Με τον Γιώργο Δουκανάρη ήπιαμε δεκάδες καφέδες και λιγότερες μπίρες. Γι' αυτό και οι συζητήσεις μας τότε, συνήθως δεν είχαν ίχνος υπερβολής. Μάλλον μόνο ενθουσιασμό (λόγω υπερδιέγερσης από την καφεΐνη). Κατεβαίναμε, λοιπόν, τη λεωφόρο Αλεξάνδρας και συχνάζαμε σε συγκεκριμένα καφέ-μπαρ των Εξαρχείων, αργά το απόγευμα συνήθως. Δεν πολυμιλούσαμε όταν περπατούσαμε προς το μνημείο του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Αυτό θυμάμαι συνέβαινε πολύ συχνά, χωρίς να υπάρχει κάποια συνεννόηση. Ίσως γιατί κι εμείς, τότε φοιτητές, με το αίμα μας να βράζει, ελαφρώς περισσότερο από τώρα, απορούσαμε γιατί… Η συζήτηση ξεκινούσε με το που καθόμασταν και περιλάμβανε κάθε λογής θέμα. Από το ποδόσφαιρο μέχρι μια πρόχειρη ανάγνωση του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα, στη φωτογραφία και κάποια πρότζεκτ που ήθελε ο ίδιος να προχωρήσει. Χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος χαθήκαμε. Ήξερα, ωστόσο, ότι θα ασχοληθεί με τη φωτογραφία κι αυτός ήξερε ότι θα ασχοληθώ με την αθλητικογραφία. Έτσι κι έγινε.

Δέκα περίπου χρόνια μετά, μιλήσαμε ξανά. Εγώ κάνοντας ένα μίνι μπρέικ από τα τοξικά του ποδοσφαίρου, ως δημοσιογράφος για το «Παράθυρο», κι αυτός ως διευθυντής φωτογραφίας. Η αφορμή ή μάλλον η σκέψη, ήταν δύο βίντεο στα οποία δούλεψε, του Εθνικού Άχνας και του ΑΣΙΛ Λύσης. Ο Γιώργος εργάστηκε στα δύο αυτά πρότζεκτ, με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από την τουρκική εισβολή. Εγώ ενθουσιάστηκα όταν μου είπε ότι το συγκεκριμένο πρότζεκτ, το οποίο δούλεψε όταν ήταν φοιτητής μεταπτυχιακού, βραβεύτηκε από το National Geographic. Τον ίδιο ενθουσιασμό είχα και όταν είδα πως δούλεψε στο camera department της ταινίας του Netflix, «Find me Falling». Με αφορμή αυτό, πιο κάτω μία ακόμη ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον Γιώργο Δουκανάρη.

Μια από τις βραβευμένες φωτογραφίες του Δουκανάρη.

Πού σε βρίσκουμε τώρα;

Εργάζομαι ως freelancer στο camera department σε διάφορα πρότζεκτ. Για παράδειγμα, εργάστηκα ως camera operator στην ταινία Find me Falling, η οποία πουλήθηκε στο Netflix, ενώ συμμετείχα και στην παραγωγή της ταινίας, Africa Star, του γνωστού και βραβευμένου Κύπριου σκηνοθέτη, Άδωνη Φλωρίδη. Βέβαια, ως freelancer, κάνω και δικά μου πρότζεκτ, καθώς αναλαμβάνω μικρομεσαίες παραγωγές. Μερικές φορές, σε τέτοιους είδους παραγωγές, έχω και τον ρόλο του σκηνοθέτη. Όπως τα δύο βίντεο του ΑΣΙΛ και του Εθνικού Άχνας. Το περιεχόμενο για τον Εθνικό Άχνας ήρθε από το μάρκετινγκ της ομάδας, και του ΑΣΙΛ προέκυψε μέσα από συζητήσεις που είχαμε με τους ανθρώπους της διοίκησης.

Όταν άκουσα τη λέξη Netflix, εντυπωσιάστηκα. Πώς προέκυψε η συνεργασία με το «Find me Falling»;

Η σκηνοθέτιδα είναι η Στελάνα Κληρή. Την παραγωγή την είχε αναλάβει ένα στούντιο παραγωγής στην Κύπρο, το οποίο έψαχνε άτομα για να συμπληρώσει το συνεργείο. Στο σετ είχαμε δύο κάμερες και κάπως έτσι βρέθηκα πίσω από τη μία κάμερα. Μπορώ να πω, πάντως, πως το τελευταίο διάστημα γυρίζονται πολλές ταινίες στην Κύπρο.

Πώς είναι να δουλεύεις με τέτοιους σκηνοθέτες, όπως η Στελάνα και ο Άδωνης;

Έχει ενδιαφέρον να δουλεύω με διαφορετικούς σκηνοθέτες. Ειδικά, η Στελάνα και ο Άδωνης είναι ταλαντούχοι, καλοπροαίρετοι και τα γυρίσματα είναι πολύ ενδιαφέροντα. Μπορώ να πω περνούσαμε καλά και χωρίς τρομερό άγχος.

Μια από τις βραβευμένες φωτογραφίες του Δουκανάρη.

Στα προσωπικά σου πρότζεκτ μεταπηδάς από διαφήμιση σε ντοκιμαντέρ. Πώς είναι να συμμετέχεις σε διαφορετικά πεδία πίσω από μια μικρή οθόνη;

Είναι δημιουργικά με έναν διαφορετικό τρόπο. Στο διαφημιστικό, δημιουργείς και στήνεις εσύ ό,τι θες να δείξεις και να παρουσιάσεις στο κοινό. Υπάρχει φυσικά ένα πιο ελεγχόμενο κινηματογραφικό σετ, το οποίο, ωστόσο, είναι και πολύ ενδιαφέρον επειδή διάφορα τμήματα μαζεύονται για να δουλέψουν μαζί και να βγάλουν ένα κοινό αποτέλεσμα. Στο ντοκιμαντέρ, χρειάζεται να αφοσιώσεις χρόνο προκειμένου να γνωρίσεις το θέμα σου και να δημιουργήσεις μια οικειότητα. Αυτό, στη συνέχεια, θα σε βοηθήσει διότι θα δημιουργηθεί ένα πλαίσιο που θα αφεθούν και θα σε εμπιστευθούν να φωτογραφήσεις ή να κινηματογραφήσεις ό,τι θες. Το ντοκιμαντέρ, πιστεύω, είναι μια πιο προσωπική δουλειά και ίσως πιο ατομική, τουλάχιστον με τον τρόπο που το έκανα εγώ. Και τα δύο, όμως, έχουν το ενδιαφέρον τους.

Ποιες οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος που απασχολείται σε αυτόν τον τομέα;

Υπάρχει αβεβαιότητα πόσες δουλειές θα έρθουν και στις πληρωμές. Το σύστημα δεν εξυπηρετεί στο να δουλεύει κάποιος ως freelancer. Το θετικό όμως είναι πως κάθε μέρα συναντάς ένα νέο περιβάλλον. Για παράδειγμα, τώρα έχω μια δουλειά η οποία έχει να κάνει με μία επέμβαση καρδίας για έναν γιατρό. Επίσης, μου έτυχε να βιντεογραφώ τη γέννηση μιας αγελάδας. Κάθε φορά ζω και εργάζομαι σε ένα διαφορετικό περιβάλλον. Προσωπικά, προσπαθώ να αναλαμβάνω μικρομεσαίες παραγωγές. Έχω, επίσης, δικό μου στούντιο παραγωγής βίντεο και φωτογραφιών και αναλαμβάνω εξ ολοκλήρου δουλειές.

Μετά την Αθήνα και το πτυχίο στα παιδαγωγικά [που δεν χρησιμοποίησε ποτέ για βιοποριστικούς λόγους], μεταβαίνεις στην Αγγλία, και συγκεκριμένα στο Μπράιντον, για να κάνεις το μεταπτυχιακό σου στη φωτογραφία...

Ναι.. εκεί είχα κάποιες επιτυχίες με διάφορους διαγωνισμούς. Για παράδειγμα, είχα αναλάβει ένα πρότζεκτ που είχε να κάνει με μετανάστες στη Γαλλία. Κάποιες φωτογραφίες, μάλιστα, βραβεύτηκαν από τα Sony Photography Awards, το National Geographic και τη Nikon.

Έχοντας αυτές τις επιτυχίες, πέρασε από το μυαλό σου να μείνεις εκεί; Πώς και επέστρεψες στην Κύπρο;

Είναι πιο ανοικτή αγορά στο εξωτερικό αλλά ο ανταγωνισμός είναι πιο μεγάλος. Τα βραβεία στο εξωτερικό με βοήθησαν με δουλειές και στην Κύπρο και στο εξωτερικό. Το θέμα δεν είναι να είσαι στην Κύπρο ή στο εξωτερικό. Αν κάνεις κάτι που σου αρέσει και βγαίνει από μέσα σου, αν δουλέψεις σκληρά και αν έχεις και το ταλέντο, όπου και να εργαστείς, θα τα καταφέρεις στο τέλος.

Ξεκίνησες ως still photographer και πέρασες στο cinematography. Ποια είναι η διαφορά τους;

Αυτός που είναι κινηματογραφιστής δουλεύει με ομάδα και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Όταν ήρθα Κύπρο, όμως, ασχολήθηκα περισσότερο με τo cinematography. Η αλήθεια είναι παραπλήσιο και συνάμα κάτι πολύ διαφορετικό. Στην Κύπρο, κακά τα ψέματα, είναι περιορισμένες οι επιλογές. Είτε θα ασχοληθείς με γάμους και βαφτίσια ή με διαφημιστική φωτογραφία και ταινίες. Εγώ δεν πέρασα από το στάδιο των γάμων.

Περιορισμένες επιλογές και «όχι» σε γάμους και βαφτίσια. Πόσο εύκολο είναι αυτό; Υπάρχουν, δηλαδή, περίοδοι που δεν έχεις δουλειά;

Ναι, δεν έχω πάντα δουλειά. Υπάρχουν περίοδοι που είναι δύσκολες. Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές σκέφτομαι και το εξωτερικό. Βέβαια, βιώνω και περιόδους που τρέχουν αρκετά πρότζεκτ και κάθε μέρα υπάρχει κάτι για να κάνεις. Η αλήθεια είναι πως με τα χρόνια, προσπαθείς να το αντιμετωπίσεις. Χρειάζεται υπομονή. Προσπαθώ να μένω ενεργός, κάνοντας και δικά μου πρότζεκτ.

[Μ' ένα κλικ στο www.yiorgosdoukanaris.com, μπορείτε να δείτε το πορτφόλιο και ό,τι άλλο έχει να παρουσιάσει ο Γιώργος Δουκανάρης.]