Το 2021, όταν στήναμε την ψηφιακή εφαρμογή «Τουρκομαχαλλάς, διασχίζοντας την Ισμέτ Πασά» γνωρίσαμε ανθρώπους της γειτονιάς και κουβεντιάζαμε τη σχέση τους με τον «νέο τους τόπο» όντας όλοι και όλες μετατοπισμένοι και πρόσφυγες. Με τη Μάρω Γεωργίου συνδεθήκαμε πολύ. Ο πατέρας της, ο Χριστόδουλος Γεωργίου, ήταν αυτός που επαναλειτούργησε το σινεμά στη γειτονιά.

Φυσικά το σινεμά συμπεριλήφθηκε ως στάση στην εφαρμογή και από τότε έψαχνα ευκαιρίες για να μας ξανανοίγει την πόρτα του η Μάρω, όπως πέρσι στο πλαίσιο του καταληκτικού συμποσίου του προγράμματος «DigitACT», όπως τώρα στο πλαίσιο της δράσης «εκεί έξω μαζί» του Λεμεσός 2030.

Την Τετάρτη [15 Απριλίου 2024] κάηκε ο τουρκοσινεμάς στην οδό Μετζίτ στη Λεμεσό! Την ευθύνη έχει η αδιαφορία του Δήμου Λεμεσού, η αδιαφορία της Μέριμνας, η αδιαφορία της Αστυνομίας Λεμεσού. Με μεγάλο ιστορικό, όπως και πολλές οι επιστολές της Μάρως σε αυτούς και σε πολλούς άλλους τοπικούς και εθνικούς θεσμούς.

Μοιράζομαι μέρος του υλικού που συμπεριλάβαμε, για το σινεμά, στην ψηφιακή εφαρμογή «Τουρκομαχαλλάς, διασχίζοντας την Ισμέτ Πασά»:

Oδός Μετζίτ, ο τούρτζικος ο σινεμάς. Πρωτολειτούργησε ως ο τουρκοκυπριακός κινηματογράφος «Ταξίμ». Στις 7 Ιουλίου 1975, ο Μουσταφά Οσμάν υπέγραψε «Ενοικιαστήριο Έγγραφον» με τον Χριστόδουλο Γεωργίου και ο σινεμάς άλλαξε χέρια και μετονομάστηκε σε «Απόλλων». Ο κύριος Χριστόδουλος, με προηγούμενη εμπειρία στους κινηματογράφους σε Αμμόχωστο και Λευκωσία, συνέχισε να προβάλλει ταινίες για τη γειτονιά μέχρι το 1986-1987. Ταινίες ξένες και ελληνικές, ταινίες Χ, παραστάσεις, απ' όλα. Λειτουργούσε κατά τη διάρκεια του χειμώνα μα και του καλοκαιριού, γιατί τα πλαϊνά στόρια μπορούσαν να ανοίξουν και το σινεμά γινόταν θερινό.

Ο κύριος Χριστόδουλος έζησε μέχρι τα ενενήντα πέντε, έφυγε το 2022. Το σινεμά αν και για χρόνια σε μη λειτουργία, έχει αναλάβει η μία του η κόρη, η Μάρω Γεωργίου, η οποία σαν από συνήθεια συνεχίζει να φροντίζει και ό,τι απέμεινε.

Για χρόνια γίνονται συζητήσεις και δημοσιεύονται ανακοινώσεις που συμπεριλαμβάνουν τον κινηματογράφο στο «σχέδιο βιώσιμης ανάπτυξης για τις υποβαθμισμένες γειτονιές της πόλης» και που τον μετατρέπουν σε πολιτιστικό κέντρο. Ωστόσο δεν υπάρχει κάποια πρόσφατη ενημέρωση για το τι τελικά θα γίνει και η Μάρω δεν ξέρει τι σημαίνει αυτό για τους ίδιους, καθώς το σπίτι που μένουν συνδέεται με τον κινηματογράφο.

«Εμείς τι να τον κάνουμε. Δεν έχουμε τα λεφτά να τον διορθώσουμε. Ότι τον θωρώ έτσι… τζαι σπάζουν και τις πόρτες και μπαίνουν μέσα και κλέβουν… είναι επικίνδυνο και για μας δηλαδή. Τον πρώτο καιρό, που ήρταμε πρόσφυγες από το Βαρώσι, επειδή ενομίζαμε ότι η κατάσταση θα είναι προσωρινή ενοικιάζαμε ένα σπίτι για τέσσερα χρόνια πάνω από το 'Αριέλ'. Μετά που καταλάβαμεν ότι δεν πρόκειται να πάμε πίσω, ότι μας επερίπαιζαν, ήρθαμε δαμαί. Εμεγαλώσαμεν μες τους κινηματογράφους τζαι τες ταινίες. Ενομίζαμε ότι η ζωή τελειώνει με το φιλί, δεν μας έδειχναν το παρακάτω, ότι η ζωή είναι δύσκολη».

*Η Έλενα Αγαθοκλέους είναι καλλιτεχνική διευθύντρια τού Κέντρου Παραστατικών Τεχνών - ΜΙΤΟΣ και εισηγήτρια της πρωτοβουλίας «Εκεί Έξω Μαζί» του Λεμεσός 2030