Ο ολόφρεσκος δίσκος «Θρόισμα» του φίλου Κύπριου μουσικού Αντώνη Αντωνίου είναι από τις πιο σπουδαίες δουλειές που μπορεί και πρέπει να ακούσει ο οποιοσδήποτε καλός ακροατής σήμερα.

Ο δίσκος παίζει ιδανικά σε ένα καλό ηχοσύστημα σε μορφή cd και αν είσαι τυχερός και καλύτερα σε βινύλιο. Ο Αντώνης φρόντισε και γι' αυτό και καθόλου τυχαία. Ο αναλογικός ήχος προσδίδει στα ηχοτοπία του μια διαφορετική αίσθηση.

Το «Θρόισμα» το πρώτο κομμάτι ξεκινά με ένα γνωστό ριφάκι που καθόλου δεν σου είναι ξένο άμα ξέρεις και τη γενική δουλειά της βασικής του μπάντας, τους Monsieur Doumani. Μα σύντομα έρχεται και σε χτυπά ένα φοβερό μπάσο και βρόμικοι παράξενοι ήχοι από πίσω που μόνο ο ίδιος ξέρει πού και πώς τους ανακάλυψε.

Τα κοψίματα των ντραμς κάπου στη μέση του κομματιού ξεχειλίζουν από διάνοια. Το υπόλοιπο όσο το ακούς, άλλο τόσο και περισσότερο θες να το γυρνάς πίσω όντας σίγουρος πως κάτι πολύτιμο σου ξέφυγε.

Όσον αφορά την πλοκή των στίχων του με το νόμισμα που εγύρισεν (τεράστια σύλληψη) πανέξυπνα ο Αντώνης τοποθετείται με λέξεις για το τι θα ακολουθήσει ηχητικά. Η μουσική του Αντώνη είναι ένα γύρισμα λέξεων σε έναν κόσμο γεμάτο αγκάθκια, όπου σαν αρλεκίνος χοροπηδά δημιουργικά για να τα αποφύγει.

Το δεύτερο κομμάτι του δίσκου «Η συνταγή» διάρκειας σχεδόν πέντε λεπτών, δηλώνει ήδη από τα πρώτα δύο τι θέλει να πει. Και ακολουθεί ένα παιχνίδισμα ρυθμού και παράξενων ήχων με μεγάλη διάρκεια όπου θα μπορούσε να είναι και μικρότερο.

Το «σκάρτα δώρα» εντελώς υπνωτιστικό, σε παρασέρνει εύκολα σε μια μπιτάτη ψυχεδέλεια. Εδώ ο Αντώνης σχεδόν ραπάρει, βάζοντας μαζί και ένα ψιλοσκυλέ στοιχείο που δεν είναι ακριβώς έτσι. Το κομμάτι στην αρχή απλά το ακούς και στο τέλος καταλήγεις να το χορεύεις.

Το «ξόρκισμα» θα το ζήλευε ο Μορικόνε χωρίς καμιά αμφιβολία. Ορχηστρικό, ως ένα διάλειμμα για το τι θα ακολουθήσει. Τώρα ο ακροατής ζεστάθηκε, και ο Αντώνης το ξέρει.

Το κομμάτι «έγκατα», όπως γράφει και στο βιβλιαράκι του cd πατά πάνω στη γνωστή παραδοσιακή μελωδία Τ' Άη Φιλίππου όμως εντελώς πειραγμένη με το γνωστό στυλ του Αντώνη που όσο κι αν θαυμάζει τις παραδοσιακές μελωδίες και φόρμες άλλο τόσο προσπαθεί να ξεφύγει από αυτές.

«Η γιορτή», μάλλον το πιο … «ποιητικό» ας πούμε κομμάτι του δίσκου. Οι φωνές (εδώ και της Ευθυμίας Άλφα), ανεβάζουν την αίσθηση κάπου αλλού σε καταστάσεις που θα ζήλευε η Λένα Πλάτωνος. Η ηλεκτρική κιθάρα κάπου στη μέση με αυτό που παίζει δεν αφαιρεί ούτε τρίχα από τον όλο κόσμο που χτίζεται και χτίζεται… Τους στίχους μπορείς να τους δεις ως ερωτικούς, αλλά και ως νανούρισμα. Μια γιορτή που λαχταρεί να φανεί…

Το «Ποττέ» ο Αντώνης ακούγεται σαν να το τραγουδά μέσα από κάποιο λαγούμι του Κοτσιάτη. Μοιάζει σαν διαδήλωση. Εδώ οι Radiohead αν το άκουγαν από δίπλα θα του χτυπούσαν την πόρτα. Εντελώς προσωπικά, δηλαδή υποκειμενικά είναι και το κομμάτι που με άγγιξε πιο πολλά απ' όλα. Οι δε στίχοι του εντελώς μεθυσμένοι, σου αφήνουν στο τέλος μια λύπη.

Το «zeybek anark» που ακολουθεί απλά σε καθησυχάζει και σε κάνει να σκεφτείς αυτό που άκουσες προηγουμένως. Είναι η στιγμή που μπορείς να ανοίξεις το ψυγείο για μια μπίρα.

Στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου «Αχτίνα 2» συμμετέχει στα φωνητικά ο Φώτης Σιώτας. Μακρόσυρτο και μονότονο σαν λειτουργία… ώς ένα όμως σημείο. Στη μέση ο Αντώνης το ξυπνά από το πισσούριν του και θυμάται φευγαλέα τους dead can dance μέσα σε έναν ηλεκτρικό τεκέ. Έτσι αποχαιρετά τον ακροατή του δημιουργώντας την αίσθηση του κι άλλο, κι άλλο.

Συνολικά ο δίσκος του Αντώνη Αντωνίου «Θρόισμα» αξίζει όχι μία αλλά πολλές ακροάσεις. Μια εντελώς σοβαρή και ώριμη δουλειά.

Το εξώφυλλο του δίσκου και το γενικό art work φέρει τη σφραγίδα του Γιώργου Τσαγγάρη και είναι από μόνο του το κάτι άλλο, με τον Αντώνη να αχνοφαίνεται σαν μεθυσμένη και γδαρμένη Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων.

Οι μίξεις έγιναν από τον Σώτο Χαραλάμπους, έναν σπουδαίο τεχνίτη του ήχου που κυκλοφορεί στο νησί.

*Υστερόγραφο: Όλα τα πιο πάνω γράφτηκαν ελεύθερα ένα βραδάκι ζεστό που γύρω του έπαιζε και ξανάπαιζε ο δίσκος. Σε καμιά περίπτωση δεν είναι δισκοκριτική απ' αυτές με τα αστεράκια αν τζαι περίπου «αππωμένα», γράφτηκε με μια τέτοια επιτήδευση.

Του Δημήτρη Κωνσταντόπουλου