Με το τίτλο EMBODY παρουσιάζουν τη δουλειά τους από τις 28 Οκτωβρίου μέχρι τις 5 Δεκεμβρίου στη γκαλερί The Collection Gallery οι Μαρίνα Ζερβού, Ανδρέας Νικολάου, Νικόλας Αντωνίου, Ζήνων Τζέπρας, Σάββας Γεωργιάδης, Κάλλη Καστώρη, Νίκος Φραντζολάς και Δημήτρης Νεοκλέους.
Συμβάντα που, διαμέσου του σώματος αλλά και πέρα από αυτό, δημιουργούν ατμόσφαιρες όπου το ορατό υπαινίσσεται αόρατες διαδικασίες.
Σχεδιάζοντας την ανθρώπινη φιγούρα η Μαρίνα Ζερβού προσπαθεί να προσεγγίσει και να κατανοήσει τι βρίσκεται πέρα από την όψη, πέρα από την εικόνα, πέρα από το φαινομενικά αντιληπτό. Η δουλειά της είναι παραστατική, όχι όμως ρεαλιστική. Σκοπός της δεν είναι να παρουσιάσει το ”φαινομενικά πραγματικό”, να αναπαραστήσει, δηλαδή, πιστά μια εξωτερικότητα. Αυτό που την ενδιαφέρει είναι να προσεγγίσει την ανθρώπινη φιγούρα με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε να την ανακαλύψει σχεδιαστικά εκ νέου και να δημιουργήσει ένα προσωπικό εικονοπλαστικό γλωσσάρι.
Μαρίνα Ζερβού
Ευρηματικά ο Ανδρέας Νικολάου κατορθώνει πάντοτε, να ενορχηστρώνει τη συνύπαρξη πολλών, επιμέρους, “συνθέσεων” σε ένα έργο: γνώρισμα, που διευρύνει τους ορίζοντες της κάθε δημιουργίας του, προικίζοντας την με δυναμικό παλμό. Μέσα από αυτή την προσέγγιση αξιοποιημένη η ύπτια μορφή της παιδούλας, πέρα από θεματικά, καθίσταται και οργανικά επίκεντρο της σύνθεσης και συνάμα αφετηρία για αινιγματικές καταστάσεις και εκπλήξεις.
Ανδρέας Νικολάου
Τα έργα του Νικόλα Αντωνίου δεν πηγάζουν από μια συγκεκριμένη ιδέα ή θεματική. Αποφεύγει συνειδητά να εστιάζεται σε απόλυτα ερωτήματα ή συγκεκριμένες απαντήσεις, αλλά αντίθετα, δημιουργεί καινούργιες ζωγραφικές εικόνες που θέτουν άγνωστα ερωτηματικά. Έτσι δίχως ιδιαίτερη σκέψη, ζωγραφίζει αόριστους χώρους, με αντικείμενα που μοιάζουν να βρίσκονται σε ”λάθος” μέρος, χρόνο και μέγεθος, δίπλα από αντικείμενα ξένα μεταξύ τους, με φιγούρες χαμένες σε ένα έντονο ζωγραφικό περιβάλλον, που όμως στο τέλος συνυπάρχουν, αλληλεπιδρούν και ομαδοποιούνται, δίνουν νόημα στην ύπαρξή τους, διηγούνται μια ιστορία και εκφράζουν ένα συναίσθημα.
Νικόλας Αντωνίου
Ο Ζήνων Τζέπρας σαν αφηγητής που σκαλίζοντας το παρελθόν και καταγράφοντας αναμνήσεις μας, το ανασυγκροτεί σε μια αρχαιολογική διαδικασία της μνήμης. Το κάθε έργο διατηρεί τις ενδείξεις μιας βαθύτερα προσωπικής και κοινωνικής εξιστόρησης σαν σκελετωμένα απομεινάρια κρυμμένα σε ντουλάπι. Συχνά οι χαρακτήρες του λαμβάνουν ζωικές μορφές, σατυρικό στοιχείο το οποίο δημιουργεί έναν “εναλλακτικό κόσμο” του οποίου ρόλος του είναι να υποβαθμίσει κοινωνικές κυρίαρχες δυνάμεις.
Ζήνων Τζέπρας
Ο Σάββας Γεωργιάδης μας προτείνει ένα αληθινό αρχετυπικό χώρο, γεμάτο με προσωπικούς κωδικούς και γρίφους, που επικαλούμενοι το υποσυνείδητο κατασκευάζουν το “πώς”, αποκομίζοντας τις ιστορίες τις οποίες τα μοντέλα διστάζουν να αφηγηθούν, αμφισβητώντας το “φαίνεσθαι” και απεικονίζοντας το “είναι”. Όλα όσα αντιλαμβάνεται και όχι όσα βλέπει.
Το βασικό θέμα που απασχολεί τη Κάλλη Καστώρη είναι η αποξένωση, στις διάφορες μορφές που μπορεί αυτή να λάβει: αποξένωση από τον εαυτό, από τους άλλους, από το περιβάλλον. Η τυχαιότητα της συνύπαρξης και η έκλειψη της επικοινωνίας, όπως και η προσπάθεια (ανα)δημιουργίας ενός εαυτού μέσα από τη μίμηση των άλλων, αποτελούν βασικούς άξονες του έργου της.
Κάλλη Καστώρη
