«For politics is not like the nursery; in politics obedience and support are the same». - Hannah Arendt, Eichmann in Jerusalem: A Report on the Banality of Εvil

«Αγαπάς με;» «Αγαπάς με;» «Αγαπάς με;» Δεν ξέρω σε ποια ηλικία ξεκίνησε το κανονιοβολητό. Μπορεί να ήταν τεσσάρων χρονών. Μπορεί και έξι. Σίγουρα ήταν στο σπίτι. Στο σπίτι που στα παιδικά της χρόνια, για τα παιδικά της χρόνια, είχε γίνει ολάκερο ένα nursery. Παρόλο που στα ελληνικά το nursery μεταφράζεται ως παιδικό δωμάτιο, βρεφοκομείο, παιδικός σταθμός, στο κείμενο αυτό θα το αποδώσω με τη λέξη οικοτροφείο. Από τη λέξη τροφός που μεταφράζει το nurse. H τροφός είναι αυτή που φροντίζει ένα παιδί και φροντίζει γι' αυτό. Nursing σημαίνει και βυζαίνω. Παλιά οι τροφοί βύζαιναν κιόλας τα μωρά. Η τροφός, σαν παρένθετη μήτρα μετά τον τοκετό, φρόντιζε το μωρό τόσο ώστε εκείνο να νιώθει φυσική συνέχεια και άνεση με το περιβάλλον του. Το σπίτι που έγινε nursery είχε τα πάντα προσαρμοσμένα στις ανάγκες της. Αιχμές επίπλων τελλωμένες και από μέσα βαμβάκι, τραπέζι που ήταν τραπεζάκι, ποτήρια που ήταν τραπεζάκια, toilet που ήταν καθικάκι, γάτο που τον λέγαμε γατάκι, λέξεις που αναγραμματίστηκαν για να συναντούν τις δικές της εκφορές λόγου ώστε εκείνες να μην πέφτουν να σπάζουν, το γάλα το 'λεγε άλα και όταν ανακάλυψε τα λεφτά τα 'λεγε λεφτούι. Μετά το πρώτο σκαλοπάτι της εσωτερικής σκάλας έγινε σκηνή για παραστάσεις. Κρατώντας το μικρόφωνο του Jumbo ακόμα και όταν έσπασε. «Να σου πω ένα τραγουδάκι;» «Άτε πες μας». Και ξανά. Και να χειροκροτείς. Ξανά, και ξανά.

Το «Αγαπάς με;» καταντούσε κουραστικό. Όχι τόσο λόγω επανάληψης όσο λόγω κενού, ή και αισθήματος ανεπάρκειας που μου προκαλούσε: «Εν το θωρεί; Εν το νιώθει; Έν' 'που λείπω ούλλη μέρα στη δουλειά; Έν' 'που εν είμαι... καλή μάμμα;» «Agapasme, agapasme, agapasme», της έλεγε η Κάρεν για να την πειράξει. Η Κάρεν ήταν η τροφός της. Ανάγιωσέν την. Τη βύζαξε με περισσότερη αγάπη απ' ό,τι εγώ διότι ήταν μαζί της στα χρόνια του nursery περισσότερο από μένα. «Agapas anak is a mouse!» Στα tagalog agapas είναι ο ποντικός. Ή η νυφίτσα. Ένα παρασιτικό τρωκτικό τέλος πάντων.

«Κάποιοι στο διαδίκτυο μισούν τον Νίκο Χριστοδουλίδη», δήλωσε ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ, κόμματος συγκυβέρνησης της Κυβέρνησης Ενότητας. Θα έπρεπε να τον αγαπούν δηλαδή; Ρητορικό το ερώτημα. Ούτε αν τον αγαπούν ούτε αν τον μισούν δεν θα 'πρεπε να ρωτά η Κυβέρνηση. Δεν είναι θέμα αγάπης ο δημόσιος σχολιασμός, συγχαρητήριος ή επικριτικός. Το ουσιαστικό ερώτημα είναι άλλο. Θα ρυθμίζεται πια η πολιτική κριτική για να παράγεται η αίσθηση ότι ο Πρόεδρος είναι αγαπητός; Το ερώτημα είναι αυτό το «πια». Έχουν αλλάξει οι όροι του πολιτεύματος;

«Δεν αναφέρομαι μόνο σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και μέσα ενημέρωσης, εφημερίδες, στοχοποίησαν τη συγκεκριμένη κοπέλα γιατί ακριβώς καθοδηγούνται». Την κίνηση στοχοποίησαν, παρεμβαίνει η Αγαπητού στο Μέρα Μεσημέρι. «Την κοπέλα στοχοποίησαν», επιμένει ο Ν. Παπαδόπουλος, «για να μας πείσουν ότι αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να διορίσει σωστά και διόρισε μια δεκαεννιάχρονη».

Aκόμη δεν έχουν αποδεχτεί ότι κέρδισε τις προεδρικές εκλογές ο Νίκος Χριστοδουλίδης γιατί εκπροσωπούν το παραδοσιακό πολικό κατεστημένο. Σε εκείνους αναφέρομαι και στον αισχρό τρόπο με τον οποίο επιτέθηκαν σε μια 19χρονη φοιτήτρια γιατί μισούν τον Νίκο Χριστοδουλίδη.

Αν η κυβέρνηση μπορεί να διορίζει σωστά, η κυβέρνηση θα το δείξει, δεν θα το δείξει το αν οι χρήστες ΜΚΔ και τα ΜΜΕ δεν λένε ότι δεν διορίζει σωστά η κυβέρνηση.

Η «κοπέλα», «η δεκαννιάχρονη», «ένα μωρό 19 χρονών» (στα ΜΚΔ αυτό): αυτά δεν αφορούν το άτομο που διορίστηκε. Αυτά αφορούν αυτούς που τα λένε. Αυτοί μετέτρεψαν το άτομο που διορίστηκε σε υπερεκθηλυσμένο, παιδοποιημένο και υπό επίθεση άβαταρ ενός δικού τους παιχνιδιού λόγου που στήθηκε από αυτούς για να παραγάγουν κανίβαλους. Αν δείξεις κανίβαλους παράγεις λογοθετικά σκηνή για ιπποτικούς ή πατρικούς, υπερασπιστές, πολιτισμένους άντρες.

Ας πούμε ότι κάποια ΜΜΕ δεν είναι αυλικοί. Ας πούμε ότι σφυροκοπούν τον λόγο και τις πράξεις του Προέδρου. Το πρόβλημα σε μια Δημοκρατία θα έπρεπε να είναι το αντίθετο. Γιατί τα ΜΜΕ συμπεριφέρονται ως τροφοί πολιτικών προσώπων της διακυβέρνησης; Πόσο πια γάλα; Δημοσιογράφος ζητά από τον Πρόεδρο να σχολιάσει. Αφού καλύψει τις γωνίες με βαμβάκι. «Έχει δημιουργηθεί από χθες κύριε Πρόεδρε, αν μου επιτρέπετε [γιατί να μην επιτρέπεται;], ένα μείζον ζήτημα [ευφημισμός, συνοδεύεται με χειρονομία που αδειάζει από σοβαρότητα την αναφορά στο 'ούτω καλούμενο' «μείζον ζήτημα»] για τον διορισμό μιας νεαρής κοπέλας άνευ πτυχίου [πάλι ευφημισμός, το «άνευ» υπεραξία, λόγος βαρύνουσας σημασίας ακόμα και όταν αδειάζει από σημασία εκείνο που δεν θα λεχθεί], χωρίς να θέλουμε να κανιβαλίσουμε κι άλλο [η δημοσιογράφος υποβάλλει στο κοινό πώς να αντιληφθεί την κριτική που έγινε για τον διορισμό και τους διορίζοντες] το πρόσωπο της μικρής ['της μικρής', καθότι οι ιππότες δεν θα είναι ιππότες αν δεν υπερασπίζονται 'μικρές']. Ήταν εις γνώσιν σας ή όχι»; Κι αυτό εμπίπτει στα κριτήρια που κυκλοφορούν (αδειάζει από σοβαρότητα τα κριτήρια, «κυκλοφορούν», οι επικλήσεις χρηστής διοίκησης υποβιβάζονται σε επίπεδο κουτσομπολιού) ότι πρέπει [τάχα] να είναι είκοσι ενός ετών τουλάχιστον, κάτοχος πτυχίου, το οποίο να είναι αναγνωρισμένο από την Κυπριακή Δημοκρατία [σημαντικό να ακουστεί η φράση «Κυπριακή Δημοκρατία», όπως και αμέσως μετά η φράση «Υπουργικό Συμβούλιο», ονόματα θεσμών παράγουν βαρύγδουπη ηχώ για τον κυρίαρχο πολιτικό λόγο ακόμα και αν είναι επεξηγηματικά συμπληρώματα στον λόγο, φτάνει που γειτνιάζουν].

«Τίποτα, μα τίποτα, δεν θα γίνει που ξεφεύγει του πλαισίου της νομιμότητας», απαντά ο Πρόεδρος [το «απαντά» δικό μου, δεν ακολουθεί απάντηση διότι δεν τέθηκε ουσιαστική ερώτηση]. Και συνεχίζει: «Και γνωρίζω πολύ καλά τις αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου. Από κει και πέρα, αν υπάρχει οποιαδήποτε κριτική, η οποία είναι καλοδεχούμενη κριτική, θα πρέπει να γίνεται προς την κυβέρνηση, προς την εκτελεστική εξουσία, και να μην γίνεται αυτό που πολύ ορθά έχετε περιγράψει, εναντίον, κανιβαλισμοί εναντίον ατόμων. Επιτέλους, ας είμαστε λίγο προσεκτικοί». Τα κόμματα είναι ουσιαστικής σημασίας. Διότι, ανάμεσά τους παρεισφρέουν ποιμαντορικά ο ορισμός και οι όροι (conditions) της κριτικής: «καλοδεχούμενη κριτική». Βραχυκύκλωσε η δημοκρατία: η διακυβέρνηση, και μάλιστα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θέτει ως όρο στην κριτική το να είναι «καλοδεχούμενη κριτική». Μα τότε δεν είναι κριτική κ. Πρόεδρε. Είναι «να μ' αγαπάς». Η καλοδεχούμενη κριτική όταν εκφωνείται, όταν ορίζεται, ως όρος από αυτόν που θα είναι ο παραλήπτης της καθιστά conditional, υπό όρους, την εκφορά της. Καθιστά επιτελεστική αντίφαση αυτό που λέτε αμέσως μετά, «είμαστε σε μια δημοκρατική χώρα». Είμαστε; «Καλοδεχούμενη η κριτική, να παραδεχόμαστε φυσικά κι εμείς τα λάθη μας», σεκόνταρε ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ και συγκυβέρνηση, «αλλά ακόμα και η κριτική πρέπει να έχει κάποιο μέτρο». Ποιο το μέτρο; Απάντηση: «Αγαπάς με;»

«Διότι η πολιτική δεν είναι όπως το nursery», αποφαίνεται η Hannah Arendt, καταδικάζοντας σε δεύτερο πρόσωπο τον Άιχμαν στο βιβλίο της «Η Κοινοτοπία του Κακού». Ή θα έχουμε δημοκρατία ή δεν θα έχουμε. Τα «Αγαπάς με;» ας μείνουν για το nursery. Υποφέρει ο δημόσιος λόγος στον τόπο μας από κοινοτοπίες, ψέματα, παλικαρισμούς, ευαγγέλια, ευχολόγια, φιλοφρονήσεις. Δεν χρειάζονται κι άλλα τρωκτικά.