Γράφει η Άντρεα Βακανά

Ένα vintage σκηνικό γεμάτο γλύκα στην καρδιά της Λεμεσού. Τι να κρύβει άραγε; Όταν γεύσεις είναι δελεαστικές και χαρακτηριστικές όσο αυτές που βρίσκουν εδώ και πάνω από μισό αιώνα οι Λεμεσιανοί στο ζαχαροπλαστείο Petit Paris, τότε είναι σίγουρα κομμάτι της ιστορίας της. Η Θεοδώρα και ο Λουκάς είναι οι ιδιοκτήτες του σημερινού ζαχαροπλαστείου Petit Paris, μιλούν για την τέχνη της ζαχαροπλαστικής και μοιράζονται γεύσεις, μυρωδιές και το όνειρό τους. 

Πού ξεκίνησες και πού κατέληξες;

Θεοδώρα: Σπούδασα Φιλοσοφία αρχικά και στην πορεία ασχολήθηκα με διάφορες δουλειές. Με τον χώρο της ζαχαροπλαστικής ξεκίνησα ερασιτεχνικά. Πάντα μου άρεσε η δημιουργικότητα σε πολλές μορφές και τέχνες. Ξεκίνησε να μου αρέσει πρώτα η μαγειρική, καταλάβαινα ότι ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη όταν μαγείρευα για φίλους, για την οικογένεια κ.λπ. Στην πορεία, ξεκίνησα να φτιάχνω γλυκά αλλά και γλυκά με πιο υγιεινά συστατικά, χωρίς ζάχαρη για παράδειγμα και είδα πως υπήρχε μεγάλη απήχηση. Πάντα έλεγα πως θα ήθελα να το κάνω επαγγελματικά και όταν στην πορεία ήθελε και ο αδερφός μου να ξεκινήσουμε κάτι δικό μας, το ξεκινήσαμε. Το να έχεις δική σου βέβαια επιχείρηση είναι δύσκολο, δεν ήταν απλή η μετάβαση από το ερασιτεχνικό στο επαγγελματικό.

Λουκάς: Ξεκίνησα από σπουδές Μουσικολογίας, στην πορεία όμως κατάλαβα πως δεν ήθελα να ασχοληθώ επαγγελματικά με το συγκεκριμένο αντικείμενο παρόλο που αγαπώ τη μουσική. Δίνοντας χρόνο στον εαυτό μου, κατάλαβα πως μου αρέσει να γράφω. Τέλειωσα λοιπόν σπουδές Κινηματογράφου δουλεύοντας αρκετά με τη φωτογραφία και το μοντάζ. Γυρίζοντας από το εξωτερικό πίσω στην Κύπρο, άρχισα να εντάσσομαι σιγά-σιγά στην επιχείρηση που αποφασίσαμε να ανοίξουμε οικογενειακώς με τα αδέρφια μου.

Πότε αναλάβατε το Petit Paris;

Λουκάς: Στο Petit Paris ήρθαμε τον Φεβρουάριο του 2020. Σε αρχικό στάδιο, πριν περάσει εξ ολοκλήρου στα χέρια μας, είχαμε αναλάβει τη μελέτη των συνταγών, αυτές τις διαχρονικές, τις κλασικές, τις παραδοσιακές συνταγές του Petit Paris. Για να γίνει αυτό, δουλεύαμε και παρακολουθούσαμε τους προηγούμενους ιδιοκτήτες από έξι μήνες μέχρι έναν χρόνο. Όταν πέρασε εξ ολοκλήρου σε εμάς, ξεκινήσαμε την ανακαίνιση του χώρου και τη διακόσμηση διατηρώντας τα βασικά του στοιχεία. Στη συνέχεια επικεντρωθήκαμε στην παραγωγή. Ήταν μια πολύ σημαντική πρόκληση το να παράξεις την ποσότητα που παρήγαγαν οι προηγούμενοι. Μέσα από την παραγωγή όμως είναι και η ποιότητα οπότε προσπαθούσαμε να τα συνδυάσουμε ακούγοντας πάντα την άποψη του κόσμου. Η Θεοδώρα, που είναι η ζαχαροπλάστρια, είναι ένας άνθρωπος που ακούει, λαμβάνει υπόψη τι έχει να πει ο κόσμος, τα σχόλια των ανθρώπων για τις συνταγές, τη γεύση που τους αρέσει κ.λπ. Στόχος μας είναι να παραδώσουμε ένα γλυκό όπως το ήθελε ο κόσμος εξαρχής. Είναι ένα πάρε δώσε. Δίνεις στον κόσμο, παίρνεις πίσω μια κριτική και χτίζετε κάτι μαζί.

Οι συνταγές έμειναν ίδιες από τους προηγούμενους ή φτιάξατε καινούργιες δικές σας;

Θεοδώρα: Όσο δούλευα με τους προηγούμενους, μάθαινα και τους πελάτες, με σύστηναν στους πελάτες τους, μιλούσα μαζί τους οπότε άκουγα σχόλια από τον κόσμο και το κυριότερό τους σχόλιο ήταν το «μην τα αλλάξεις, μην τα αλλάξεις σε παρακαλούμε μην τα αλλάξεις» γι’ αυτό προσπαθήσαμε να κρατήσουμε κάποια που βλέπαμε πως είναι πιο βασικά π.χ. η σοκολατίνα με το γλάσο, η σαρλότα κ.ά. Εκείνα ας πούμε δεν τα πειράξαμε καθόλου, δεν αλλάξαμε τίποτα, τα υλικά είναι τα ίδια και επειδή τους είδαμε πώς δούλευαν, προσπαθήσαμε να τα κάνουμε με τον τρόπο που τα έφτιαχναν. Μετά προσθέσαμε σίγουρα και κάποια χωρίς ζάχαρη επειδή ο κόσμος ζητά πιο υγιεινές λύσεις. Το αγαπημένο μου εμένα είναι το εκμέκ καταϊφι και συγκεκριμένα η παραλλαγή που κάνουμε!

Λουκάς: Όταν ξεκινήσαμε την ανακαίνιση και σκεφτόμασταν τι πρέπει να αλλάξει και τι να μείνει ίδιο, πάντα είχαμε στον νου μας ότι η οποιαδήποτε πιθανή αλλαγή πρέπει να ταιριάζει και με τα γλυκά. Η αισθητική δηλαδή πρέπει να έχει άμεση σχέση με τα γλυκά και το τι αντιπροσωπεύει το κάθε γλυκό. Έχουμε πελάτες που τώρα είναι εβδομήντα χρονών και έρχονται να φάνε ένα γλυκό που έτρωγαν όταν ήταν παιδιά. Υπάρχουν έφηβοι επίσης που μπορεί να έρθουν να μου πουν «έφερνέ με δαμαί ο παππούς μου» ή οι πιο μεγάλοι που μου λεν «ήταν το στεκκούι μας δαμαι που ήμασταν 20 χρονών που εφκαίναμε να πάμε για καφέ και να φάμε το γλυκό μας». Είναι γλυκά που έχουν σημασία!

Πώς βιώνεις την εμπειρία να δουλεύεις εδώ;

Θεοδώρα: Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που μπήκα σ’ αυτή την κουζίνα διότι ήταν ουσιαστικά και η πρώτη φορά που έβλεπα μια επαγγελματική κουζίνα. Εκπαιδεύτηκα κοντά στους προηγούμενους και ήταν μεγάλη η χαρά και ο ενθουσιασμός. Μετά, όταν έγινε δικό μας, ήταν λίγο ζόρικο στην αρχή, εκεί που πρέπει να τα αναλάβεις όλα. Χρειάστηκε αρκετός καιρός ώσπου να νιώσω άνετα και σίγουρη. Είναι μια πορεία που θέλει εμπειρία. Το θεωρούσα λίγο περίεργο που δεν ήξερα τόσο πολύ καλά το ζαχαροπλαστείο πριν το αναλάβω, ήξερα το όνομα αλλά δεν ήξερα λεπτομέρειες. Τώρα που είμαι εδώ, νιώθω πιο έντονα τη σύνδεση του κόσμου με το Petit Paris. Πολλοί, ακόμα και νεαροί, 30άρηδες, 40άρηδες, έρχονται και συγκινούνται επειδή μου λένε πως οι γονείς τους είχαν γνωριστεί εδώ. Η Γλάδστωνος παλιά, τα Σαββατοκυρίακα έκλεινε και γινόταν πεζόδρομος. Ήταν και η χρυσή εποχή των ζαχαροπλαστείων τότε, μεταξύ του ’70 και του ’80 αν δεν κάνω λάθος, δεν είμαι σίγουρη για τις χρονολογίες. Το Petit Paris έβγαζε τα τραπεζάκια έξω στον δρόμο και τα ζευγαράκια έβρισκαν καταφύγιο ας το πούμε εδώ, συγκεκριμένα στον πάνω όροφο!

Λουκάς: Ένα καλό της δουλειάς αυτής είναι το ότι γνωρίζω πολλούς ανθρώπους επί καθημερινής βάσεως. Πέραν του πρακτικού κομματιού της δουλειάς, έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους όλων των ηλικιών οι οποίοι κουβαλούν πολύ ωραίες και ενδιαφέρουσες ιστορίες, μαθαίνω τον τρόπο που βλέπουν τα πράγματα, την κουλτούρα των Λεμεσιανών κ.λπ. Το Petit Paris με έφερε πιο κοντά στην πόλη μου, τώρα νιώθω πιο Λεμεσιανός από πριν διότι το ζαχαροπλαστείο το γνώρισα μέσω της δουλειάς, αφού ήρθα εδώ, δεν το ήξερα πριν. Εξαιτίας του γνώρισα ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της Λεμεσού και των ανθρώπων της και αυτό είναι όμορφο. Γνώρισα υπέροχες γιαγιάδες, υπέροχους παππούδες που έρχονται να πάρουν γλυκό για τα εγγονάκια τους! Γνώρισα τη Λεμεσό! Είναι σημαντικό να ξέρεις πού είσαι.

Συνδέεται το κομμάτι της τέχνης, των σπουδών με τη ζαχαροπλαστική;

Θεοδώρα: Εξαρτάται από το πώς θα δεις γενικότερα την τέχνη και τη δημιουργία. Το γλύκισμα είναι κάτι που είναι αναλώσιμο, καταναλώνεται και χάνεται. Δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με τη φιλοσοφία όμως υπάρχει πολλή τέχνη μέσα στη ζαχαροπλαστική και στο αίσθημα του να δίνεις χαρά. Ένα κοινό με τις υπόλοιπες τέχνες είναι αυτό, το να προσφέρεις κάτι που ο άλλος θα απολαύσει. Τα γλυκά συνδέονται με όλες τις γιορτές, έχεις δηλαδή να κάνεις με τα συναισθήματα του κόσμου οπότε ναι, υπάρχει τέχνη σε αυτή τη δημιουργία! Μου αρέσει πιο πολύ να φτιάχνω τούρτες διότι εκεί νιώθω πως είμαι πιο ελεύθερη να δημιουργήσω και να διακοσμήσω. Μπορείς εκεί να αυτοσχεδιάσεις. Παραξενεύομαι που υπάρχει γενικότερα η άποψη του ότι στη ζαχαροπλαστική δεν μπορείς να αυτοσχεδιάσεις καθόλου. Εγώ δεν το πολυασπάζομαι αυτό διότι βλέπω ότι υπάρχει δυνατότητα και περιθώριο να εκφραστείς λίγο πιο ελεύθερα. Πρέπει να τηρείς κάποια πράγματα όσον αφορά τις συνταγές αλλά μπορείς να βάλεις κιόλας τη φαντασία σου να δουλέψει.

Λουκάς: Όταν μου δίνεται η ευκαιρία, η τύχη και η χαρά να δουλέψω ως  σκηνοθέτης, προσπαθώ να αντιμετωπίζω τα πάντα με αγάπη και ειλικρίνεια. Το ίδιο και όταν εκτελείς μια συνταγή για έναν πελάτη. Την εκτελείς με αγάπη, πίση και ειλικρίνεια. Το κομμάτι της σπουδής μου με τη δουλειά μου, συνδέεται πολύ και στο κομμάτι της μοιρασιάς. Το μοίρασμα με την τέχνη. Να ξέρεις ότι για παράδειγμα θα δείξεις μια ταινία στον κόσμο, θα μοιραστείς μια ιστορία μαζί τους, αυτό για μένα είναι το ίδιο μοίρασμα σαν αυτό του γλυκού. Νιώθεις ότι είσαι και εσύ κομμάτι της μοιρασιάς, του γλυκού που έρχεται να πάρει κάποιος να το δώσει σε κάποιον άλλο, είσαι και εσύ μέσα σε αυτό το μοίρασμα, μέσα σε αυτή τη φροντίδα, όχι εγώ προσωπικά αλλά το μαγαζί, η αίσθηση, το τι παρέχουμε εδώ γενικά. Είναι τέχνη. Εκεί βρίσκω το κοινό σημείο της σπουδής μου. Παίρνει κάτι κάποιος από σένα, το μοιράζεται και όλο αυτό βγάζει συναισθήματα, βοηθά τον άνθρωπο να μετακινηθεί από το ένα σημείο στο άλλο, συναισθηματικά, ψυχολογικά, ακόμα και σωματικά. Κρατάς τον κόσμο ενεργό και αυτό είναι πολύ ωραίο. Είναι αυτό που με κρατά εδώ σε αυτή τη δουλειά μέχρι σήμερα.

Είναι γλυκιά τελικά η δουλειά του ζαχαροπλάστη;

Λουκάς: Είναι η πιο γλυκιά απ’ όλες παρόλο που εγώ δεν δούλεψα ως ζαχαροπλάστης, μόνο ως βοηθός. Δεν νομίζω να υπάρχει κάτι πιο γλυκό από το να είσαι μέσα στη διαδικασία της πιο γλυκιάς στιγμής του άλλου. Αυτό θα σου το επιβεβαιώσει η Θεοδώρα!

Θεοδώρα: Ναι, είναι! Είναι κάτι κουραστικό επειδή είναι και χειρωνακτικό, είναι αρκετές οι ώρες, πόσω μάλλον όταν είναι δικό σου κι εκεί δεν έχεις συγκεκριμένα ωράρια. Είναι δύσκολο αλλά είναι και γλυκό σίγουρα! Θέλει πολλή αφοσίωση και υπομονή! Νιώθω τυχερή που είμαι εδώ και που μπορούμε και συνεχίζουμε παρ’ όλες τις δυσκολίες της αρχής. Το Petit Paris είχε και έχει τόση παράδοση που θα ήταν κρίμα να χαθεί οπότε χαίρομαι που το συνεχίζουμε!