Πέθανε το Σάββατο 30 Ιουνίου και κηδεύεται τη Δευτέρα ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Θύμιος Καρακατσάνης. Ταυτίστηκε με το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν και τους αριστοφανικούς ρόλους.

Ο 72χρονος ηθοποιός και σκηνοθέτης, από τους κορυφαίους καλλιτέχνες της Ελλάδας, αντιμετώπιζε χρόνια και σοβαρά προβλήματα υγείας, τα οποία είχαν επιβαρυνθεί το τελευταίο διάστημα από το σάκχαρο.

Η είδηση του θανάτου του προκάλεσε θλίψη στον καλλιτεχνικό και πολιτικό κόσμο, αλλά και στο θεατρόφιλο κοινό που εκτιμούσε το ταλέντο και την προσωπικότητα του σπουδαίου Θύμιου Καρακατσάνη.

Γεννημένος στις 8 Δεκεμβρίου 1940 στα Ταμπούρια του Πειραιά, ο Θύμιος Καρακατσάνης σπούδασε στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Από το 1960 άρχισε να συμμετέχει στις παραστάσεις του δασκάλου ενώ στη συνέχεια χάραξε την προσωπική του πορεία στο ελεύθερο θέατρο, ως σκηνοθέτης και θιασάρχης.

Αριστοφανικός ηθοποιός, ο Καρακατσάνης διέγραψε μια πλούσια πορεία ερμηνεύοντας τους περισσότερους ρόλους στις κωμωδίες του ποιητή. Συμμετείχε άλλωστε και στην ιστορική παράσταση του Κουν με τους «Ορνιθες», το 1959.

«Είναι ο Έλληνας με τον αυτοσαρκασμό του και με την ποιητική του τρέλα που μπορεί και κάνει ανεκτή, αυτό που λέμε ζώη…»

H θητεία του στο ελληνικό και διεθνές ρεπερτόριο είναι επίσης αξιοσημείωτη: Ψαθάς, Πίντερ, Χάσεκ, Καλντερόν και άλλοι.

Από τις τελευταίες του εμφανίσεις ήταν στο έργο «Ο θάνατος του εμποράκου» του Αρθουρ Μίλερ (2008-2010), «Οι νταντάδες» του Γιώργου Σκούρτη ενώ το περασμένο καλοκαίρι ανέβασε τις «Νεφέλες».

Τον Νοέμβριο του 2011 είχε δηλώσει σε συνέντευξή του ότι αποσύρεται: «Για μένα η αυλαία έπεσε» είπε. Ως το τέλος ήταν κοντά του η αγαπημένη του σύζυγος Ρούλα και οι δύο τους κόρες με τις οικογένειές τους.

«Μη μεγαλώνετε ηλίθια»

Ανθρωπος με έντονη προσωπικότητα, ο Θύμιος Καρακατσάνης έλεγε δυνατά τη γνώμη του ενώ υπερασπιζόταν με πάθος τις απόψεις του.

Τον Ιανουάριο του 2011, ο Θύμιος Καρακατσάνης, στο πλαίσιο έρευνας του tvxs για τον δημόσιο διάλογο, με το κοινό ερώτημα «Ποιες αιτίες μας έφεραν ως εδώ, και κυρίως τι πρέπει να κάνουμε;», έδωσε τη δική του απάντηση:

«Η κρίση είναι απόρροια πολλών ανθρώπων που κυβέρνησαν τον τόπο αυτό, αρκετές δεκαετίες, και το μόνο που σκεφτόντουσαν ήταν πώς θα γίνουνε αρεστοί και πώς θα φύγουνε με κάποιο κέρδος απ’ την εξουσία. Δόξα τω θεώ κερδίσανε! Και όπως λέν «ζήσαν αυτοί καλά και μεις χειρότερα».

Τώρα ήρθανε και τα παιδιά που τα μεγάλωναν για να γίνουνε πολιτικοί, τά 'χουνα στείλει στα Χάρβαρντ και στα τέτοια, και μια που είναι χάρβαλο το Χάρβαρντ είναι ό,τι πρέπει. Μας την κάνανε τώρα, και πήγανε οι βιαστές των λαών, μας δώσανε και δάνεια και είπανε στον έναν εσύ θα πεις «με ψηφίζετε γιατί άμα δε με ψηφίσετε θα πεθάνετε» και στον άλλον είπανε εσύ θα λές «ότι θέλετε θα 'χετε»,  και ο λαός είναι σαν μωρό παιδί...

Ο Αριστοφάνης τον περιγράφει πάρα πολύ ωραία στους «Ιππείς»: «όσο μεγαλώνει ο λαός τόσο πιο ηλίθιος γίνεται». Ε, αυτό προσπαθούσε να πει ο Αριστοφάνης: «Μη μεγαλώνετε ηλίθια». Και τώρα που καταλάβαμε ήρθαν οι κερδοσκόποι μας δώσανε και δύο δάνεια, δηλαδή, είναι σα να φτιάξανε ένα εργοστάσιο που βγάζει λεφτά: θα περνούν τους τόκους κάθε μήνα, και το κεφάλαιο θα παραμένει… και θα 'μαστε αυτό που λέει ο Μίλερ «αποκλείεται να είσαι ελεύθερος άμα χρωστάς».

Αυτό πάθαμε! Τώρα, τι να πω; Τι να πει κανείς και τι να πει ο καθείς;

Αυτοί οι άνθρωποι είχαν το πεπόνι και το μαχαίρι και κόβανε ό,τι ώρα θέλανε. Τώρα, να δούμε τι θα κάνουμε...

Βέβαια τα πράγματα δεν είναι τόσο απαισιόδοξα γιατί με αυτές τις κρίσεις ξυπνάει ο πολίτης. Το κακό είναι πώς θα ξυπνήσει, μην έχει άσχημο ξύπνημα. Αυτό. Αυτό φοβάμαι εγώ. Το άσχημο ξύπνημα.

Η ελληνική λεβεντιά που λένε, αυτό είναι το επικίνδυνο. Να ξυπνήσει στραβά! Πως λέει το τραγούδι «του άντρα του πολλά βαρύ μη του μιλάτε το πρωί». Δεν ξέρω τι θα γίνει. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν καλύτερα ή χειρότερα  πράγματα. Είναι να δουμε, σαν ρουλέτα, πώς θα ξυπνήσουμε.

Αρχοντοηλίθιοι ήμασταν και παραμένουμε… Έτσι και ξυπνήσουμε, εκεί θα δούμε τι θα γίνει. Και δεν είναι μόνο ελληνικό το κόλπο, το κεφάλαιο έχει γίνει ασύδοτο πια. Πάντα ο καπιταλισμός δίνει κάπου κάπου και λίγο παντεσπάνι, έτσι, πάντα αφήνουνε μια χαλαρότητα. Πάντα. Τώρα έχουν φτάσει στο σημείο να λένε «αυτοί είναι ηλίθιοι θα τους πεθάνωμε! Τώρα που κοιμόνται βάρα!». Και θα μαζέψουμε τα κομμάτια μας, αυτοί κερδοσκοπούν εμείς είμαστε κοιμισμένοι…. ηλίθιοι.

Αμα ξυπνήσουμε θα δούμε τι θα γίνει. Και να φοβάσαι τον άνθρωπο που έχει ξεπεράσει τα όρια! Και νομίζω ότι είναι εποχή που τα όρια είναι ξεπερασμένα.

Και τώρα είναι πολύ επικίνδυνα τα πράγματα. Όταν η δημοκρατία είναι «δήθεν», γιατί τι δημοκρατία είναι αυτή που έχουμε; Δεν είναι δημοκρατία. Πέντε ηλίθιοι που σπούδασαν έξω και ήρθανε, αποφασίζουνε ποιους θα βάλουνε στις λίστες να ψηφίσουμε; Είναι δημοκρατία αυτή; Είναι αντιπροσωπευτικό αυτό το σύστημα; Είναι να τρελαίνεσαι!

Ένας ηλίθιος να αποφασίζει! Αρχίδια. Και το λένε αυτό δημοκρατία. Αυτό είναι πώς να πούμε, είναι σαν… τις γκόμενες που διαλέγουν τους χειρότερους.Είμαστε σε μια δημοκρατία της «ανέκφραστης τρύπας». Αυτή είναι η ερωτική μας συνύπαρξη.

Μια ανέκφραστος τρύπα. Ουρλιάζουν κάνουνε - δείχνουνε και αν πας από κάτω είναι η τρύπα εντελώς ανέκφραστος. Τώρα που είχα πάει στη Θεσσαλονίκη ήταν μία,  ούρλιαζε είχα μια ώρα να κοιμηθώ λες και τη σφάζανε. Χτυπάω την πόρτα. Και απαντάει ναι. Της λέω, «αφού δεν το αντέχεις ρε κορίτσι μου γιατί το κάνεις;».

Δεν το αντέχουμε, γιατί το κάνουμε; Αφού έχουμε… πεθάνει! Εγώ πάντα εκφράζομαι εντελώς λαϊκά και πιστεύω ότι ο λαός αυτός (εγώ δηλαδή και όλοι μας) έχει μια πιο ποιητική διάθεση να εκφραστεί. Και αυτή η ποιητική διάθεση είναι η μόνη μας διέξοδος.

Είναι ο Έλληνας με τον αυτοσαρκασμό του και με την ποιητική του τρέλα που μπορεί και κάνει ανεκτή, αυτό που λέμε ζώη…»

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ | ΤVXS