Στο μεγαλειώδες και επιβλητικό παλάτι Ποτόκι του Λβιβ, τώρα η Εθνική Πινακοθήκη αυτής της δυτικής επαρχίας, εργάτες περνούν στρώσεις ροδακινί μπογιάς πάνω σε τοίχους που μέχρι πριν από λίγους μήνες έφεραν έργα του Γάλλου ζωγράφου Ζωρζ ντε λα Τούρ και άλλων μάστερ του μπαρόκ.

Αυτές τις μέρες, οι τοίχοι είναι άδειοι επειδή αυτά τα έργα, μαζί με πίνακες των Φρανσίσκο Γκόγια, Πίτερ Πολ Ρούμπενς και Τιτσιάν, αξίας εκατομμυρίων δολαρίων ο καθένας, μεταφέρθηκαν σε μυστικές τοποθεσίες για να τα προστατεύσουν από την απειλή των ρωσικών αεροπορικών επιδρομών.

Σήμερα, ορισμένα μέρη της συλλογής 65.000 τεμαχίων της Εθνικής Πινακοθήκης εκτίθενται ξανά στο δίκτυο γκαλερί του οργανισμού για Ουκρανούς που διψούν για πολιτισμό εν μέσω πολέμου. Για τον διευθυντή της γκαλερί, Ταράς Βόζνιακ, η ανάρτηση των έργων είναι μια πράξη αντίστασης.

«Ο Πούτιν έχει πλέον στόχο να μετατρέψει τους Ουκρανούς σε ένα τίποτα», είπε, προσθέτοντας, «Για να δείξουμε ότι είμαστε ζωντανοί, ανοίξαμε ξανά».

Η Εθνική Πινακοθήκη Μπόρις Βοζνίτσκι Λβιβ, όπως είναι επίσημα γνωστή, διατηρεί 18 υποκαταστήματα σε κτίρια που περιλαμβάνουν παλάτια, κάστρα και καθεδρικούς ναούς σε όλη την επαρχία Λβιβ.

Σε απόσταση 40 μιλίων από την Πολωνία και με περίτεχνη αρχιτεκτονική αιώνων, το κέντρο της πόλης του Λβιβ αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, σφραγισμένο από τις επιρροές πολλών αυτοκρατοριών, συμπεριλαμβανομένης της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας. Η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ουκρανίας, το Λβιβ ήταν ένας δημοφιλής ευρωπαϊκός τουριστικός προορισμός πριν από τον πόλεμο, προσελκύοντας περίπου 2,5 εκατομμύρια επισκέπτες ετησίως. Αν και δεν έχει ανοσία στις ρωσικές επιθέσεις, κατά τη διάρκεια του πολέμου έχει γίνει καταφύγιο για εκτοπισμένους Ουκρανούς που εγκαταλείπουν μέρη που έχουν καταστραφεί από τους ρωσικούς βομβαρδισμούς.



Ο κ. Βόζνιακ είπε, ότι θα μπορούσε τον επόμενο μήνα να ανοίξει ακόμη και την κύρια γκαλερί στο περίτεχνο παλάτι ενός αιώνα, το οποίο τώρα ετοιμάζεται με βάψιμο και επισκευές. Ο κ. Βόζνιακ είπε ότι σχεδιάζει επίσης διαδικτυακές εκθέσεις και, ίσως στο μέλλον, εάν υπάρχει χρηματοδότηση, εκθέσεις σε χώρους που χτίστηκαν υπόγεια - ένα μέτρο, όπως είπε, θα μπορούσε να βοηθήσει τις γκαλερί να προσαρμοστούν στη νέα εποχή του πολέμου.

«Η ζωή δεν σταματάει», είπε ο 64χρονος κ. Βόζνιακ, καθισμένος μπροστά σε ένα πορτρέτο της Αυστριακής αυτοκράτειρας Μαρίας Θηρεσίας.

Στην πραγματικότητα, μερικές φορές η τέχνη επιταχύνεται, ακόμη και όταν οι βόμβες πέφτουν βροχή.

«Δύο Ουκρανοί καλλιτέχνες, ο Βλάντα Ράλκο και ο Βολοντίμιρ Μπουντνίκοβ, πέρασαν έναν μήνα ζώντας σε μια αχρησιμοποίητη γκαλερί στο ξαφνικά άδειο παλάτι μετά τη ρωσική εισβολή», είπε ο κ. Βόζνιακ. Δώρησαν στο μουσείο δεκάδες έργα που είχαν δημιουργήσει, που πολλά από αυτά απεικονίζουν τον πόλεμο.

«Αυτή η τέχνη δημιουργήθηκε σε αυτούς τους καιρούς, σε αυτό το παλάτι, είναι ζωντανή τέχνη», είπε ο διευθυντής, προσθέτοντας ότι τα έργα θα εκτεθούν στα τέλη της άνοιξης ή το καλοκαίρι, ίσως σε ένα κάστρο περίπου 50 μίλια ανατολικά του Λβιβ.

Η Δυτική Ουκρανία είναι γεμάτη κάστρα, μια κληρονομιά του παρελθόντος της υπό αρκετούς ηγεμόνες, συμπεριλαμβανομένης της Πολωνίας και της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας. Το κέντρο της πόλης σφραγίζεται από τις επιρροές πολλών πολιτισμών και επειδή ήταν διοικητική πρωτεύουσα, υπήρξε από καιρό κέντρο τέχνης και όπερας.

Ο κ. Βόζνιακ είναι ασύστολα μαχητικός σχετικά με τις ισχυρές καλλιτεχνικές παραδόσεις της χώρας του, μια απόρροια της Ουκρανίας που βρίσκεται στο σταυροδρόμι από τη μεσαιωνική εποχή ενός κύριου εμπορικού δρόμου μεταξύ Ευρώπης, Ινδίας και Κίνας.

«Δεν θέλω να προσβάλλω τους Αμερικανούς, αλλά όλοι μεγαλώνουν σε ένα συγκεκριμένο αισθητικό περιβάλλον», είπε, προσβάλλοντας αναπόφευκτα ορισμένους Αμερικανούς. «Δεν είναι απόλυτο, αλλά αν μεγάλωσες σε ένα μέρος σαν αυτό, έχεις περισσότερες πιθανότητες να έχεις καλό γούστο και αισθητική».

Λίγη ώρα αργότερα έδειξε τις αμερικανικές, αυστραλιανές, καναδικές, βρετανικές, πολωνικές και λιθουανικές σημαίες που κυμάτιζαν δίπλα στην ουκρανική σημαία έξω από τη γκαλερί, σε αναγνώριση της βοήθειάς τους στην πολεμική προσπάθεια της Ουκρανίας. Μια ελβετική εταιρεία παρείχε βοήθεια δωρεάν, είπε, για να μετατρέψει τους υγρούς υπόγειους χώρους σε χώρους αποθήκευσης ρυθμιζόμενης θερμοκρασίας για ορισμένα από τα έργα τέχνης.

«Κρεμάσαμε τις σημαίες των συμμάχων μας – εκείνων που μας βοηθούν περισσότερο να διατηρήσουμε τόσο το μουσείο όσο και αυτή την πόλη», είπε.

ΠΗΓΗ: The New York Times /Jane Araf