Τα τείχη μέσα μας

Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

* Δεν θυμάμαι ποια χρονιά παρακολούθησα για πρώτη φορά το ντοκιμαντέρ “Το Τείχος Μας”.

* Θυμάμαι όμως όλα τα υπόλοιπα: ότι το είδα από το κανάλι της ΕΡΤ και πως μου έκανε πολλή εντύπωση η φράση “βούττημαν του νήλιου”. Και πως καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τη σκέψη μου για το Κυπριακό.

* Θυμάμαι έκτοτε και τους “πρωταγωνιστές” του ντοκιμαντέρ: την Χαμπού και τον Χασάν και την απόλυτη ιστορία αγάπης τους / τον Χαράλαμπο με τα πιθκιαύλια και τα δίστιχα / την Φατμά να καπνίζει ασταμάτητα καθώς μιλά με ειλικρινές θράσος στην κάμερα / τον Πανίκο και τον Νιαζί να κάθονται δίπλα-δίπλα στην οροφή ενός “ιδιαίτερου” φυλακίου των ΗΕ στην Ομορφίτα που το διαπερνά η διαχωριστική γραμμή.

* Κάθε φορά που συναντούσα τον Πανίκο ρωτούσα και για τους πρωταγωνιστές του. Τι κάνουν, πώς περνούν. Και, μετά από κάποια χρόνια, αν ζουν…

* Δεν ζει κανένας σήμερα. Ούτε η Χαμπού ούτε ο Χασάν ούτε η Φατμά ούτε ο Χαράλαμπος. Και το συγκεκριμένο φυλάκιο δεν είναι πια επανδρωμένο.

* Υπάρχει όμως αυτή η ταινία που συλλαμβάνει για πάντα τη σκέψη τους και κρατά ζωντανό ένα κομμάτι του κόσμου της Κύπρου που έχει χαθεί. Κάτι σαν το κινηματογραφικό αντίστοιχο του εμβληματικού πίνακα του Διαμαντή.

* Την ερχόμενη Τετάρτη προβάλλουμε την ταινία “Το Τείχος Μας” στον χώρο στάθμευσης της εφημερίδας Πολίτης, στην παλιά Λευκωσία. Γιατί;

* Μια ταινία του 1993. Είκοσι τρία χρόνια μετά. Γιατί;

* Κατ’ αρχάς για να υπενθυμίσουμε στο κρατικό κανάλι της χώρας ότι έχει τα τηλεοπτικά δικαιώματα της ταινίας και μπορεί -αν θέλει- να τη μεταδώσει.

* Ίσως και για να τη γνωστοποιήσουμε -ως εργαλείο για την κατανόηση ο ένας του άλλου;- σε όσους προσπαθούν να δώσουν λύση στο Κυπριακό. Υπάρχει, είναι διαθέσιμη, μπορείτε -αν θέλετε- να τη χρησιμοποιήσετε.

* Τα τείχη μέσα μας είναι τα πιο αδιαπέραστα. Απτό παράδειγμα η κίνηση του Προέδρου Αναστασιάδη, στη συνάντησή του την περασμένη βδομάδα με τον Μουσταφά Ακιντζί στο Σπίτι της Συνεργασίας, να σχεδιάσει το συρματόπλεγμα πάνω στην Κύπρο που είχε προηγουμένως σχεδιάσει ο κ. Ακιντζί.

* Πράξη μάλλον ασυνείδητη, οπωσδήποτε ανεξήγητη, καθόλου αναγκαία, και που μάλλον -ή ελπίζω ότι- μετάνιωσε γι’ αυτήν.

* Υπάρχει τρόπος να φανταστούμε την Κύπρο χωρίς συρματόπλεγμα;

* Ο Πανίκος Χρυσάνθου και ο Νιαζί Κιζίλγιουρεκ έχουν εδώ και χρόνια την ικανότητα να φανταστούν τη χώρα τους χωρίς τείχη.

* Ο ένας μέσα από τον κινηματογράφο και ο άλλος μέσα από τα βιβλία [aka πολιτισμό] προσπαθούν για πάρα πολλά χρόνια να δείξουν πως “αξίζει τον κόπο όσο τίποτε άλλο να ξαναζήσουν μαζί ενωμένοι” όλοι οι άνθρωποι της Κύπρου.

* Εν τέλει, προβάλλουμε αυτήν την ταινία γιατί στηρίζουμε την ειλικρινή προσπάθεια ανθρώπων να δουν τη χώρα τους πέρα από σύμβολα – ως ένα κομμάτι γης που αποτελείται από ανθρώπους.