Ένα σημείωμα για την παράσταση «…Και Ιουλιέττα»

του Ιωσήφ Σ. Ιωσηφίδη

Στον πολυχώρο «ΚΑΤ’ΟΙΚΟΝ» ανέβηκε σε παγκύπρια πρώτη ο μονόλογος «…Και Ιουλιέττα» του Άκη Δήμου που ερμηνεύει με ένταση και χρώμα η Μήδεια Χάννα και σκηνοθετεί επάξια ο Σώτος Σταυράκης.

Ο μονόλογος δεν είναι ένα εύκολο είδος θεάτρου. Αντίθετα.

Γιατί το βάρος το παίρνουν στον ώμο τους δύο άτομα : ο ερμηνευτής και ο σκηνοθέτης. Πόσο μάλλον όταν ο μονόλογος είναι ποιητικός, βαθύς, με συνεχή ένταση. Και πόσο μάλλον όταν μιλά για αγάπη και έρωτα αντιμέτωπο με τον θάνατο, που είναι η βάση του δράματος Ρωμαίος και Ιουλιέττα. Βεβαίως ο Δήμου πετάει και πέρα από το θέμα αυτό με αναφορές στα αδιέξοδα της ζωής ή στο μέλλον.

Ο Άκης Δήμου υμνεί τον έρωτα με έναν δικό του πολυσύνθετο τρόπο και λόγο, με ποίηση, φιλοσοφικό στοχασμό και με κάποια ειρωνεία – που από τον καιρό του ποιητή Καβάφη αποτελεί ένα μηχανισμό παραγωγής ποιότητας. Όμως, η ένταση στη γραφή του είναι συνεχής και χρειάζεται ο σκηνοθέτης να βρίσκει τρόπους να το ελέγχει. Οι διακυμάνσεις των συναισθημάτων είναι πάμπολλες.

Για παράδειγμα λέει η Ιουλιέττα αλλού είναι δυνατή, αλλού αδύναμη, αλλού κλαίει ή γελά. Μερικά παραδείγματα : Μονολογεί «Ερωτεύομαι θα πει πηγαίνω, προχωρώ, διασχίζω και διασχίζομαι και ξεμακραίνω …για να αγγίξω κάποτε τον πάμφωτο προορισμό που αξιώθηκα!» Είναι στιγμές που μετανιώνει για το τόλμημά της να ερωτευτεί παράφορα, και προσγειώνεται με θλίψη. Και είναι στιγμές που ζητά να χαρεί τη χαρά της στιγμής («να είμαι εύθυμη στη χαρά, και γριά στη λύπη»). Και είναι στιγμές που βλέπει μια ματαιότητα στη ζωή («ότι φυτρώνει μέσα μας είναι για να μαραθεί») και στιγμές που αποχαιρετά τη ζωή κρατώντας σφιχτά στην παλάμη της την αξιοπρέπεια του να ζεις.

Η ερμηνεία ήταν καλή σε σχέση με τη δυσκολία του κειμένου που είχε ποικίλες διακυμάνσεις που έπρεπε να σκηνοθετηθούν και να ερμηνευτούν με αρτιότητα και με πάσα λεπτομέρεια. Στα σημεία όπου η ερμηνεύτρια μιλούσε με απαλή φωνή στο κοινό εκφράζοντάς του τις αγωνίες και τους προβληματισμούς της, ήταν πολύ καλή. Ο μικρός χώρος όμως χρειάζεται έλεγχο φωνής και ήχου.

Μου άρεσε η εικαστική επιμέλεια της Λίας Βογιατζή και η μουσική του Γιώργου Καλογήρου, ο οποίος απέδειξε για άλλη μια φορά το μεγάλο του ταλέντο.

Είμαι σίγουρος ότι οι μονόλογοι και τα μονόπρακτα που θα ανεβάζονται, αν έχουν καλή επιλογή σεναρίου και προσοχή σε κάποιες παραμέτρους θα έχουν μέλλον. Άλλωστε είναι διάρκειας 50 λεπτών και φθηνού εισιτηρίου για πολλούς.