Πυροτεχνήματα

Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

* Στον κόσμο των καλλιτεχνών, ξεκίνησε ήδη μια συζήτηση -με πολλή ευγένεια, πάντα- σχετικά με τη σημασία που λαμβάνει ο πολιτισμός στο πλαίσιο των συνομιλιών για την επίλυση του Κυπριακού.

* Εδώ και χρόνια -πάρα πολλά χρόνια- πολλοί καλλιτέχνες στην αποδώ μεριά πραγματοποιούν συνεργίες με καλλιτέχνες της απεκεί μεριάς σε πολλούς τομείς. * Και πολλοί από αυτούς είναι εξοικειωμένοι με το θέμα της “προσέγγισης” των δύο κοινοτήτων.

* Ό,τι λέμε είναι γνωστό και καθόλου καινούργιο.

* Προχτές βρέθηκα στην παρουσίαση του πρώτου μεγάλου πρότζεκτ του Πάφος2017 με το έργο “Τρωάδες” του Ευριπίδη. Μια πραγματικά φιλόδοξη παραγωγή σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Τερζόπουλου και σκηνική εγκατάσταση Γιάννη Κουνέλλη.

* Αμαρτία μου εξομολογημένη, ανυπομονώ περισσότερο για την εγκατάσταση του Κουνέλλη από το θεατρικό.

* Ίσως ήταν η ζάλη που υπέστην ακούγοντας τον κ. Τερζόπουλο να μιλά για τα ipad ως τα σύγχρονα τείχη της ντροπής. Και για την τεχνολογία ως το νέο Άουσβιτς. Ίσως και όχι [Και, στο τέλος-τέλος, ας εξηγήσει ένας Εβραίος στον κ. Τερζόπουλο τα καθέκαστα].

* Παρών στην παρουσίαση ήταν βεβαίως και ο πρόεδρος του δ.σ. του Πάφος2017 Χρίστος Πατσαλίδης, πρώην υπουργός Υγείας, ΔΗΚΟϊκός.

* Επειδή το θέμα των Τρωάδων έχει να κάνει με τα τείχη σε μοιρασμένες πόλεις, ο κ. Πατσαλίδης ορθά ευχήθηκε να πέσει το τείχος της μοιρασμένης μας πατρίδας. Δημοσίως θα τον καλούσα, όμως, αυτά να τα πει και στο κόμμα του, όχι σε μας.

* Μετά την παρουσίαση, πλησίασε ο κ. Πατσαλίδης θέλοντας να εκφράσει την αγωνία του για το πώς θα καταφέρουμε να προσελκύσουμε το ενδιαφέρον του κοινού για όσα σημαντικά συμβαίνουν στον πολιτισμό αλλά το κοινό δεν τα γνωρίζει.

* Είναι βαρύνουσας σημασίας όλα αυτά τα πράγματα και δεν ξέρουμε πώς να τα μεταδώσουμε.

* Την ίδια αγωνία συμμεριζόμαστε με τον κ. Πατσαλίδη. * Ωστόσο υπενθυμίζοντάς τον ότι όταν ήταν πολιτικός πιθανώς να μην είχε την ίδια αγωνία, οφείλει ο κ. Πατσαλίδης να αντιληφθεί ότι αυτά τα πράγματα δεν επιτυγχάνονται από τη μια μέρα στην άλλη.

* Χρειάζεται παιδεία, χρειάζονται πολιτικοί που γνωρίζουν και μπορούν να τα μεταφέρουν [κι αυτό όχι επειδή είναι σημαντικοί οι πολιτικοί αλλά γιατί τους έχουμε κάθε μέρα στις οθόνες μας, μόνο τον δικό τους λόγο ακούμε καθημερινά, ας ακούμε λοιπόν κάτι καλό].

* Μ’ αυτά κι αυτά θυμήθηκα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που τώρα ανακαλύπτει τη σημαντικότητα του θεάτρου. Απαράδεκτο, αλλά απ’ το να μην την ανακάλυπτε καθόλου, είναι ένα θετικό βήμα. * Σ’ αυτό το μεταξύ αιωρείται και η κρίση της καλλιτεχνικής κοινότητας.

* Ναι, είναι άδικο που χάριν της παρουσίας των δύο ηγετών μάθαμε πως την περασμένη Δευτέρα έπαιζε ένα έργο με ένα μακρύ τίτλο στα τούρκικα, και ότι υπάρχει τ/κ θέατρο και ότι υπάρχουν και Τ/Κ ποιητές!

* Αν δούμε τους ηγέτες ως μέσο εκμετάλλευσης, όμως, τα πάντα μοιάζουν καλύτερα για την προώθηση του πολιτισμού και στις δύο πλευρές.

* Να τους εκμεταλλευτούμε ασύστολα, λοιπόν, κι αυτούς και όσους έχουν τη δύναμη να μεταφέρουν σε δυο λεπτά όσα δεν μπορούσαμε εμείς σε τόσα χρόνια.

* Κι αν ο Πρόεδρος καταφεύγει μετά σε υπερβολές τού στυλ “σε όλα τα σχολεία το ποίημα της Φαϊζέ”, να του εξηγήσουμε πως αυτά τα πράγματα δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη.

* Άλλο τέχνη, άλλο πυροτέχνημα.