Η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι μέρος ενός πρότζεκτ το οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη και το έχω ονομάσει «Ανοίκειο». Το Ανοίκειο φοβίζει, προκαλεί δέος και αβεβαιότητα, προκύπτει από μια εμπειρία παράδοξου, αποξένωσης. Η ιδιαιτερότητα του Ανοίκειου όμως συνίσταται σε μια περίεργη ανάμειξη του με μια οικεία αίσθηση, σαν κάτι που έπρεπε να μείνει μυστικό και κρυμμένο να έχει έρθει στο φως. Μπορεί να είναι μακάβριο, τρομερό, μπορεί να κρύβεται πίσω από κάτι παράδοξα όμορφο, ή να μας θυμίζει μυστηριωδώς κάτι, σαν ξεχασμένη μνήμη. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη το 2009 στα εγκαίνια μιας έκθεσης εικαστικών στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Αθήνας, όπου υπήρχαν κάποια αγάλματα-εκθέματα στον χώρο. Προσωπικά δεν μπορώ να πω αν είναι καλή ή όχι η φωτογραφία. Αυτό είναι δουλειά του θεατή για το αν θα επικοινωνήσει με τον φωτογράφο ή όχι. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι η κάθε μεμονωμένη φωτογραφία μου είναι μια μικρή ‘λέξη’ στο βιβλίο που θέλω να αφηγηθώ.

Μέρος του πρότζεκτ μπορείτε να δείτε εδώ: http://lukasvasilikos.com/gallery/uncanny/

Ημ. γέννησης: Hράκλειο Κρήτης, 1975

Eπιρροές: Aπό ταινίες του Tarkovsky καθώς και οι Bresson, Κertez, Atzet, Winogrand λειτουργούν ως πηγή γνώσης και ως αξιακά αρχετυπικά μοτίβα.

High point: 2013, Ελληνικές Θάλασσες [επιμέλεια Κ. Αντωνιάδης], Μουσείο Μπενάκη. Ως μέλος της κολεκτίβας Depression Era ανήκω στην ομάδα εικαστικών, ερευνητών και συγγραφέων που αποτυπώνουν την ελληνική κρίση και θα συμμετάσχω στην έκθεση που θα πραγματοποιηθεί το 2014 στο Palais de Beaux Arts [Bozar].

Low point: Μπορώ να πω ότι μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει κάποια στιγμή την οποία θα χαρακτήριζα low point.

Tip: Οι φωτογράφοι να βρουν ένα θέμα που τους ενδιαφέρει και να δουλέψουν πάνω σ’ αυτό με την αίσθηση ότι μαζεύουν υλικό για ένα βιβλίο. Όχι δηλαδή μεμονωμένες καλές φωτογραφίες αλλά ένα όγκο δουλειάς που θα επικοινωνεί μεταξύ του.