Μια παράσταση που κέρδισε τις εντυπώσεις και συγκίνησε το κοινό φιλοξενεί τη Δευτέρα 19 Ιανουαρίου το Σατιρικό Θέατρο στη Λευκωσία.
Πρόκειται για το έργο «Ο Αγνοούμενος» της Αλιέ Ουμανέλ, το οποίο ανεβαίνει σε παραγωγή του Δημοτικού Τουρκοκυπριακού Θεάτρου.
Η Αλιέ Ουμανέλ είναι μια νεαρή συγγραφέας, ποιήτρια και δραματουργός του τ/κ θεάτρου και η πρόσκληση προέκυψε αφού παράγοντες του Σατιρικού παρακολούθησαν την παράσταση.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το Σατιρικό Θέατρο έχει δεσμούς φιλίας με το τ/κ θέατρο από το 1987, όταν για πρώτη φορά ήλθε και παρουσίασε την «Ειρήνη» του Αριστοφάνη. Από τότε αντάλλαζαν παραστάσεις μέχρι το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003, οπότε κι από κοινού ανέβασαν δύο έργα, ένα στα ελληνικά και ένα στα τουρκικά. Λόγω της περιρρέουσας ατμόσφαιρας και της οικονομικής κρίσης, πέρασαν 10 χρόνια απραξίας. Σήμερα η συνεργασία των δύο θεάτρων συνεχίζεται.
Το έργο
Στο θεατρικό κείμενό της η Αλιέ ενώνει το δράμα που περνά η σύζυγος, ο γιος και ο πατέρας ενός αγνοουμένου μέσα στο σπίτι τους, με το έργο του Σαίξπηρ «Άμλετ».
Ο γιος του αγνοουμένου είναι ηθοποιός και κάνει πρόβα τον ‘Αμλετ και δη τη σκηνή της ανακάλυψης της νεκροκεφαλής: ο νεκροθάφτης πετάει το κρανίο στον Άμλετ. Εκείνος το παίρνει και, κρατώντας το στο χέρι του, του μιλάει:
«Αυτό το κρανίο είχε γλώσσα και μπορεί να τραγουδούσε κάποτε. Και το πετάει ο άπονος κατάχαμα σα να ΄τανε το γαϊδουροσάγονο του Κάιν, που έκανε τον πρώτο φόνο. Θα μπορούσε να ΄ναι η κεφάλα κάποιου πολιτικάντη, κι αυτός ο γάιδαρος την κάνει κλοτσοσκούφι. Κάποιου που θα μπορούσε να πιάσει κορόιδο τον Θεό τον ίδιο. Εσύ τι νομίζεις;», λέει στον Οράτιο.
Οράτιος: Θα μπορούσε, κύριέ μου.
Σιωπή. Δισταγμός. Ο Άντρας έχει ξεχάσει τις ατάκες του. Ο Οράτιος του τις θυμίζει χαμηλόφωνα.
Οράτιος: Το έχεις.
Άντρας: Τι λέω;
Οράτιος: Λες, «Τώρα, είναι αδέσποτη μασέλα».
Άμλετ: «Τώρα, είναι αδέσποτη μασέλα, κύριός της η αυτού εξοχότης ο σκώληξ, και τον βαράει κατακέφαλα στην τέως κεφαλή του η τσάπα του νεκροθάφτη.
Δισταγμός.
Οράτιος: Ιδού εξέλιξη ωραία…
Άμλετ: Ιδού εξέλιξη ωραία, για όποιον διαθέτει μάτια να το δει. Γι΄ αυτό μονάχα ήρθαν στη ζωή αυτά τα κόκαλα, μόνο! Για να τα παίζουνε ξυλίκι;
Δισταγμός.
Οράτιος: Τα δικά μου με πονάνε…
Άμλετ: Τα δικά μου με πονάνε και σαν το σκεφτώ μονάχα…
«Με αυτό το έξυπνο εύρημα η Αλιέ σπάζει τη μονοτονία του δράματος και με έξυπνες ατάκες κάνει τους θεατές να γελάσουν, να χαλαρώσουν…», σημειώνεται σε ανακοίνωση του Σατιρικού Θεάτρου.
«Έτσι το έργο συνεχίζεται μια στο σπίτι του αγνοουμένου και μια στη σκηνή του θεάτρου. Ο Αγνοούμενος είναι Κύπριος. Αλλά θα μπορούσε να ήταν και Βόσνιος ή άλλης εθνικότητας. Στην πραγματικότητα είναι Τουρκοκύπριος. Αλλά θα μπορούσε να ήταν και Ελληνοκύπριος. Τα βιώματα των οικογενειών είναι τα ίδια. Η τραγωδία είναι η ίδια. Το φινάλε είναι το ίδιο. Ένα μικρό κασόνι με μερικά οστά, που ανακάλυψαν με τη μέθοδο του DNA, όπως το έργο του Γιώργου Νεοφύτου «DNA» που ανέβασε το Σατιρικό πριν τέσσερα χρόνια με τη Δέσποινα Μπεμπεδέλη. Ευχής έργον ήταν να ανέβουν και τα δύο έργα μαζί και στα δύο θέατρα για να δουν όλοι οι Κύπριοι, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, ότι ο πόνος του αγνοουμένου είναι ο ίδιος, η τραγωδία είναι η ίδια…».
