Αυτοκριτική

Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

* Με τι να ασχοληθεί, τι να συζητήσει κανείς; Εδώ σκοτώνονται άνθρωποι.

* Νά τι στριφογυρίζει στο μυαλό μας αυτές τις μέρες. Ειδικά στο δικό μας, που ασχολούμαστε με θέματα… λιγότερο σοβαρά; Ασόβαρα;

* Με τις… πολυτέλειες της ζωής;

* Νά, με τα Βραβεία Θεάτρου, για παράδειγμα. Οκέι, δεν μας άρεσαν. Παρακάτω.

* Σκεφτόμαστε λοιπόν με φίλους και συνάδελφους αν πρέπει να ασχολούμαστε με τις τέχνες αυτές τις μέρες. Και παραμένουμε αμήχανοι κάθε φορά που θα αιτηθούμε ένα τιτλάκι στο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας, μια κάποια σημασία παραπάνω για τη σελίδα την πολιτιστική. Αυτές τις μέρες προέχουν τα τιτλάκια για τους βομβαρδισμούς, για τον τρόμο.

* Σταματά η ζωή;

* Η ελαφρότητα σταματά. Να σταματήσει, με τρόμο ή χωρίς.

* Η ζωή;

* Ποια είναι εκείνα που προσδίδουν ελαφρότητα;

* Ίσως, η έντονη κριτική: δεν μας άρεσαν τα φώτα, δεν μας άρεσαν τα τραγουδάκια, τα φορέματα χάλια.

* Παρακάτω.

* Υπήρξαν και σημαντικές στιγμές από την τελετή απονομής των Βραβείων Θεάτρου, που αφήσαμε πίσω. Όπως η ανακοίνωση του προέδρου του διοικητικού συμβουλίου του ΘΟΚ ότι η παραγωγή του οργανισμού “Μια γιορτή στου Αλ Νουρί” [που απέσπασε και το Βραβείο Καλύτερου Παιδικού/Νεανικού Έργου] θα ταξιδέψει στο Στρασβούργο στο πλαίσιο της κυπριακής προεδρίας της Επιτροπής Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης τον Νοέμβριο 2016-Μάιο 2017.

* Παιδικό θέατρο. Χμ. Πολυτέλεια!

* Κι όμως, η Γιορτή στου Αλ Νουρί μιλά για τις βασικότερες αξίες της ανθρώπινης ύπαρξης. Εκείνες που συζητούμε και εκείνες που απαιτούμε σήμερα: μιλά για την πολιτιστική συμφιλίωση.

* Το έργο έγραψε ο Φόλκερ Λούντβιχ το 1973 απευθυνόμενος στα παιδιά μεταναστών στις σχολικές τάξεις της Γερμανίας: τότε υπήρχε οικονομική κρίση στη Γερμανία και τα προβλήματα μεταξύ Γερμανών και ξένων ήταν μεγάλα. Πολλοί έχασαν τις δουλειές τους και θεωρούσαν πως τους τις πήραν οι μετανάστες. Ακριβώς όπως συμβαίνει τώρα.

* Νά μια σύντομη περιγραφή της Γιορτής στου Αλ Νουρί: “Πώς ο Γιάννης και η Δώρα θα μάθουν στην Αμπίρα να ονειρεύεται στα ελληνικά; Και πώς θα τους μάθει ο Σαμίρ να παίζουν τον κυπριακό ζίζιρο στα αραβικά; Μπορούν δυο μπαμπάδες, ένας Σύρος και ένας Κύπριος, και τέσσερα πιτσιρίκια να περάσουν καλά όλοι μαζί στο κάμπινγκ; Πώς θα τα βάλουν οι μπαμπάδες με τον διευθυντή; Μαζί!”

* Όταν παρουσιάστηκε η παράσταση στον ΘΟΚ το 2015, ο Φόλκερ Λούντβιχ -79 ετών σήμερα- ήταν εδώ.

* “Γράψατε αυτό το έργο το 1973, μα είναι τόσο επίκαιρο. Νιώθετε απογοητευμένος για την κοινωνία σήμερα;” τον ρωτήσαμε.

* Και νά τι απάντησε: ” Η ελπίδα δεν χάνεται ποτέ. Ξέρετε, προέρχομαι από μια οικογένεια την οποία συνόδευε πάντα μια πρόταση του Μάρτιν Λούθερ: ‘Αν ξέρω πως ο κόσμος θα φτάσει στο τέλος του αύριο, θα φυτέψω σήμερα μια μηλιά’. Δεν τα παρατούμε ποτέ. Η αλλαγή είναι εφικτή και πολλά παιδιά έχουν ανάγκη να το ξέρουν αυτό. Πρέπει να τους δίνουμε ελπίδα ακόμη κι αν μερικές φορές εμείς τη χάνουμε για λίγο.”

* Μια παιδική παράσταση, λοιπόν. Μια “πολυτέλεια”.