Πάντα οι φίλοι μου ήταν μετρημένοι. Στα σχολικά μου χρόνια, έτυχε παραπάνω να έχω καλούς φίλους αγόρια. Πιο λλίες φορές, είχα τζαι καλές φίλες. Αντίθετα με το τι πιστεύκει πολλής κόσμος δεν ήταν περιστασιακές φιλίες με απώτερο σκοπό τον έρωτα. Δηλαδή νιώθω ότι είμαστε πραγματικά καλοί φίλοι. Το ερωτικό στοιχείο δεν επισκίαζε την σχέση μας.

Μπορεί όμως τζαι να μεν αφήκαμε χώρο στες σχέσεις μας να αναπτυχθούν τζαι να γίνουν ερωτικές. Ξέρεις, υπάρχει τζείνη η πλατφόρμα στην αναμεσιά των σχέσεων, που κινείται πάντα στα όρια της φιλίας, αλλά ποττέ εν γίνεται έρωτας. Συμπάθεια βέβαια, αγάπη ίσως, όχι έρωτας. Υπάρχει μια ξεχωριστή σχέση, αλλά εν πάντα ασφαλής τζαι χωρίς ρίσκο. Εν ο ένας χορός στο πάρτυ, που ένιωσες ότι θα εμπορούσες να εν αλλό ένας, αλλά εν το εζήτησες. Εν ο περίπατος με τη μοτόρα, που επογύρισες τους δρόμους (τάχα πως εχάθηκες) για να την νιώσεις λλίη ώρα παραπάνω να σου αγκαλιάζει τη μέση σου. Εν τζείνο το τραγούδι στο ράδιο που άκουσες τζαι πάντα θυμίζει την περίοδο που εξέρετε ο ένας τον άλλο.

Τη δεκαετία του ’90 είχαμε παράνομους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Με έναν πομπό τζαι λλίη όρεξη, εμπορούσες να εκπέμπεις ό,τι μουσική σου άρεσκε τζαι ό,τι κουβέντα σου εκατέβαινε στο μυαλό, τζαι να έσιεις πολλαπλούς αποδέκτες. Είχα μια φίλη μου, που έπαιζε μουσική σε ένα που τούτα τα ράδια.

Εσκεφτήκαμε μαζί το όνομα της εκπομπής της. Ήταν το όνομα ενός CD, συλλογή ελληνικών ροκ τραγουδιών που είδα σε ένα σταντ στο Fanfare της Μακαρίου. Όταν με ερώτησε τι να ονομάσει την εκπομπή της, είπα της «Ροκ Ιστορίες», αλλά άφηκα να εννοηθεί ότι εγώ το εσκέφτηκα.

Κάθε Τρίτη απόγευμα, έβαλλα το 106.0 στα FM τζαι άκουα την να παίζει κλασικά ροκ τραγούδια. Τη δεκαετία του ’90, αποκαλούσαμε κλασικά ροκ πάνω κάτω τα ίδια κομμάτια που αποκαλούμε τζαι σήμερα. Τότε ήταν 20 χρονών κομμάτια, σήμερα εν 50 χρονών κομμάτια. Εν πάσει περιπτώσει, η φίλη μου έπαιζε κομμάτια που για μένα τότε ήταν πρωτόγνωρα. Κάθε τραγούδι που άκουα, ήταν σαν ένα κλειδί τζαι εξεκλείδωνε μια, μια τες τσακροκλειδωνιές των συναισθημάτων μου τζαι άνοιγε νέα μονοπάτια στον εγκέφαλό μου. Θυμούμαι πως ένιωσα το στρώμα να με καταπίννει καθώς εξάπλωνα την ώρα που άκουσα πρώτη φορά τζείνην την σπαρακτική κραυγή στη μέση του «Child in Time». Τα σκαλιά που ανέβηκα πρώτη φορά για να καταλήξω σε τζείνο το σόλο που γεμώνει την κάθε αναμεσιά της ύπαρξής μου στο «Stairway to heaven». Θυμούμαι όμως πιο έντονα τούτην τη φίλη μου, κάθε φορά που ακούω το «Angie», των Rolling Stones.

Ετέρκαζεν της ο παράνομος ραδιοσταθμός, ένιωθα ότι τζαι τζείνη επεριφέρετουν παράνομα ή τουλάχιστον παράτυπα στον περίγυρό μας. Τα στερεότυπα της εποχής δεν εφαρμόζαν πάνω της, ήταν σαν να τζαι επερπατούσε παράλληλα με τους υπόλοιπους, κρατώντας μια απόσταση ασφάλειας. Πάντα κοντά μας, ποττέ μαζί μας.

Έβαφε τα μαλλιά της κόκκινα. Έντονα, τζαι εππέφταν πας στους ώμους της κυμματιστά σαν τες πύρινες γλώσσες της φωθκιάς. Μπούκλες, μπούκλες, θαρκούμαι ότι ήταν τόσο χοντρές που αν εκάθετουν κάποιος να τες μετρήσει, εν θα έφκαλλε παραπάνω που καμιά εικοσαρκά. Το πρόσωπότης ήταν ήρεμο, σαν το γάλα που το αφήνεις να ξεκουραστεί για ώρα μέσα σε ένα ποτήρι. Τζαι συχνά έβλεπα ένα χαμόγελο όσον να πετάσσεται τζαι να την φωτίζεi, ούτε πολλά, ούτε λλίο. Όσον εχρειάζετουν για να ακουστεί ένα διακεκομμένο, καθόλου γοητευτικό τζαι μπάσο χάχανο.

Μια παρέα με αρσενικούς εφώναζε της τα διαλείμματα ότι εν λεσβία επειδή εκράταν αγκαζέ μια φίλη της τζαι έκαμνεν περίπατο στην αυλή. Μια μέρα επήεν τζαι εστάθηκε μπροστά τους τζαι επροκάλεσε τους να της το φωνάξουν στα μούτρα της. Εχάσαν την μαγκιά τους σε δευτερόλεπτα. Είσιεν κότσια τούτη η φίλη μου. Εστέκετουν μπροστά που τες προσβολές τζαι τες προσδοκίες του κόσμου χωρίς να φοάται. Νομίζω ήταν ο πρώτος άνθρωπος που εγνώρισα που μου έδειξε ότι, έννεν ανάγκη να είσαι όπως σε περιμένουν οι υπόλοιποι να είσαι αλλά μπορείς να είσαι όπως γουστάρεις.

Ήταν χορεύτρια τούτη η φίλη μου. Έκαμνε μοντέρνο μπαλέττο. Έδειξε μια φορά η τηλεόραση τζαι είδα που εχορεύκαν. Ερώτησα την, την επόμενη μέρα, αν εν ποτζείνο που χορεύκει τζαι τζείνη. «Εν μου εφάνηκε χορός, εν σαν να τζαι τζοιλιούνται χαμέ για να καθαρίζουν τα πατώματα» είπα της, τζαι έβαλε μια τσιριλλιά τζαι ερώτησε με αν είμαι μαννός. Ξέρω γώ, ακόμα τζαι σήμερα εν πολλοκαταλάβω που χορό. Απλά σιωπώ τζαι εν εκφέρω άποψη πλέον επειδή ξέρω ότι για κάποιους ανθρώπους εν η ζωή τους.

Τον τζαιρό που εδκιαβάζαμε για προεισαγωγικές, η φίλη μου δεν άνοιξε βιβλίο. Ένας καθηγητής των μαθηματικών είπε της μια μέρα στην τάξη ότι εν θα περάσει τίποτε στες εξετάσεις έτσι όπως πάει τζαι τζείνη απλά απάντησε «Εγώ εννά γίνω μπαλαρίνα». Ενόμιζα ότι εν πελλή. Μπορεί πελλοί να είμαστε οι υπόλοιποι. Ξέρω ότι έγινε μπαλαρίνα τζαι εμείς κάτι άλλο.

Μετά που ετελειώσαμε το σχολείο, έχασα τα ίχνη της για τζαιρό. Εγω επήα στρατό τζαι τζείνη επήεν να σπουδάσει χορό. Μια μέρα έπιασε με τηλέφωνο που το πούποτε, τζαι επήαμε για καφέ. Μετά εξαφανίστηκε ξανά.

Πλέον, υπάρχει σαν μια ανάμνηση. Εν είμαι σίουρος όμως αν έφτιαξα τούτη την ανάμνηση ή αν υπήρξε πραγματικά στο πλαίσιο που την θυμούμαι. Πολλές φορές επιλέγουμε ένα άνθρωπο τζαι χρεώνουμεν του να αντιπροσωπεύκει κάτι που θέλουμε πολλά τζαι γυρώ του χτίζουμε εικόνες τζαι προσδοκίες. Ίσως τούτο να έγινε τζαι με τούτην τη φίλη μου τζαι να εν γι’ αυτό που ετραβήσαν χώρκα οι δρόμοι μας μετά το σχολείο. Για να μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει τζείνη η φιλία, με ασφάλεια σε μια πλατφόρμα στην αναμεσιά των σχέσεων.

Άμα ακούω το «Angie» των Rolling Stones, θυμούμαι που το έβαλλε στο ράδιο τζαι αφιέρωνε μου το με μια μπάσα βραχνή φωνή. «Το επόμενο τραγούδι για τον Σταυρίνο» ελάλεν τζαι υποκρίνετουν ότι εν μεγαλύτερη που την ηλικία της. Τζαι σκέφτουμαι που λαλεί «with no lovin’ in our souls and no money in our coats, you can say we are satisfied» τζαι νοσταλγώ μιαν εποχή που εγυρίζαμε τζαι ανακαλύφκαμε τον κόσμο, χωρίς να έχουμε ανάγκη πολλά πράματα. Τζαι μετά ακούω που λαλεί «But Angie, ain’t it good to be alive» τζαι σκέφτουμε ότι πράγματι έννεν καλά απλά να είσαι ζωντανός. Καλά είναι τζαι να ζεις. Τζαι τούτη η φίλη μου ίσως να εν ο πρώτος άνθρωπος που θυμάμαι να μεν εν απλά ζωντανός, αλλά πραγματικά να ζει.