Όλοι μιλάμε με τον εαυτό μας κατά τη διάρκεια της ημέρας. Άλλοι μία φορά άλλοι περισσότερες. Είναι ένας σύνηθες τρόπος να εκφράσεις κάτι που σε βασανίζει χωρίς να περιμένεις απάντηση. Η μεγαλύτερη απορία που εκφράζω εγώ στον εαυτό μου όταν παρακολουθώ περιστατικά, όπως την επίθεση νεαρών σε διανομείς φαγητού είναι η εξής: «Τι μπορεί να έχουν στο μυαλό τους αυτοί οι άνθρωποι». Τι μπορεί να επικρατεί στο κεφάλι ενός 21χρονου τύπου, όταν αποφασίζει με τον 29χρονο παρέαν του να επιτεθούν σ' έναν συνάνθρωπό μας ο οποίος πριν από κανένα μήνα μπορεί να του παρέδωσε ένα φρέντο εσπρέσο σκέτο, διότι δεν πίνει πλέον φραπέ… Δεν είναι το μίσος. Το μίσος ορίζεται από τις εικόνες που έχεις στο μυαλό σου. Όταν αυτές είναι μαύρες ή θολές, σε κυριεύει. Ποιες είναι αυτές οι εικόνες που έχουν λοιπόν αυτοί στο κεφάλι τους…

«Τι τους λένε οι γονείς τους»… Αυτό ήταν ένα μήνυμα που ήρθε στο ραδιόφωνο του Πολίτη. Ήταν η επόμενη ερώτηση που έκανα στον εαυτό μου.

Παλαιότερα, κάποια μυαλά που δεν φημίζονται και πολύ για τη σούπερ ουάου λειτουργία τους, μας έλεγαν ότι οι ξένοι έρχονται και μας πιάνουν τις δουλειές μας. Συνήθως αυτά τα μυαλά είναι μπροστά από μία οθόνη και μέσα σ' ένα γραφείο σίγουρο, που δεν κλείνει… Που δεν θα κλείσει. Κι αυτά τα μυαλά τρέφονται με trash ειδήσεις του στυλ: «Άγριος καβγάς μεταξύ αλλοδαπών». Αυτά τα μυαλά ενδεχομένως να μεταλαμπαδεύουν τις απίθανες αυτές απόψεις στα παιδιά τους. Και αυτά τα παιδιά μπορεί να θελήσουν σε 10 χρόνια να αποδείξουν τους εαυτούς τους χτυπώντας έναν διανομέα φαγητού.

Τα τελευταία δύο μπέργκερ μου τα έφερε στο σπίτι ένας Κύπριος διανομέας φαγητού. Πρέπει να ήταν γύρω στα 50 και ομολογώ ότι ψιλοσάστησα όταν άνοιξα την πόρτα. Δεν τον ήξερα, κατάλαβα όμως πως οι εικόνες που έχει στο μυαλό του είναι πολύ πιο όμορφες από άλλους. 

Μια ερώτηση που θα μπορούσε να κάνει ένας διανομέας φαγητού στον εαυτό του είναι αν ένα φρέντο εσπρέσο αξίζει στο τέλος της ημέρας όσο η σωματική του ακεραιότητα. Και επειδή μάλλον δεν θα έχει και πολλές επιλογές, θα πει δεν με παίρνει να μην ρισκάρω…