Επιμέλεια: Χριστοθέα Ιακώβου / Πηγή: The Art Newspaper

Η Bernice Bing, η παραμελημένη καλλιτέχνιδα που γεννήθηκε στην Chinatown του Σαν Φρανσίσκο το 1936, έχει εδώ και δεκαετίες ένα αφοσιωμένο κοινό το οποίο βρίσκεται κυρίως στη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ.

Η καλλιτεχνική της πορεία δεν γνώρισε την ίδια αναγνώριση κατά τη διάρκεια της ζωής της, όπως είχαν την ευκαιρία άλλες καλλιτέχνιδες της εποχής της, στην καλλιτεχνική σκηνή του Bay Area, όπως η Joan Brown και η Jay DeFeo. Ωστόσο, φέτος, και συγκεκριμένα στις 12 Σεπτεμβρίου, άνοιξε τις πόρτες της η πρώτη ατομική έκθεση της Bing στη Νέα Υόρκη. Η έκθεση φιλοξενείται στην γκαλερί στο Berry Campbell, η οποία ιδρύθηκε από την Christine A. Berry και τη Martha Campbell το 2013.

Η έκθεση, με τίτλο «Bernice Bing: BINGΟ», η οποία θα διαρκέσει μέχρι και τις 12 Οκτωβρίου 2024, προβάλλει τη δουλειά της Bing από το 1961 μέχρι τον θάνατό της, από καρκίνο σε ηλικία 62 ετών, το 1996.

Μία στιγμή, βέβαια, που η αγορά της Bing είναι πιο δυνατή από κάθε άλλη φάση που πέρασε κατά τη διάρκεια της ζωής της. Κι αυτή η τάση εξηγείται, διότι αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης ζήτησης για έργα γυναικών που σχετίζονται με τον Αφηρημένο Εξπρεσιονισμό, όπως η Lynne Drexler και η Grace Hartigan, οι οποίες είχαν και αυτές παραμεληθεί ως οι σύζυγοι και οι φίλες καλλιτεχνών πιο υψηλού προφίλ. Αξίζει να σημειωθεί ότι η αγορά για το έργο της «Drexler», συγκεκριμένα, εκτινάχθηκε το 2022, αγγίζοντας αποτελέσματα επταψήφιων ποσών σε δημοπρασίες.

Η επόμενη Drexler

«Αισθάνομαι ότι η Bernice Bing είναι σχεδόν η επόμενη Lynne Drexler», λέει η Berry. «Για ένα διάστημα, κανείς δεν ήξερε ποια ήταν η Drexler. Πουλούσαμε αυτούς τους πίνακες για πολύ λίγα χρήματα. Και μετά η αγορά της εκτινάχθηκε.» Σημειώνεται ότι, η Berry Campbell ανακοίνωσε την εκπροσώπηση της γκαλερί του κτήματος Bing τον Απρίλιο.

Ως Ασιάτισσα Αμερικανίδα και λεσβία που μεγάλωσε σε ανάδοχη οικογένεια, η Bing «δεν πληρούσε το πρότυπο τού τι, εκείνη την εποχή, αναμενόταν από μια διάσημη, επιτυχημένη καλλιτέχνιδα, και είμαι σίγουρη ότι αυτό ήταν δύσκολο», λέει η Berry. «Αυτό που με συγκινεί είναι ότι όχι μόνο παρέμεινε πιστή στην πορεία της ως ζωγράφος, αλλά βρήκε τον εαυτό της, καθώς και την κινεζική της ταυτότητα στους πίνακές της.»

Κατά τη διάρκεια των περίπου τριών δεκαετιών που εργάστηκε ως καλλιτέχνιδα, το στυλ της Bing υπήρξε δραματικά μεταβαλλόμενο καθώς εξερευνούσε διάφορες επιρροές και πτυχές της ταυτότητάς της. Τα πρώιμα έργα της μοιράζονται χαρακτηριστικά με τους Αφηρημένους Εξπρεσιονιστές συγχρόνούς της, στη Δυτική Ακτή. Ωστόσο, η Bing δυσκολεύτηκε να αντέξει οικονομικά τη ζωή στην πόλη και το 1963 αποχώρησε από την καλλιτεχνική σκηνή του Bay Area για τρία χρόνια, αναλαμβάνοντας τη φροντίδα ενός αμπελώνα κοντά στα βουνά Mayacamas στη Νάπα Βάλεϊ, όπου τα έργα της συχνά αποκτούσαν στοιχεία του τοπίου και σκηνές της φύσης.

Σε μια σημείωση στο ημερολόγιό της, το 1963, η Bing έγραψε: «Εγώ, ως γυναίκα, Ασιάτισσα και λεσβία σε ένα λευκό ανδρικό σύστημα - Από πού να ξεκινήσω για να ανακτήσω την πραγματικότητά μου;» Το 1984, η Bing ξεκίνησε ένα ταξίδι στην Κορέα, την Ιαπωνία και την Κίνα, όπου μελέτησε την παραδοσιακή κινεζική καλλιγραφία, την οποία συχνά ενσωμάτωνε στην πρακτική της, συγχωνευμένη με την αφαίρεση. Σύμφωνα με την Berry Campbell, ασκούσε τον Βουδισμό από το 1985.

«Θέλαμε πραγματικά να αναδείξουμε τα σημαντικότερα σημεία κάθε περιόδου του έργου της, γιατί το στυλ της αλλάζει», λέει η Berry για τη νέα έκθεση. «Όταν οι καλλιτέχνες δεν εκθέτουν εμπορικά συνεχώς, δεν δεσμεύονται από ένα μόνο στυλ.»

Η οργάνωση μιας αναδρομικής έκθεσης για την καριέρα της Bing ήταν δύσκολη και χρειάστηκε αρκετά χρόνια, επειδή το έργο της έχει διασκορπιστεί από τον θάνατό της, προσθέτει η Berry. Εν μέρει, επειδή η Bing δεν ήταν παντρεμένη, όταν πέθανε δεν υπήρξε μια απλή και κλασική «κληρονομιά της περιουσίας της σε έναν κληρονόμο, όπως συμβαίνει με άλλους καλλιτέχνες που είχαν συζύγους ή παιδιά», αναφέρει η έμπορος τέχνης.

«Είναι δύσκολο να δημιουργείς και να αποθηκεύεις τέχνη, είναι ένα ακριβό εγχείρημα, και η Bing δεν είχε ποτέ πραγματικά πολλά χρήματα», λέει η Berry. «Προς το τέλος της ζωής της, ήταν επίσης άρρωστη και έδωσε έργα σε φίλους, είτε για να τα δανείσουν, είτε για να τα φυλάξουν γι' αυτήν.»

Μέλη του «Queer Cultural Center» και της Ένωσης Ασιατοαμερικανίδων Καλλιτέχνιδων στο Σαν Φρανσίσκο ενώθηκαν για να διατηρήσουν την κληρονομιά της μετά τον θάνατό της, ονομάζοντας τους εαυτούς τους «Team Bingo» από το παιδικό παρατσούκλι της Bing. Βρήκαν τη διαθήκη της, και μια παλιά της φίλη, η Alexa Young, κληρονόμησε τελικά την περιουσία.

Η αγορά μετά τον θάνατό της

Έκτοτε, η ζήτηση για το έργο της Bing καθοδηγήθηκε κυρίως από συλλέκτες που ενδιαφέρονται για τον Αφηρημένο Εξπρεσιονισμό και εδρεύουν στη Δυτική Ακτή, όπου το έργο της είναι πιο γνωστό. Στα μέσα της δεκαετίας του 2010, οι έμποροι εκεί πουλούσαν τα έργα της για 25.000 έως 35.000 δολάρια, σύμφωνα με την Berry Campbell. Η αγορά της Bing άρχισε πραγματικά να απογειώνεται μετά το 2016, εν μέρει χάρη στη συμμετοχή της σε μεγάλες μουσειακές εκθέσεις.

Παρόλο που το έργο της δεν συμπεριλήφθηκε στην έκθεση, είχε μια αφιερωμένη καταχώριση στον κατάλογο της εμβληματικής έκθεσης «Women of Abstract Expressionism» στο Μουσείο Τέχνης του Ντένβερ εκείνη τη χρονιά, κατατάσσοντάς την ανάμεσα στους σύγχρονούς της. (Η έκθεση αυτή αναγνωρίζεται ευρέως για την ώθηση που έδωσε στην αγορά καλλιτεχνών όπως η Drexler και η Hartigan). Το Μουσείο Τέχνης της Κοιλάδας Sonoma παρουσίασε την πρώτη αναδρομική έκθεση της Bing το 2019, και τρία χρόνια αργότερα, το 2022, το Μουσείο Ασιατικής Τέχνης στο Σαν Φρανσίσκο έβαλε σε έκθεση τους πίνακες, τα σχέδια και τα ημερολόγιά της για την έκθεση «Into View: Bernice Bing». Το μουσείο είχε αποκτήσει 24 έργα από την κληρονομιά της Bing, κάποια δωρισμένα και κάποια αγορασμένα.

Το ρεκόρ δημοπρασίας της Bing καταγράφηκε τον Μάρτιο, όταν ένα ατιτλοφόρητο έργο από το 1961 πωλήθηκε για $102.100 με τα έξοδα, στη δημοπρασία μεταπολεμικής και σύγχρονης τέχνης του οίκου Bonhams στο Λος Άντζελες, διπλασιάζοντας την υψηλή εκτίμηση του πίνακα, που ήταν $50.000. Το έργο είχε αποκτηθεί απευθείας από την καλλιτέχνιδα από έναν συλλέκτη στο Σαν Φρανσίσκο και στη συνέχεια κληροδοτήθηκε μέχρι να διατεθεί σε δημοπρασία, σύμφωνα με τον οίκο δημοπρασιών. Ωστόσο, ορισμένα από τα σημαντικά έργα της Bing έχουν πουληθεί για χαμηλά έως μεσαία εξαψήφια ποσά στην ιδιωτική αγορά εδώ και αρκετά χρόνια.

«Δεν πρόκειται να βρείτε τους πίνακές της παντού. Δεν εμφανίζονται σε κάθε δεύτερη δημοπρασία. Και ό,τι έχει εμφανιστεί μέχρι τώρα είναι μάλλον δευτερεύον, όλα τους,» λέει η Berry.

Οι τιμές για τα σημαντικά έργα της Bing στην έκθεση της Berry Campbell κυμαίνονται από 300.000 έως 850.000 δολάρια, αναφέρει η έμπορος τέχνης. Η Berry προσθέτει ότι το «Burney Falls» (1980) είναι πιθανότατα ένας από τους μεγαλύτερους πίνακες που δημιούργησε ποτέ η Bing και κάποτε κρεμόταν στο γραφείο της στο Πολιτιστικό Κέντρο South of Market, όπου εργαζόταν ως εκτελεστική διευθύντρια της ομάδας. Η τιμή του είναι 850.000 δολάρια.

Το «Velasquez Family No. II» (1961) είναι ένα από τα πρώιμα έργα της Bing και μέρος μιας σειράς πινάκων εμπνευσμένων από το «Las Meninas» (1656) του μπαρόκ καλλιτέχνη Diego Velázquez, την οποία ολοκλήρωσε για μια ατομική έκθεση στην γκαλερί Batman, έναν εναλλακτικό καλλιτεχνικό χώρο στο Σαν Φρανσίσκο που λειτουργούσε μόνο για περίπου πέντε χρόνια. Είναι ένα «μουσειακής ποιότητας» έργο με τιμή 700.000 δολάρια, λέει η Berry. Η έκθεση περιλαμβάνει επίσης μια σειρά έργων σε χαρτί με τιμές που κυμαίνονται από 16.000 έως 35.000 δολάρια, κυρίως τοπία από την περίοδο της Bing στον αμπελώνα.

Η Berry Campbell έχει δημοσιεύσει έναν κατάλογο 80 σελίδων για την έκθεση, αν και αρχικά σχεδίαζε να εκδώσει έναν που θα είχε μόνο το μισό μέγεθος. Κατά τη διάρκεια της έρευνας, η γκαλερί διαπίστωσε ότι υπήρχαν περισσότερες πληροφορίες που ήθελαν να γνωρίζουν οι επισκέπτες για την Bing και τη ζωή της.

«Ξέρουμε ότι η Bernice Bing είναι σημαντική, και τώρα πρέπει να το μοιραστούμε με τον κόσμο», λέει η Berry. «Οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν ότι ήταν παρούσα στη σκηνή και ζωγράφιζε. Ήταν ενεργό μέλος των καλλιτεχνών της περιοχής του Σαν Φρανσίσκο και άξιζε να έχει μια έκθεση στη Νέα Υόρκη τότε. Αν όχι τότε, θα το κάνουμε τώρα.»