυρίως με αστικά τοπία αποδοσμένα με γεωμετρικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα, σε λεπτομερή απόδοση και σε ναΐφ ύφος. Το πρωταγωνιστικό χαρακτηριστικό σε όλα τα έργα είναι η μαύρη γραμμή και η φόρμα που επιλέγει ο καλλιτέχνης να της αποδώσει. Λεπτεπίλεπτες ευθείες, οριζόντιες, κάθετες γραμμές πλάθουν γεωμετρικά μοτίβα, που λειτουργούν ως διακοσμητικά στοιχεία των σπιτιών ή σχηματίζουν δέντρα και δρόμους. Σήμερα η κλίμακα των έργων έχει μεγαλώσει, οι ιδέες και οι βιωματικές καταγραφές υιοθέτησαν σημειολογικές αναφορές, ενώ η απουσία του χρώματος παραμένει, αφού, κατά τον ίδιο τον καλλιτέχνη, σκοπός είναι οι συνθέσεις να παραμείνουν ‘λιτές’.
Σημαντικό σημειολογικό σημείο αναφοράς αποτελεί μια ευθεία γραμμή της οποίας κάποιο τμήμα δημιουργεί ένα πεντάλοφο κυματοειδές σχήμα που περιγράφει σχεδιαστικά την οροσειρά του Πενταδακτύλου. Η πεντάλοφη κυματοειδής γραμμή κάνει την εμφάνισή της σε όλα τα έργα του Καραγιώργη, ακόμη και σε εκείνα που εικονίζουν τοπία και βιώματα-μνήμες από ξένες χώρες που ο δημιουργός επισκέφτηκε. Η συγκεκριμένη γραμμή εννοιολογικά παραπέμπει στη μνήμη του καλλιτέχνη, που σαν σαλιγκάρι κουβαλά το σπίτι του στους ώμους του και τον ακολουθεί παντού μαζί με ένα ‘βάρος ευθύνης’ για μια πατρίδα μοιρασμένη. Η μνήμη παραμένει το πιο δυνατό όπλο στα χέρια μας.
Υπάρχουν ποικίλα εννοιολογικά σύμβολα στο εικαστικό έργο του Καραγιώργη, τα οποία πραγματεύονται και άλλες ανησυχίες του και που ουσιαστικά αφορούν μια σημερινή κατάσταση η οποία επικρατεί στην Κύπρο. Στα σχεδιασμένα αστικά του τοπία διακρίνουμε πως σε κάποια σπίτια υπάρχουν καμινάδες και σε άλλα κεραίες τηλεοράσεων. Το στοιχείο της καμινάδας συμβολίζει τη δημιουργία, την πνευματικότητα, μια υψηλότερη αναζήτηση. Η κεραία συμβολίζει την ανάγκη του ανθρώπου για επικοινωνία και ενημέρωση, αλλά και τον κίνδυνο της απώλειας της κριτικής σκέψης με αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό του μέσα στα υλικά αγαθά. Τα δύο αυτά στοιχεία αποτελούν χαρακτηριστικά της σύγχρονης κυπριακής κοινωνίας.
Οι ανθρώπινες μορφές παρουσιάζονται χωρίς πρόσωπα με σκοπιμότητα, καταδεικνύοντας έτσι την απουσία της ταυτότητας από το σημερινό ‘ψηφιακό άνθρωπο’, ο οποίος δε γνωρίζει το παρελθόν του, με αποτέλεσμα να γίνεται θύμα της τεχνολογίας, να χάνει τη δύναμή του, να απαξιεί να αντιδράσει και να τρέφει ψευδαισθήσεις πως μπορεί να πολεμήσει από την οθόνη του υπολογιστή του.
Θα μπορέσουμε άραγε ποτέ να ξαναβρούμε όπως τα απλά σχεδιασμένα δέντρα στα έργα του Καραγιώργη τις ρίζες μας; Θα μπορέσουμε άραγε να επισκεφτούμε όπως κάνουν ελεύθερα τα πουλιά πάνω από τον Πενταδάκτυλό του τα σπίτια μας; Ή μήπως θα συνεχίσουμε να υιοθετούμε μοναχά τις λανθασμένες ξενόφερτες επιρροές, χάνοντας τη γραμμή της πορείας του στόχου μας, ‘χάνοντας τον Πενταδάκτυλο’; Όλα τα πιο πάνω ερωτήματα εγείρονται μέσα από τα έργα του καλλιτέχνη»
