Αποστολή: Iάκωβος Γωγάκης

Η υποψηφιότητα ξενόγλωσσου Όσκαρ με τον «Κυνόδοντα» ανέβασε τον Γιώργο Λάνθιμο στα ύψη, δημιουργώντας και μεγάλες προσδοκίες για τα επόμενα κινηματογραφικά του βήματα.

Οι «Άλπεις» που είδαμε στην Βενετία και διαγωνίζεται για το μεγάλο βραβείο θα απογοητεύσει ακόμα και τους λάτρεις του «Κυνόδοντα». Η υπόθεση του έργου όπως αναγράφεται στις επίσημες περιλήψεις  αφορά μια νοσοκόμα, ένα τραυματιοφορέα, μια αθλήτρια ρυθμικής γυμναστικής και τον προπονητή της οι οποίοι δημιουργούν μια ομάδα. Αντικαθιστούν νεκρούς ανθρώπους. Προσλαμβάνονται από τους φίλους και τους συγγενείς των νεκρών. Η ομάδα ονομάζεται Άλπεις και ο αρχηγός της, ο τραυματιοφορέας, ονομάζεται Mont Blanc. Τα μέλη της ομάδας είναι υποχρεωμένα να λειτουργούν σύμφωνα με κάποιους κανόνες που έχει ορίσει ο αρχηγός. Η νοσοκόμα δεν υπακούει αυτούς τους κανόνες.
Ωραία μέχρι εδώ, αλλά αν ο αρχηγός της ομάδας δεν έκανε μια αναφορά στην αρχή του έργου δύσκολα ο θεατής θα μπορούσε με την εξέλιξη της πλοκής να αντιληφθεί το ποιοι είναι, τι κάνουν, τι εξυπηρετεί όλο αυτό.

Βασικό πρόσωπο η νοσοκόμα, την οποία υποδύεται η Αγγελική Παπούλια, που απλόχερα προσφέρει την φροντίδα της στον ηλικιωμένο πατέρα της, σε μια νεαρή κοπέλα που βρίσκεται η ζωή της σε κίνδυνο, και σε διάφορους άλλους ρόλους, προφανώς μέσα στο πνεύμα της ομάδας.

Η Αγγελική Παπούλια, ο Γιώργος Λάνθιμος και η Αριάν Λαμπέντ στο κόκκινο χαλί της Μόστρας.

Ο Λάνθιμος στόχευε να αναδείξει την κενότητα των συναισθημάτων που παρατηρείται στις μέρες μας και τους ανθρώπους να λειτουργούν ως μηχανές, αλλά πιστεύω χάνεται μέσα στις πειραματικές επιρροές της παραγωγού του, Αθηνάς Τσαγγάρη. Άλλωστε αν αυτό ήθελε να πει, δεν είναι κάτι καινούργιο. Έχει γραφτεί, έχει λεχθεί, και κατά το παρελθόν έχει σκηνοθετηθεί [Μatrix].

Στα θετικά του έργου, η ερμηνεία της Αγγελικής Παπούλια.



Contagion

Θεωρείται από τους πιο αεικίνητους σκηνοθέτες της Αμερικής. Δεκάδες ταινίες και παραγωγές. Ένα Οσκαρ για την ταινία « Traffic», αλλά παγκόσμια αναγνώριση με το « Έρικ Μπρόκοβιτς». Παρά το νεαρό της ηλικίας του, ο Στίβεν Σόντερμπεργκ στα 48 του, αποφασίζει όπως δήλωσε να σταματήσει και να δώσει χώρο σε άλλους μικρούς ταλαντούχους δημιουργούς.

Αν υλοποιήσει την δήλωση αυτή,  το «Contagion» που είδαμε στην Βενετία, είναι το προτελευταίο του έργο.

Πάντως η ταινία που προβλήθηκε στις 3/9 στις 9 το πρωί στην μεγάλη αίθουσα Darsena ήταν κατώτερη των δυνατοτήτων του. Ένα στα χαρτιά θρίλερ, στην πραγματικότητα άνευρο, απλό και συμβατικό φιλμ. Η πληθώρα των σπουδαίων ηθοποιών Μαριόν Κοτιγιάρ,  Κέιτ Γουίνσλετ,  Ματ Ντέιμον,  Γκουίνεθ Πάλτροου αναγκάστηκαν να ερμηνεύσουν ρόλους δεύτερης διαλογής.

Η   Γκουίνεθ Πάλτροου «φέρνει» στο έδαφος των Η.Π.Α έναν περίεργο ιό από το Χονγκ Κονγκ που την οδηγεί στον θάνατο, και χιλιάδες Αμερικάνους πανικόβλητους να ψάχνουν τον τρόπο να σωθούν. Ο άντρας της που τον ενσαρκώνει ο Ματ Ντέιμον μέσα σε όλα αυτά ανακαλύπτει πως η σύζυγός του είχε επαφές με μια παλιά της σχέση. Ο ιός εξαπλώνεται και ο θεατής για περίπου 2 ώρες ακούει αδιάφορους διαλόγους για την πλοκή, βλέπει τις ατέρμονες προσπάθειες των ειδικών να βρουν λύση και το φοβερό είναι πως ούτε στο τέλος επέρχεται η φυσική κορύφωση. Θρίλερ άνευ αντικειμένου και ουσίας. Μόνη φωτεινή παρένθεση η ερμηνεία του « μπλόγκερ» Τζουντ Λο που με καπελάκι στο κεφάλι και ένα σακίδιο ώμου βγαίνει για το κυνήγι της αλήθειας.



Το «Περσέπολις» επιστρέφει

Οι εικόνες μυθοπλασίας συνδέονται αρμονικά με το παρόν,  το μουσικό χαλί της έναρξης θυμίζει κάτι από την «Οδό Ονείρων» του Χατζιδάκι, όμορφες διαδρομές στους μαγικούς κόσμους των  φαντασιώσεων, που θα θέλαμε να γίνονταν πραγματικότητα.

Το αγαπημένο «Περσέπολις» μάς το θυμίζουν οι συντελεστές του, με την νέα τους ταινία που βρίσκεται στο διαγωνιστικό τμήμα με τον ευφυή τίτλο «Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα».

Η Μαριάν Σατραπί πλάθει ακόμα μια ιστορία στην Τεχεράνη, αυτή τη φορά εν έτη 1958. Ο Νάσερ, διαζευγμένος με δύο παιδιά και διάσημος μουσικός, κλείνεται στον εαυτό του όταν το βιολί του σπάει και όταν η Ιράν, μια σικάτη παλιά του συμμαθήτρια δεν τον αναγνωρίζει. Ο θάνατος είναι  λύση; Αυτόν επιζητά ο Νάσερ, τον συναντά φανταστικά μέσα σε τρένα, μέσα από πιστόλια, πέφτοντας από έναν γκρεμό,  αλλά δεν θα τον τολμήσει τελικά γιατί η αγάπη είναι κάπου εκεί κοντά.

Δυνατή η ερμηνεία του  Μάθιου Αμαλριτς. Ίσως τον οδηγήσει κοντά στο βραβείο Ανδρικού Ρόλου εδώ στο Λίντο, από την άλλη το έργο  γίνεται συν τω χρόνω επαναλαμβανόμενο, κάτι του λείπει. Δεν είναι Περσέπολις. Πάντως κατά την προσωπική μου εκτίμηση είναι  η τρίτη καλύτερη ταινία του διαγωνιστικού μέχρι αυτή την στιγμή, πίσω από την «Σφαγή» του Πολάνσκι και το "The Ides of March" του Κλούνεϊ.