Είναι ανατρεπτικό, πλουραλιστικό και εναλλακτικό: το Φεστιβάλ «Εικόνες και Όψεις του Εναλλακτικού Κινηματογράφου» σηκώνει αυλαία στις 18 Ιουνίου 2015 στο Θέατρο Ένα Λευκωσίας.
Πρόκειται για το φεστιβάλ που εστιάζει στην πειραματική πλευρά της 7ης Τέχνης, προβάλλοντας ταινίες δημιουργών προερχόμενων από διαφορετικές κουλτούρες και ιστορικο-κοινωνικά βιώματα.
Κοινό σημείο των ταινιών τους: «μια κατακτημένη ανεξαρτησία, ένα ελεύθερο βλέμμα απέναντι σε κάθε στερεότυπο με κεντρικό άξονα την εξερεύνηση των αισθητικών και φορμαλιστικών δυνατοτήτων της οπτικοακουστικής τέχνης και, κυρίως, το σαρκασμό και την απομυθοποίηση του κατεστημένου.»
Το Φεστιβάλ είναι μια πρωτοβουλία του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού, σε συνεργασία με την Brave New Culture και το Point Centre for Contemporary Art.
Στο φετινό πρόγραμμα περιλαμβάνονται:
-
Alejandro Jodorowsky: Μια ιδιοφυία των άκρων
Δύο μικρού μήκους και επτά μεγάλου μήκους ταινίες είναι το σύνολο του έργου του Χιλιανό-Ρωσο-εβραϊκής καταγωγής σκηνοθέτη, ηθοποιού, μίμου, συνθέτη, σεναριογράφου comics, συγγραφέα μυθιστορημάτων, γκουρού μιας μυστικιστικής σχολής ψυχολογίας… και ειδικού στα Ταρώ, Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι. Τρεις από αυτές θα παρουσιαστούν στο φετινό Φεστιβάλ: Fando & Lis (1968), El Topo (1970) και The Holy Mountain (1973).
Σουρεαλισμός, θρησκεία, πολιτική, μυστικισμός, μυθολογία, gore βία, γυμνό και ειρωνεία είναι το σύμπαν του ξεχωριστού αυτού κινηματογραφιστή, που οι κανόνες τις δικής του αφήγησης δεν έχουν σχεδόν έως και καθόλου κοινό στοιχειό με οτιδήποτε άλλο στην μέχρι τώρα ιστορία του σινεμά.
-
Κατερινά Κανά: Dust
Τα βίντεο ‘Σκόνη’ (Dust) της Κατερίνα Κανά είναι μια σειρά επεισοδίων που κινούνται στην τροχιά του home-made cinema συνδυάζοντας το πνεύμα της πρόκλησης του punk με την αναβίωση στοιχείων του αρχαίου θεάτρου και της αρχέγονης μνήμης στο σύχρονο αστικό περιβάλλον. Η ‘Σκόνη’ αποτελεί την αντανάκλαση, την παρωδία μιας κοινωνίας τα κρίσιμα χρόνια 2005 – 2008 προ της ύφεσης-τσουνάμι στην Ελλάδα.
-
Mirror Me—Η Προϊστορία της Σέλφι
Εκατομμύρια σέλφι και φωτογραφικά αυτοπορτρέτα αναρτώνται καθημερινά στο διαδίκτυο. Με τις σημερινές μορφές τεχνολογίας προσωπικής χρήσης, η δημοσίευση αυτών των αυτοπροσωπογραφιών σχετίζεται με την Κοινωνία του Θεάματος (‘Society of the Spectacle’) του Γκυ Ντεμπόρ ή το ‘Simulacra and Simulation’ του Ζαν Μποντριγιάρ και τις αναλύσεις του γύρω από την υπερπραγματικότητα και το βασίλειο της Προσομοίωσης. Ωστόσο, επί πολλές δεκαετίες, σκηνοθέτες και καλλιτέχνες video art θέτουν τα δικά τους ερωτήματα γύρω από την ταυτότητα του εαυτού και τον αυτοορισμό του ατόμου, ασκώντας κριτική στο ‘αρσενικό βλέμμα’ και, ως εκ τούτου, στον φαινομενικό ναρκισσισμό και την αντικειμενοποίηση που βρίσκονται σήμερα στον πυρήνα της σέλφι. Το πρόγραμμα Mirror Me παρουσιάζει μια επιλογή από στοχασμούς σχετικά με το είδωλο του εαυτού σε αυτοστοχαστικές ταινίες και σε αυτοπροσωπογραφίες βίντεο που τον αντικατοπτρίζουν, καθώς και σε ταινίες υπό μορφή προσωπικού ημερολογίου, με σκοπό να συνθέσουν ορισμένα στοιχεία της «προϊστορίας» της σέλφι.
-
Μια Ποιητική Αρχαιολογία του Σινεμά: Οι Ταινίες του Bill Morrison
Εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες, ο Αμερικανός σκηνοθέτης Μπιλ Μόρισον αξιοποιεί αρχειακό υλικό, το οποίο βρίσκεται σε διάφορα στάδια αποσύνθεσης, ενσωματώνοντάς το σε νέα φιλμ. Στη διαδικασία αυτή, συνεργάζεται συχνά με σύγχρονους δημιουργούς, ικανούς στον αυτοσχεδιασμό, οι οποίοι δημιουργούν μουσικές συνθέσεις, ηχογραφήσεις και ζωντανές παραστάσεις που συνοδεύουν τις εικόνες. Στην πολυποίκιλη φιλμογραφία του ο Μόρισον, ο οποίος εύλογα θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Αμερικανούς σκηνοθέτες του πειραματικού κινηματογράφου, χρησιμοποιεί την αποσύνθεση του νιτρικού φιλμ 35mm ως καταλύτη για την υπαρξιακή του έρευνα, η οποία εξετάζει τη μνήμη, το αρχείο και την ιστορία της κινούμενης εικόνας.
-
Η Εποχή της Underground Μουσικής Σκηνής
