Κόντρα στους γρήγορους ρυθμούς που ζούμε, και στη μειώμενη πια, προσήλωση των ανθρώπων, κοινώς γνωστή ως attention span, η έκθεση «Ηχητικά Περιπλέγματα: Φαινομενολογίες του ήχου» προσκαλεί το κοινό να εστιάσει στη διαδικασία του deep listening και να επανεξετάσει την σχέση του με τις άλλες μας αισθήσεις, πέραν της όρασης, μέσα από ένα φακό αισθητηριακής ανθρωπολογίας. Η επιμελήτρια της έκθεσης και ιστορικός Τέχνης, Έρια [Ευαγόρια] Δάπολα, συντονίζει ένα περιβάλλον στο οποίο έργα πέντε καλλιτεχνών, της Μαρίας Σπίβακ, της Ανδρούλας Καφά, του Δημήτρη Ταμπάκη, του Χρίστου Κυριακίδη και του Παναγιώτη Ανδρέου, συνυπάρχουν αλλά και αλληλεπιδρούν ηχητικά.

Η Δαπόλα απαντά σε μερικές ερωτήσεις του «Π» για τα ηχητικά έργα, το ακουστικό περιβάλλον που δημιουργείται στην έκθεση, όπως και για τη σημασία του ηχητικού αρχείου που ξεκίνησε, με την ονομασία «Ψίθυρος», του οποίου τώρα παρουσιάζεται η «Κίνηση 1», μέσα από την έκθεση στον χώρο του Korai.

Πρόκειται για ηχητική, κυρίως, έκθεση. Θες να μας πεις περισσότερα γι’ αυτή την απόφαση και την επιλογή να δώσουμε έμφαση στους ήχους του περιβάλλοντος που διαμορφώνεται στην έκθεση.

Η έκθεση εμβαθύνει στον εικαστικό ήχο μέσω μιας παρουσίασης ηχητικών και κινητικών έργων. Το θέμα είναι εμπνευσμένο από την προσωπική μου έρευνα γύρω από τον ήχο και την φαινομενολογία του και μια ανάγκη για να επανεξετάσουμε την σχέση μας με τις άλλες μας αισθήσεις, πέρα από την όραση, μέσα από ένα φακό αισθητηριακής ανθρωπολογίας. Μέσα στον ατελείωτο θόρυβο της καθημερινότητας και εξαιτίας της χαμηλής διάρκειας της προσοχής μας λόγω των μέσων μαζικής δικτύωσης, ξεχνάμε να δώσουμε σημασία στους χαρακτηριστικούς ήχους του περιβάλλοντος και της καθημερινότητας που βρίσκονται στο background της (ηχητικής) εμπειρίας μας. Αυτοί οι ήχοι χάνονται μέσα σε μια ατελείωτη ροή πληροφοριών και κινήσεων, όμως αν δώσουμε -πραγματικά- προσοχή, είναι εκείνοι που μπορούν να μας φέρουν σε επαφή ξανά με τους διάφορους ρυθμούς της ζωής. Η έκθεση αποτελεί μια έντονη υπενθύμιση ότι η ακρόαση είναι μια ολοκληρωμένη και δια/αισθητική (tran/s/ensorial) πρακτική συντονισμού με τα σχεσιακά (relational) σημεία του σύγχρονου αισθητηρίου (sensorium).

Η έκθεση είναι μια έκκληση για να δώσουμε μια πραγματική ευκαιρία στην διαδικασία της βαθιάς ακοής (deep listening). Μας παροτρύνει να συντονιστούμε σε συχνότητες τόσο οικείες όσο και άγνωστες, να εξετάσουμε την ατμόσφαιρα συντονιζόμενοι με το γνωστό και το άγνωστο, αναγνωρίζοντας οικείες και υπο-συνήθεις συχνότητες. Μια απαλή πρόταση να προτάξουμε τον ήχο έναντι της σιωπής, επανεξετάζοντας τις έννοιες του ρυθμού και της δόνησης. ​

Roughly 1° του Χρήστου Κυριακίδη

​

Πες μας για την επιμελητική προσέγγιση. Υπήρχαν προκλήσεις κατά τη τοποθέτηση των έργων; Είναι εύκολο να διαχειριστείς ηχητικά έργα;

Δημιουργώντας μια καινούρια εκθεσιακή συνθήκη που μας βυθίζει στη χαρακτηριστική οπτική και ηχητική γλώσσα των έργων, η έκθεση «Ηχητικά Περιπλέγματα: Φαινομενολογίες του Ήχου», συγκεντρώνει καινούρια έργα της Μαρίας Σπίβακ, της Ανδρούλας Καφά, του Δημήτρη Ταμπάκη, του Χρίστου Κυριακίδη και του Παναγιώτη Ανδρέου. Η επιμελητική προσέγγιση βασίζεται στην ιδέα πως οι ήχοι υπάρχουν μέσα, γύρω, πάνω σε όλα σαν ένα είδος σκόνης, έτσι επιλέχθηκαν έργα που οι ήχοι που παράγουν είναι σχεδόν ανεπαίσθητοι, αλλά παράλληλα αδιάσπαστο μέρος της παρουσίας, υλικότητας, εικαστικής τους γλώσσας και υπόστασης τους. Η έκθεση, μέσα από μια διαρκή διαδικασία έρευνας, συζήτησης και πραγμάτωσης, συντίθεται μέσα από μια διαδικασία συντονισμού με διαφορετικές μορφές ήχου, ζητώντας από το κοινό να ανιχνεύσει τα όρια και τις ηχητικές ποιότητες των έργων. Τα έργα δημιουργήθηκαν και επιλέχθηκαν μέσα από τις συζητήσεις με τον κάθε καλλιτέχνη ξεχωριστά, με αποτέλεσμα, διαφορετικά στοιχεία να συναντιούνται οργανικά μέσα στον χώρο. Μια ηχητική και κινητική έκθεση φέρει συγκεκριμένες προκλήσεις επειδή η εμπειρία της έκθεσης είναι συγκεκριμένη και προϋποθέτει το να μπορεί το κοινό να ακούσει τους ήχους και να κινηθεί παράλληλα με τις κινήσεις των έργων, κάτι που δεν γίνεται συνήθως στις εκθέσεις. Γνωρίζαμε αρκετά καλά τις συγκεκριμένες δυσκολίες του χώρου, αλλά και κάθε χώρου που δεν έχει δημιουργηθεί για να φιλοξενεί ήχο, και παρόλο που αντιμετωπίσαμε διάφορες μικρές προκλήσεις στην εγκατάσταση και τοποθέτηση των έργων, τα έργα φαίνονται και φέρονται λες και είναι site-specific για τον χώρο. Φυσικά αυτό προκύπτει μέσα από την βαθιά έρευνα και συνεχόμενη δοκιμή, έτσι ώστε να διαγράφονται ή να συμπεριλαμβάνονται διάφοροι εξωτερικοί ήχοι, οι αντηχήσεις και η ηχώ του ίδιου του χώρου.

Δόθηκε το όνομα «Ηχητικά Περιπλέγματα: Φαινομενολογίες του ήχου». Πώς προέκυψε;

Η έκθεση φέρνει στο φως διάφορες φαινομενολογικές θεωρήσεις γύρω από τον ήχο ενώ παράλληλα δίνει έμφαση στη μοναδική ποιότητα του ήχου να μας τοποθετεί στον χώρο. Ο τίτλος επιλέγηκε επειδή κάθε έργο τέχνης στην έκθεση ανασύρει νέες διαστάσεις σε έναν αντιληπτικό χώρο όπου ακουστικά, επιτελεστικά και οπτικά στοιχεία συνυπάρχουν, περιπλέκονται και συντονίζονται, καθώς οικοδομούν ένα πολυφωνικό αισθητήριο. Θεωρώ πως η έκθεση δημιουργεί ηχητικά περιπλέγματα αφού τα αντικείμενα υπάρχουν σε μια κατάσταση ασάφειας και μετασχηματισμού. Όσο πιο βαθιά μπαίνουμε στο χώρο της γκαλερί, τόσο πιο έντονη γίνεται η αίσθηση της αναστολής.​

FORTUNE DILEMMA του Δημήτρη Ταμπάκη

​

Γιατί έχεις επιλέξει τους συγκεκριμένους καλλιτέχνες; Τι είναι αυτό που σε επηρέασε στην πρακτική του καθένα και θεώρησες ότι έπρεπε να συμπεριληφθούν;

Η επιμελητική μου μέθοδος είναι να επιλέγω πρακτικές που συνάδουν με το ερευνητικό και επιμελητικό θέμα της έκθεσης αντί να διαλέγω απλώς έργα. Ψάχνω πάντα καλλιτέχνες που ασχολούνται, είτε συνειδητά και συγκεκριμένα είτε ασυνείδητα, και μέσα από άλλες συνδέσεις με την θεματολογία και φύση της εκάστοτε έκθεσης. Η Μαρία Σπίβακ και η Ανδρούλα Καφά ασχολούνται εις βάθος με τον εικαστικό ήχο, έχοντας πολυσχιδείς πρακτικές. Μεταξύ άλλων, η Μαρία μέσω των ηχητικών γλυπτών της και η Ανδρούλα μέσω των ηχητικών διαλογισμών που δημιουργεί.

​

«Lull» της Ανδρούλας Καφά

​

Ο Παναγιώτης Ανδρέου ανασύρει τον ήχο μέσα από τα κινητικά του γλυπτά και εγκαταστάσεις, σχεδόν ακούσια. Σε αυτό το πλαίσιο δίνει σημασία στους ήχους που υπήρχαν πάντοτε μέσα στα έργα του, ενισχύοντάς τoυς. Ο Χρίστος Κυριακίδης και ο Δημήτρης Ταμπάκης επιλέγηκαν γιατί υποσυνείδητα οι μοναδικές υλικότητες και φόρμες των έργων που δημιουργούν, φέρνουν στο φως υποσυνείδητους, σχεδόν μη αντιληπτούς, ήχους. Έτσι ολοκληρώνεται μια παρουσίαση ηχητικών έργων που είναι εγγενώς ηχητικά μέσω ποικίλων τρόπων. ​​

Μπορείς να μας δώσει και μία γεύση ή αλλιώς ένα πλαίσιο για το κάθε έργο; Ποια είναι αύρα του κάθε έργου;

Το έργο «Untitled» της Μαρίας Σπίβακ, είναι ένα ηχητικό και κινητικό γλυπτό, όπου ένας πλαστικός άξονας συναντάει μια αιωρούμενη καμπάνα που ο αγροτικός θρύλος λέει πως ήταν μέρος ενός ευρεθέντος γλυπτού, που μεταμορφώθηκε μετά σε χρηστικά αντικείμενα όπως τις καμπάνες, λόγω ανάγκης σε περιόδο κρίσης. Το έργο χρησιμοποιεί καθημερινές συσκευές και υλικά, όπως κινητήρες συνεχούς ρεύματος και καλώδια για να δημιουργήσει ένα έργο τέχνης φτιαγμένο από απουσίες και σιωπές, εστιάζοντας στην αφαίρεση παρά στην πρόσθεση. Το έργο Roughly 1° του Χρήστου Κυριακίδη δημιουργεί στο χώρο μια γραμμικότητα που μοιάζει σαν να περιστρέφεται το βέλος του χρόνου, υποδηλώνοντας ότι ο ορίζοντας διακόπτεται μόνο από την παρουσία του θεατή. Η δυαδικότητα του έργου, γεμάτη επιφανειακή ένταση, προσφέρει μια εμπειρία τέχνης που βιώνει κανείς με τα μάτια, τα αυτιά και όλο το σώμα.​​​

FORTUNE DILEMMA του Δημήτρη Ταμπάκη

​

Τα χυτά γλυπτά από αλουμίνιο FORTUNE DILEMMA του Δημήτρη Ταμπάκη μοιάζουν γεμάτα ενέργεια, έτοιμα να αναπηδήσουν, όμως στερούνται κίνησης, είναι κολλημένα και απογυμνωμένα από τη λειτουργία τους. Όταν ο θεατής πλησιάζει κοντά τους μόλις και μετά βίας μπορεί να ακούσει τις ηχητικές τους διακλαδώσεις. Οι δονήσεις του 7m of love του Παναγιώτη Ανδρέου περνούν μέσα από τα υλικά παράγοντας ανεπαίσθητους αλλά αντιληπτούς ήχους και κινήσεις. Καθώς τα δύο μοτέρ δόνησης μοιάζουν να χορεύουν και να παλεύουν μέχρι θανάτου, οι ήχοι και οι χειρονομίες που παράγουν, καθιστούν ακουστά τα πάθη και τις επιθυμίες που κρύβονται πίσω τους. Το έργο «Lull» της Ανδρούλας Καφά, ζητά από τον θεατή - ακροατή να διαλογιστεί μαζί του. Η 6κάναλη ηχητική εγκατάσταση που αυτοσχεδιάζεται μέσα από ηχογραφημένες φωνητικές παρτιτούρες, μοιάζει να μιλάει και να σιγοτραγουδάει σε γλώσσες και ακατανόητους ήχους άγνωστους στον ακροατή. μια ροή φωνητικών ήχων, μια θεραπευτική πρακτική, που μεταφράζει το φυσικό σε ηχητικές υφές που δονούνται με ομορφιά και ανησυχία

Τέλος, το έργο του Παναγιώτη Ανδρέου «PERFORMER», το μοναχικό έργο στον εξωτερικό χώρο, δημιουργεί μια συμφωνία και ενίοτε μια κακοφωνία ήχων που αντανακλούν την τριβή μεταξύ των αντικειμένων. Υπάρχει ένας απόηχος επιστημονικής φαντασίας και ρομαντισμού στο έργο του, χωρίς αισθητικοποίηση, καθώς αποκαλύπτει αντί να κρύβει την κοινοτοπία των πραγμάτων που είναι ενσωματωμένα στην καθημερινή ζωή

​

«PERFORMER» του Παναγιώτη Ανδρέου

​Πώς συνδέονται μεταξύ τους;

Τα έργα δημιουργούν στον ακροατή μια αίσθηση κίνησης μέσα στο χώρο που ανιχνεύει τις διαλογιστικές ιδιότητες του ήχου, χωρίς να αμφισβητεί τη φύση των εγγενών ήχων. Τα έργα στην έκθεση συνδέονται μέσα από ένα σύστημα εντάσεων και αντιθέσεων, δημιουργώντας μια πολυεπίπεδη ακουστική και χωρική εμπειρία. Υπάρχουν σαφείς αντιπαραθέσεις μεταξύ των γραμμικών στοιχείων στα έργα της Μαρίας Spivak, του Χρίστου Κυριακίδη και του Παναγιώτη Ανδρέου. Το έργο της Μαρίας Spivak δημιουργεί μια αίσθηση αιώρησης στον χώρο, σαν να αναστέλλει τον χρόνο και την κίνηση, ενώ ο Χρίστος Κυριακίδης διαμορφώνει έναν χαμηλό, γραμμικό ορίζοντα που γειώνει την έκθεση και παρέχει μια σταθερή βάση.

Μέσα σε αυτήν τη γείωση, εντοπίζουμε το έργο ‘7m of Love’ του Παναγιώτη Ανδρέου, όπου οι ελάχιστα ορατές και ακουστές κινήσεις του λειτουργούν ως λεπτές παρεμβάσεις που καλούν τον θεατή να παρατηρήσει το σχεδόν ανεπαίσθητο. Την ίδια στιγμή, το έργο της Ανδρούλας μας προσκαλεί σε μια βαθιά ακρόαση και μια ηχητική διαλογιστική εμπειρία, απαιτώντας εστιασμένη προσοχή και εσωτερική ηρεμία.Αντίθετα, έξω από αυτό το πλέγμα των λεπτών ήχων και νοημάτων, το έργο ‘PERFORMER’ του Παναγιώτη Ανδρέου διαταράσσει αυτή τη συνθήκη: απαιτεί την αδιαίρετη προσοχή μας, καθώς ουρλιάζει και περιστρέφεταιμέχρι το σημείο που μοιάζει έτοιμο να καταρρεύσει —και όμως, ποτέ δεν το κάνει. Αυτές οι εναλλαγές ανάμεσα στην ηχητική σιωπή και την εκκωφαντική παρουσία, ανάμεσα στη σταθερότητα και την αστάθεια, συνθέτουν τον ρυθμό και τη δυναμική της έκθεσης.Καλώντας έτσι το κοινό να δώσει πλήρη προσοχή σε ένα ευέλικτο περιβάλλον ακρόασης. ​

«PERFORMER» του Παναγιώτη Ανδρέου

​

Εμπίπτει, επίσης, στο project σου «Ψίθυρος». Αρχικά, θες να μας πεις πως δημιουργήθηκε η ανάγκη για αυτό;

Το project Ψίθυρος γεννήθηκε από μια βαθύτερη ανάγκη να εξερευνήσω τις πιο λεπτές, αδιόρατες και ενίοτε παραμελημένες εκφάνσεις του ήχου. Συχνά, ο ήχος στη σύγχρονη τέχνη γίνεται αντιληπτός μέσα από τη δυναμική της ηχητικής εγκατάστασης ή της μουσικής σύνθεσης, όμως ήθελα να εστιάσω σε πιο εύθραυστες και ενδόμυχες ηχητικές εμπειρίες—στιγμές που αγγίζουν το όριο του ακουστού, όπως οι ψίθυροι, οι δονήσεις, οι ανεπαίσθητοι θόρυβοι του περιβάλλοντος.

Η ανάγκη αυτή προέκυψε τόσο από θεωρητικές αναζητήσεις όσο και από βιωματικές εμπειρίες: η σχέση του ήχου με τη μνήμη, την επιτελεστικότητα και τη σωματικότητα με απασχολεί έντονα, καθώς και το πώς η ακουστική εμπειρία διαμορφώνει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον χώρο και τους άλλους. Ήθελα, λοιπόν, να φέρω στο φως αυτές τις ανεπαίσθητες ηχητικές ποιότητες, να τις καταστήσω αισθητές και να προσκαλέσω το κοινό σε μια διαφορετική προσέγγιση της ηχητικής εμπειρίας—όχι μόνο ως κάτι που ακούμε, αλλά ως κάτι που νιώθουμε και βιώνουμε σωματικά.

Στο δελτίο Τύπου, αναφέρεται πως πρόκειται για την «Κίνηση 1». Θα ακολουθήσει και δεύτερη;

Ναι, η Κίνηση 1 είναι μόνο η αρχή... Το Ψίθυρος είναι ένα project που αναπτύσσεται σε διαδοχικά στάδια, κάθε ένα εκ των οποίων διερευνά διαφορετικές πτυχές της ηχητικής εμπειρίας. Στο επίκεντρο αυτής της πρώτης κίνησης είναι η ανάλυση της σημασίας του ήχου, διερευνώντας τι σημαίνει φυσικά η ακρόαση. Η κίνηση αυτή συγκεντρώνεται στο να δημιουργήσει προβληματισμούς για το αν περιορίζουμε τις αισθήσεις μας δίνοντας προτεραιότητα στις οπτικές πληροφορίες. Αυτή η κίνηση θεωρεί ότι η αξία της ακρόασης συχνά παραβλέπεται ή θεωρείται δεδομένη, τροφοδοτώντας απαλά τις άλλες αισθήσεις. Οι επόμενες κινήσεις χτίζουν πάνω στην 1^ηκίνηση, Η Κίνηση 1 εστίασε στην αποκάλυψη των λεπτοφυών και σχεδόν ανεπαίσθητων ήχων, ενώ η Κίνηση 2 θα εξετάσει πώς ο ήχος διαμορφώνει συλλογικές και διαπροσωπικές εμπειρίες.

Η εξέλιξη του project είναι οργανική, με κάθε φάση να χτίζει πάνω στην προηγούμενη και να ανοίγει νέα ερωτήματα. Αντί να αντιμετωπιστεί ως μια στατική παρουσίαση, το Ψίθυρος λειτουργεί ως μια διαρκής διερεύνηση της ηχητικής συνείδησης, όπου η κάθε Κίνηση δεν είναι απλώς μια νέα ενότητα, αλλά ένας μετασχηματισμός της αρχικής πρόθεσης.

Τι μορφή θα πάρει το αρχείο;

Το διαδικτυακό αρχείο θα είναι ένα ανοικτό και εύκολα προσβάσιμο cloud, έτσι ώστε ερευνητές, επιμελητές και καλλιτέχνες θα έχουν πρόσβαση σε μια διαφορετική βάση ηχητικών δεδομένων και documentation. Τα έργα ηχογραφήθηκαν και βιντεογραφήθηκαν και το αρχείο θα μεταφορτωθεί και θα αποθηκευτεί στο διαδίκτυο, προσβάσιμο από όλες τις συσκευές. Το αρχείο του Ψίθυρος δεν θα είναι ένα στατικό αποθετήριο, αλλά ένας δυναμικός χώρος όπου οι ηχητικές εγγραφές, οι σημειώσεις, οι παρεμβάσεις και οι αποκρίσεις θα συνυπάρχουν και θα εξελίσσονται. Στόχος είναι να παραμείνει ανοιχτό και προσβάσιμο, επιτρέποντας τη συνεχή εμπλοκή και ανατροφοδότηση από καλλιτέχνες, ερευνητές και ακροατές, ώστε να διαμορφώνεται μέσα από πολλαπλές αναγνώσεις και ερμηνείες.

​

«Untitled» της Μαρίας Σπίβακ

​Ποια η σημασία ενός αρχείου ηχητικών έργων;

Ένα αρχείο ηχητικών έργων λειτουργεί ως ένας δυναμικός τόπος διατήρησης, ανάκλησης και επαναπλαισίωσης της ηχητικής δημιουργίας. Μέσα από αυτό το αρχείο, οι περιπλανώμενες ηχητικές αλληλεπιδράσεις θα φέρουν στο προσκήνιο τις ημι-γνωστές ή άγνωστες ιδιότητες των έργων, τοποθετώντας τα σε διαφορετικούς χώρους και τοπικότητες, προσιτούς από την άνεση της συσκευής ακρόασης του καθενός. Ως εκ τούτου, μεγεθύνοντας την ικανότητα του καθενός να ακούει έναν «τόπο» και θολώνοντας ή ενισχύοντας την ταυτοποίηση μιας «τοποθεσίας», μιας «έκθεσης», μιας «εγκατάστασης» ή ενός «γεγονότος», σε ακατανόητα αλλά ηχητικά μοναδικά ηχητικά γεγονότα. Ο ήχος είναι μια εγγενώς εφήμερη και βιωματική μορφή τέχνης· η καταγραφή και η αρχειοθέτησή του διαμορφώνουν νέους τρόπους πρόσβασης και διαλόγου με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της ηχητικής πρακτικής.

Παράλληλα, ένα αρχείο δεν αποτελεί απλώς μια στατική αποθήκη έργων, αλλά μια πλατφόρμα όπου τα ηχητικά τεκμήρια μπορούν να ανανοηματοδοτούνται, να ενεργοποιούνται εκ νέου και να δημιουργούν συνδέσεις μεταξύ διαφορετικών καλλιτεχνικών και θεωρητικών προσεγγίσεων.Προσφέροντας έτσι μια ορισμένη γνώση σχετικά με την τοπική πηγή του ήχου, ένα νέο αισθητηριακό αρχείο.

Γενικότερα, θεωρείς ότι ο ήχος, που μπορεί να δημιουργείται από κάθε έργο, περιορίζεται σε εκθέσεις που παρουσιάζονται σε γκαλερί; Ποια είναι η σημασία του στην κατανόηση των έργων;

Ο ήχος δεν είναι ούτε στατικός ούτε περιορισμένος σε ένα εκθεσιακό περιβάλλον. Αντιθέτως, έχει τη δυνατότητα να διαμορφώνει χωρικές εμπειρίες πέρα από τις γκαλερί και τα μουσεία, επηρεάζοντας την καθημερινή ακουστική μας αντίληψη και την αντίληψη του δημόσιου χώρου. Στη σύγχρονη τέχνη, ο ήχος δεν λειτουργεί απλώς ως συνοδευτικό στοιχείο ενός έργου, αλλά ως ένας κεντρικός φορέας νοημάτων, εμπειρίας και αλληλεπίδρασης. Η σχέση του με την κατανόηση των έργων είναι καθοριστική, καθώς μεταφέρει πληροφορίες πέρα από το οπτικό πεδίο, αναδεικνύοντας διαφορετικά επίπεδα εμπλοκής του ακροατή-θεατή με το έργο.​

«Untitled» της Μαρίας Σπίβακ

​

Πώς βλέπεις την εξέλιξη της χρήσης του ήχου στη σύγχρονη τέχνη και ποια είναι η θέση της έκθεσης αυτής σε αυτό το πλαίσιο;

Η χρήση του ήχου στη σύγχρονη τέχνη έχει εξελιχθεί ραγδαία, ιδίως με την ανάπτυξη της ηχητικής αρχαιολογίας, των ηχητικών οικολογιών και των ψηφιακών τεχνολογιών. Οι καλλιτέχνες δεν περιορίζονται πλέον στην ηχητική εγκατάσταση ή στη μουσική σύνθεση, αλλά διερευνούν τον ήχο ως ένα πολιτικό, βιωματικό και τεχνολογικό εργαλείο. Στο πλαίσιο αυτό, η έκθεση «Sonic Entanglements: Phenomenologies of Sound» επιχειρεί να φωτίσει την πολυπλοκότητα του ήχου ως μέσου που δεν αφορά μόνο την ακουστική εμπειρία αλλά και τη σωματική, χωρική και εννοιολογική εμπλοκή του ακροατή. Η έκθεση εντάσσεται σε έναν διάλογο γύρω από τον ήχο ως φορέα μνήμης, ταυτότητας και τοπικότητας, θέτοντας ερωτήματα για την υλικότητα και την άυλη φύση του ήχου, καθώς και τη σχέση του με την αντίληψη και τη φαντασία.

[Αυτό το Σάββατο, 15 Μαρτίου 2025, θα πραγματοποιηθεί μία ξενάγηση από την επιμελήτρια, η ώρα 12, το μεσημέρι, στο χώρο της έκθεσης, στο korai project space. Διεύθυνση: Αδαμαντίου Κοραή 6-8, 1016, Λευκωσία].