Μαθαίνουμε πως στα πλαίσιο των ημερών μνήμης για τα 50 χρόνια του εκτοπισμού από τα σπίτια και τη γη μας, οι αρχές έφτιαξαν τα “Νήματα”, να καταγράψει κάθε εκτοπισμένος τη διαδρομή του, τους σταθμούς του συνεχιζόμενου ξεριζωμού. Εντάξει, τραβήξαμε το νήμα της πορείας, από την αποφράδα μέρα μέχρι σήμερα. Προς τι, για ποιο σκοπό;

Τι είναι τα “Νήματα”, πώς τα σκέφτηκαν, τι (εξ)υπηρετούν;

Είναι τάχα ένα παιγνίδι, ένα 'ποσκόλιο' να περάσουμε την ώρα μας;

Μήπως είναι άσκηση να μας τραβά την προσοχή από την ακινησία;

Συνιστά ...έξυπνη εφαρμογή να μας πείσουν πως ανίκανοι μεν για κάτι καλό, μα τους εκτοπισμένους έχουν στην έγνοια τους;

Άραγε, έχουν εκλείψει οι ιδέες, κένωσαν τα κουτιά των υποσχέσεων, ΚΑΤΙ έπρεπε να σκαρφιστούν;

Αιωρούνται τα ερωτήματα, όπως η μοίρα των εκτοπισμένων, μετέωρη στον άνεμο για 50 χρόνια, χωρίς απάντηση.

Τι ζητούν με τα “Νήματα”: Ιδού ο χάρτης του νησιού βάλτε μια καρφίτσα στη ρίζα σας, μια άλλη στον πρώτο, στο δεύτερο, στο νιοστό σταθμό της φυγής σας, φτάστε στο σήμερα, ενώνοντας τις καρφίτσες με ...νήμα. Τους διαφεύγει, κάθε καρφίτσα τρυπά τις φλέβες, σκίζει τη σάρκα, αναβλύζουν οι ματωμένες μνήμες. Για ποιο λόγο να ανοίγουν πληγές;

Και οι σταθμοί; Από την αφετηρία ως σήμερα. Μα πώς τους ξέφυγε; Του καθενός μας το νήμα κρατούν οι μοίρες της ζωής, η Κλωθώ και η Λάχεση, μα δεκάδες χιλιάδες εκτοπισμένους τους 'πρόλαβε' η Άτροπος: Για τη μάνα, τον πατέρα μας, γιαγιάδες και παπούδες, ακόμα και για αδέλφια μας, το “Νήμα” έφτασε στην άκρη, το έκοψε η Άτροπος, το “Νήμα” έγινε ΜΝήμα. Αδυσώπητος χρόνος. Ο τελευταίος σταθμός στα “Νήματα” σας θα πρέπει να υλοποιηθεί με το κενό του τάφου, με τόσα πολλά κενά, τόσες μυριάδες, που ο χάρτης του νησιού γίνεται ένα με το κενό, μια βαθιά πληγή. Δεν την βλέπετε, δεν την νιώθετε, μπορείτε, άραγε;

Ευφυή τα παιγνίδια και τα “Νήματα” σας, καλό “ποσκόλιο” για επιδείξεις, κενόλογα και αναμνηστικές φωτογραφίες, κουβαλώντας, πάλι, όπως κάθε φορά που βολεύει σας, ταλαίπωρες, πολυβασανισμένες ψυχές ανθρώπων που η εισβολή σημάδεψε ανεπανόρθωτα ακόμα και τη σάρκα. Μα, τι θέλετε να κάνουμε, να σκεφτούμε; Να τρυπήσουμε στο χάρτη για κάθε δικό μας που, με την πίκρα και τον καημό, έφυγε, την άκρη του “νήματος¨του σε μνήμα; Και μετά;

Και για μας; Να σταματήσουμε στο σήμερα, το σημερινό σταθμό ή, μήπως, παρατείνοντας το “ποσκόλιο”, να φανταστούμε και να τραβήξουμε το ενδεχόμενο νήμα των επόμενων 10, 15 ή 50 χρόνων ή μέχρι το δικό μας μνήμα;

Εκεί μας οδηγείτε, ανήμποροι να διανοηθείτε πέρα από την καθημερινότητα της εξουσίας σας, ανίκανοι να αντιληφθείτε πως οι εκτοπισμένοι δεν βρίσκουν νόημα στις καταναγκαστικές διαδρομές που επιζητείτε να χαράξετε. Μόνη έγνοια και καημός των δικών μας και όσων άλλων έφυγαν, το μόνο που κάνει νόημα για μας, σήμερα, ήταν / είναι η αφετηρία και το μόνο “νήμα” που κρατάμε είναι της ευθείας γραμμής, από το σταθμό του σήμερα ολόισια στη ρίζα που μας στέρησαν πριν 50 χρόνια. Δεν μπορείτε, σεβαστείτε, σωπάστε!

*Ο Χριστόφορος Χριστοφόρου είναι πολιτικός αναλυτής.