Το έργο αποτελείται από τρεις μονολόγους υπαρκτών προσώπων που σχετίζονται με τον πόλεμο στο Ιράκ .
Τα πρόσωπα του έργου είναι, η Lynndie England, έφεδρος του αμερικανικού στρατού, ο Δρ. David Kelly, βρετανός επιθεωρητής όπλων και η Nehrjas Al Saffarh, ιρακινή μητέρα και μέλος του Κ.Κ.Ι.
«Το παλάτι του τέλους» , ένα τέλειο μίγμα σκληρής ποίησης και λυρικής αφήγησης που συλλαμβάνει το εύθραυστο των ανθρώπινων όντων, συγκινεί περισσότερο με τη σαφή του δήλωσή για τον πόλεμο: δεν υπάρχει κανένας νικητής. Σε όποια πλευρά του πολέμου κι αν βρισκόμαστε, χάνουμε. Γυναίκες, παιδιά, άνδρες, στρατιώτες, πολιτικοί… είμαστε όλοι τρωτοί. Μιλά επίσης για την ευθύνη μας στη διαμάχη, την άγνοιά και το φόβο μας για το «άλλο», την κοινωνία του ψέματος.
Αυτό το εξαιρετικό τρίπτυχο είναι πολιτικό θέατρο στην καλύτερή του μορφή: προειδοποιεί χωρίς κήρυγμα, λέει χωρίς προκατάληψη. Είναι το είδος της συνομιλίας που αξίζει να υπάρχει στο θέατρο.
