Γράφει ο Παναγιώτης Λάρκου / Σκηνοθέτης, ηθοποιός
“Τα μπιζέλια είναι ένα παραγκωνισμένο είδος.
Όλοι θα τα φάνε αν τα βρουν στο πιάτο, αλλά δε θα λείψουν σε κανέναν αν δεν βρίσκονται εκεί. Οι μοίρα τους είναι να συνοδεύουν.
Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που τα αποζητούν, μα αυτοί είναι λίγοι, ιδιότροποι κουλτουριάδηδες.
Χρόνια τα μπιζέλια φωνάζουν, μη μας αγνοείτε. Φέρνουμε χρώμα στο πιάτο. Σασπένς. Τσαχπινιά στη διαδικασία της βρώσης. Διδάσκουμε ευελιξία στη χρήση του πιρουνιού. Δίνουμε κίνηση στην εικόνα.
Άδικος κόπος. Τα μπιζέλια περνούν το βίο τους στο περιθώριο.”
Το αγόρι που είχε μπιζέλια για μυαλό κλείστηκε στην πλαστική συσκευασία του και περίμενε να τελειώσει όλο αυτό το μπάχαλο.
Κι αφού δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει πήρε ένα στυλό και άρχισε να βανδαλίζει τον πίνακα διατροφικών πληροφοριών. Έσβησε θερμίδες, μονοακόρεστα λιπαρά, υδατάνθρακες εκ των οποίων σάκχαρα και έγραψε τα εξής:
- έπρεπε τελικά το περπάτημα να γίνει παράνομο για να περπατήσει αυτός ο λαός
- η βαρύτητα και η εγκυρότητα μιας είδησης είναι αντιστρόφως ανάλογες της μουσικής που τις συνοδεύει
- η κοινή λογική δεν είναι πάντα κοινή. κάποιες φορές δεν είναι καν λογική
- από τα είδη πρώτης ανάγκης, η ευγένεια είναι το πρώτο που τελειώνει
- όταν ζεις όλη σου τη ζωή για τους άλλους, είναι λίγο ζόρι να τη ζεις ξαφνικά μόνο για σένα
- η γη τελικά είναι στρογγυλή, γι αυτό και ο πανικός παίζει τόσο εύκολα το γύρω–γύρω όλοι
- η σκέψη είναι ένα πιστόλι με δύο κάννες. η μία θα πρέπει να είναι πάντα στραμμένη καταπάνω σου
- όλο αυτό είναι μια ευκαιρία να συζητήσουμε για το τι πήγαινε στραβά με το πολιτικό – οικονομικό μοντέλο των τελευταίων σαράντα χρόνων
- οι ευκαιρίες είναι σαν τα μπαλόνια. είναι όμορφες, αλλά αν δεν της κρατήσεις σφιχτά στο χέρι, τις παίρνει ο αέρας και χάνονται
Το αγόρι που είχε μπιζέλια για μυαλό πήρε μια βαθιά ανάσα και άλλαξε την ημερομηνία λήξης του. Άλλος ένας μήνας άρχισε από την αρχή. Όσο το ραδιόφωνο αντέχει στην κατάψυξη, όλα θα πάνε καλά.
Παναγιώτης Λάρκου,
καϊμακλί 7 Απριλίου του 2020
