Τραγούδια που αγαπήσαμε και σιγοτραγουδήσαμε αμέτρητες φορές στη ζωή μας, κρύβουν από πίσω μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία όπως συνέβη και με το τραγούδι «Αύγουστος» που τόσο οι στίχοι, όσο και η μουσική αλλά και η ερμηνεία ανήκουν στον Νίκο Παπάζογλου.

Ένα μοναδικό τραγούδι από το άλμπουμ «Χαράτσι» του 1984 που έχει ερμηνευτεί από πάρα πολλούς σπουδαίους καλλιτέχνες.

Η ιστορία του τραγουδιού

Βρισκόμαστε στα τέλη Ιουνίου του 1978, τότε που σημειώθηκε ο φονικός σεισμός στη Θεσσαλονίκη. Ένα από τα πολλά σπίτια που υπέστησαν ζημιές ήταν και εκείνο που έμενε ο Νίκος Παπάζογλου με την οικογένεια του. Ο Παπάζογλου θα προτείνει στη γυναίκα του Βαρβάρα να πάρει τη νεογέννητη τους κόρη και να πάνε να μείνουν σε συγγενείς τους στην Αμερική. Ο ίδιος έμεινε μόνος και με τον φίλο του Σαββόπουλο να τον προσκαλεί στο σπίτι του στο Πήλιο.

Ο Παπάζογλου δέχεται και στο σπίτι του Σαββόπουλου θα γνωρίσει μια καλλονή η οποία τον μάγεψε. Ο Παπάζογλου την ερωτεύτηκε αμέσως όμως οι τύψεις για τη Βαρβάρα και το νεογέννητο παιδί τους δεν τον άφηναν να παραδοθεί στο πάθος του. Μπήκε στο αυτοκίνητο του, αποφασισμένος να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη. Στη διαδρομή η μελαγχολία και οι σκέψεις του χτύπησαν κόκκινο. Ο Αύγουστος μόλις είχε συλληφθεί στο μυαλό του, στιχουργικά και μουσικά. Σε μόλις 20′ λεπτά.

Όπως θα πει ο ίδιος σε συνέντευξη του στην εκπομπή «Στα Άκρα» με την Βίκυ Φλέσσα:

Το τραγούδι πότε δεν το έγραψα σε χαρτί. Το θυμόμουν απ’ έξω. Το μισό είναι για την κόρη μου και το μισό γι’ αυτήν την κοπέλα.

Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Αύγουστος αρχικά γράφτηκε μόνο ως ένα τραγούδι για κιθάρα – φωνή. Πολύ αργότερα προστέθηκαν τα μέρη των εγχόρδων, που το εμπλούτισαν ενορχηστρωτικά.

Στίχοι

Μα γιατί το τραγούδι να `ναι λυπητερό

με μιας θαρρείς κι απ’ την καρδιά μου ξέκοψε

κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά

ανέβηκε ως τα χείλη μου και με `πνιξε

φυλάξου για το τέλος θα μου πεις

Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω

κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος

λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ

ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος

κουράγιο θα περάσει θα μου πεις

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά

την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε

καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά

διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε

θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό

μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε

από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως

που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε

κι εγώ ο τυχερός που το `χει δει

Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός

αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται

μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως

φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται

και φέγγει από μέσα η φυλακή

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά

την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε

καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά

διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε

θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό

Πηγή: popup.gr