Οι πρώτες συναντήσεις του «Drumming up art and hope» πραγματοποιήθηκαν το Σάββατο στις γειτονιές της Λάρνακας (Τσιακκιλερό και Φανερωμένη), όπου οι συμμετέχοντες είχαν την ευκαιρία να βιώσουν μία νέα εμπειρία μέσα από το πρίσμα της καλλιτεχνικής συνδημουργίας. Την Κυριακή, έλαβε χώρα στις 10.00 το πρωί στον Άη Γιάννη και στις 17.30 στη Χρυσοπολίτισσα της Λάρνακας, καθώς το πρότζεκτ θα ολοκληρωθεί στη μεγάλη συνάντηση καλλιτεχνών που θα στηθεί στην πλατεία Ζουχουρί στις 24 Σεπτεμβρίου, στις 17.00. Εκεί θα εκτεθούν δημόσια οι δημιουργίες των πολιτών, οι οποίοι θα μπορούν κιόλας να συμμετάσχουν σε μια συναυλία με «μουσικό όργανο» που θα φέρουν από το σπίτι. Το «Παράθυρο» έκανε μερικές ερωτήσεις στη μουσικό Μαρία Κραμβή και μία εκ των συντελεστών του πρότζεκτ για την έννοια της «κοινοτικής μουσικής» και τη συμβολή της στην ιδέα που πραγματοποιείται στο πλαίσιο της υποψηφιότητας της Λάρνακας για την Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2030.

«Κοινοτική μουσική». Τι εννοούμε με τον όρο;

Ο όρος κοινοτική μουσική όπως έχει εδραιωθεί παγκοσμίως συμπεριλαμβάνει μία μεγάλη γκάμα δράσεων και δραστηριοτήτων. Στόχος των μουσικών εργαστηρίων κοινοτικής μουσικής είναι να εμπλέξει τους συμμετέχοντες ενεργά στη δράση. Η μουσική παύει να είναι ένα αγαθό για τους λίγους και όλοι ανεξαιρέτως θεωρούνται ικανοί να παραγάγουν μουσική. Σπάει δηλαδή ο παραδοσιακός διαχωρισμός μουσικών και ακροατών. Για παράδειγμα, σε ένα εργαστήριο υπάρχει καθοδήγηση και προκαθορισμένη δομή, όμως οι συμμετέχοντες καθορίζουν την τελική πορεία καθώς ενθαρρύνονται να προσθέσουν το δικό τους στοιχείο και χαρακτήρα στο σύνολο. Συνεπώς, ο καθοδηγητής καλείται να προσαρμόζει συνεχώς το περιεχόμενο ανάλογα με το έμψυχο υλικό που διαθέτει.

Πείτε μας λίγα λόγια για την επιλογή των οργάνων και τα «ανακυκλώσιμα κρουστά όργανα».

Στο πλαίσιο της πρώτης συνάντησης, έχουν επιλεγεί ως μουσικά όργανα τα κρουστά, καθώς ο ρυθμός είναι ένα βασικό στοιχείο της μουσικής που μπορεί εύκολα να ενώσει τον κόσμο. Όλοι θα κρατήσουν από δύο επικρουστήρες και θα συμμετάσχουν στη μουσική δημιουργία, ο καθένας μέχρι τον βαθμό που επιθυμεί να προσφέρει μουσικά στο σύνολο. Τα όργανα, ουσιαστικά, είναι βαρέλια αποθήκευσης στερεών αντικειμένων και έχουν ζωγραφιστεί από παιδιά υπό την καθοδήγηση της εικαστικού Χριστιάνας Χαραλάμπους. Τα βαρέλια αυτά έχουν χρησιμοποιηθεί ήδη σε διάφορα εργαστήρια κοινοτικής μουσικής και τώρα, στο πλαίσιο των δράσεων για τη διεκδίκηση του τίτλου της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης 2030, ταξιδεύουν στις γειτονιές της Λάρνακας για να χρησιμοποιηθούν ως μουσικά όργανα.

Τι επιδιώκει η δράση;

Η δράση επιδιώκει την ενεργοποίηση των ανθρώπων και την ενθάρρυνση της ενασχόλησής τους με τις τέχνες. Η μουσική φεύγει από το «κουτί», δηλαδή το θέατρο, το ωδείο, την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και προσεγγίζει κατευθείαν τον κόσμο, δημιουργείται από το κοινό και τους συμμετέχοντες. Ο κάθε πολίτης καλείται να γίνει ενεργό μέλος και να εμπλακεί στον βαθμό που επιθυμεί στη συλλογική αυτή δράση. Είναι ένα γεγονός ότι οι ρυθμοί της σύγχρονης ζωής διαβρώνουν τη δυναμική της γειτονιάς όπως τη γνωρίζαμε. Άνθρωποι ζουν δίπλα-δίπλα για χρόνια χωρίς να γνωρίζονται. Δημόσια πάρκα και παιδικές χαρές ερημώνονται και απομακρύνονται από την αρχική τους χρήση. Εδώ είναι που καλείται η τέχνη να επέμβει για να δώσει την ευκαιρία στους ανθρώπους να αλληλεπιδράσουν στον δημόσιο χώρο και να δώσουν πνοή στα μικρά πάρκα της γειτονιάς τους. Η συγκεκριμένη δράση είναι η αρχή μιας μεγάλης προσπάθειας και ένας στόχος της Λάρνακας 2030 για κοινωνική αλλαγή, για την προώθηση ίσων ευκαιριών στην τέχνη και για την ισότιμη πρόσβαση στον δημόσιο χώρο.

«Δημόσια τέχνη» ή «τέχνη σε δημόσιους χώρους». Τι πιστεύετε πως προσφέρει η καλλιτεχνική δημιουργία σε δρόμους και πλατείες;

Η «τέχνη σε δημόσιους χώρους» μπορεί να προσφέρει αμεσότητα και να καλύψει ένα ευρύ φάσμα κοινού που διαφορετικά δεν θα την απολάμβανε. Από την άλλη, με τον όρο «δημόσια τέχνη» θα καθόριζα την ίση ευκαιρία όλων να εμπλακούν στο δημιουργικό κομμάτι της τέχνης. Δημιουργώντας σε έναν δημόσιο χώρο, ο καλλιτέχνης μπορεί να επωφεληθεί από τα ερεθίσματα που θα λάβει και ο θεατής να παρακολουθήσει κάτι πιθανόν πρωτόγνωρο γι' αυτόν. Η μαγεία όμως για μένα έρχεται όταν οι καλλιτέχνες και ο κόσμος συνεργάζονται και αλληλεπιδρούν, δίνοντας ταυτόχρονα νέα ματιά στον δημόσιο χώρο, δημιουργώντας νέες εμπειρίες και αναμνήσεις σε χώρους που ζούμε όλοι στη ροή της καθημερινότητάς μας.

Τι αφορά το «συλλογικό έργο» που θα παρουσιαστεί στις 24 Σεπτεμβρίου και ποια η συμβολή του δικού σας πρότζεκτ;

Η κοινωνική αυτή δράση περιλαμβάνει διάφορες δραστηριότητες στις οποίες θα μπορούν να συμμετάσχουν οι πολίτες. Πέραν της κοινοτικής μουσικής, θα μπορούν να δημιουργήσουν έργα από πηλό, να μοιραστούν ιστορίες, μουσικές και συνταγές μαγειρικής και γενικώς να αποκτήσουν ένα βήμα για να ακουστεί η φωνή τους και να εκφραστούν καλλιτεχνικά. Μέσα από τις τέχνες, δημιουργείται ένας δίαυλος κατανόησης των κατοίκων και καταγραφής του τι επιθυμούν να μοιραστούν με το κοινό. Το συλλογικό έργο θα εκτεθεί στο πλαίσιο των δράσεων της Λάρνακας 2030 στην πλατεία Ζουχουρί, στις 24 Σεπτεμβρίου όπου θα υπάρξει και μία μουσική διάδραση με τον κόσμο η ώρα 17.00. Συνοδοιπόροι σε αυτή τη δράση και στην προσπάθεια υλοποίησης των στόχων που θέτουμε ως Λάρνακα για τη διεκδίκηση του τίτλου της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης για το 2030, είναι η εικαστικός Ειρήνη Κωνσταντίνου, ο μουσικός Ανδρέας Γεωργίου και άλλοι νεαροί καλλιτέχνες της Λάρνακας που συνεισφέρουν στο συλλογικό αυτό έργο.