
Άλεξ Μίτας
Δημοσιεύθηκε 27.10.2014 08:50

Μπήκα στο σπίτι του σεΐχη Ναζίμ στο κατεχόμενο χωριό Λεύκα και έκανα ό,τι ο παππούς μου με είχε μάθει να κάνω όταν συναντά κανείς έναν γέρο άνθρωπο. Φίλησα το χέρι του. Χαμογέλασε, είπε κάτι στα τουρκικά, και όλοι ξέσπασαν στα γέλια. Μου είπε να καθίσω στα αριστερά του και άρχισε να μιλάει στους οπαδούς του. Άνθρωποι από όλο τον κόσμο άρχισαν να έρχονται μέσα και να ζητούν να ονομάσει το παιδί τους και να τους δώσει την ευλογία του. Έβαλα τη φωτογραφική μηχανή μου στα γόνατα και απλώς παρακολουθούσα με απορία, καθώς έδινε τα ονόματα και ευλογούσε τους ανθρώπους, μερικές φορές γελώντας, μερικές φορές κοιτώντας με ένα χαμόγελο ενώ άλλαζε θέση στην καρέκλα του. Αυτό συνεχίστηκε για αρκετή ώρα και δεν είχα το θάρρος να τον ρωτήσω αν θα μπορούσα να τον φωτογραφίσω. Μετά απ' αυτό, που φαινόταν σαν ώρες, η αίθουσα είχε αδειάσει και όλοι σώπασαν. Σήκωσα αργά τη φωτογραφική μηχανή μου και ετοιμάστηκα. Με ρώτησε αν ήθελα να τον φωτογραφίσω. Είπα ναι. Σε μια στιγμή με κοίταξε και αμέσως έβγαλα τη φωτογραφία. Και αυτό ήταν. Είπα αντίο, κάποιος μου έδωσε μια σακούλα πορτοκάλια και έφυγα. Έξω, κοίταξα τη φωτογραφία, και δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο τέλεια ήταν όλα. Το φως, το πρόσωπό του, η έκφρασή του. Τα πάντα. Δεν είχα ποτέ ξανά αυτή τη σύνδεση με κανέναν.
Τελευταία νέα
Ars Sine Finibus: Αμπελώνες σε Σλοβενία- Ιταλία μετατράπηκαν σε διασυνοριακό Πάρκο Τέχνης
13.09.2025 12:15

Πέθανε ο συγγραφέας και κριτικός κινηματογράφου Τάσος Γουδέλης - Το πλούσιο έργο και η Αντίσταση
13.09.2025 11:03
