Η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα ποτέ να μοιραστώ μαζί σας αυτή την παράλογη σκέψη, όμως σήμερα πράγματι ξύπνησα αιωρούμενη, περιμένοντας μια λέξη, αντίκρυ ακριβώς από το κάδρο με τη Θεά Αφροδίτη που γράφει paradise κάπου κοντά στα γεννητικά της όργανα.

Και ξέρω πως αυτό δεν είναι φυσιολογικό γιατί ζαλίζομαι και τα βλέπω όλα θολά απ’ το πολύ αίμα στο κεφάλι. Δεν διακρίνω κάτι να με κρατά, σχοινί ή γάντζο, κι αυτό με φοβίζει γιατί από στιγμή σε στιγμή μπορεί να φάω ξανά τα μούτρα μου χωρίς να μπορώ να ρίξω το φταίξιμο στο σχοινί που δεν άντεξε ή στον γάντζο που τα ‘παιξε. Πάντα πρέπει κάποιος ή κάτι να φταίει, έτσι δεν είναι; Και καθώς αιωρούμαι οι τοίχοι του δωματίου δεν μυρίζουν μούχλα ή υγρασία αλλά κάτι άλλο που δεν μπορώ να προσδιορίσω, κάτι λίγο πιο ανθρώπινο, σαν χαλασμένη μαγιονέζα ή αποτυχημένο μοριακό κοκτέιλ. Και τα έπιπλα δεν έχουν καμία διάθεση να φιλοξενήσουν τον κώλο μου ή το κεφάλι μου σε περίπτωση πτώσης, με αποφεύγουν κι αυτά σαν να ντρέπονται που με φιλοξενούν σ’ αυτό το δωμάτιο, και μοιάζουν επίσης και κάπως αόρατα, μάλλον γιατί κουράστηκαν να βλέπουν κρεμάμενους και όχι γειωμένους αγνώστους να έρχονται σ’ αυτό το ξενοδοχείο όχι για να ξεκουραστούν μα για να χαλαστούν. Κι η τουαλέτα ακόμη θρηνεί τον προηγούμενο, κάποιον τύπο με γυαλιά πιθανόν, υπεύθυνο πωλήσεων ή διευθυντικό στέλεχος σε κάποια εταιρεία, να κάθεται με τις ώρες στη λεκάνη, χέζοντας και τρώγοντας μακαρόνια απ’ το room service, σαν βαρυποινίτης που απολαμβάνει το τελευταίο του γεύμα.
Και καθώς μετακινούμαι ελαφρώς προς τα δεξιά και ελαφρώς προς τα αριστερά, σκέφτομαι πως έχω κάποιους χαρακτήρες χωμένους στα συρτάρια, ή μάλλον όχι, αυτή δεν είναι η δική μου εποχή, έχω κάποιους χαρακτήρες χωμένους στα folder του υπολογιστή, να ουρλιάζουν μέρα νύχτα γιατί τους άφησα στη μέση, άλλους σωματικά και άλλους εγκεφαλικά παραλυμένους, κι είμαι σίγουρη πως μου βάζουν κατάρες, όμως κι εγώ αν ήμουν στη θέση τους το ίδιο θα ‘κανα, οπότε δεν τους παρεξηγώ. Είναι όμως δύσκολη αυτή η κατάσταση, όχι φυσικά πιο δύσκολη από ένα μωρό που σφαδάζει απ’ την πείνα, ή έναν αθώο που καίγεται από κάποιου άλλου την πυρπόληση. Είναι πολλά τα θέματα και λίγα τα αποθέματα κι είναι ώρες που εύχομαι να μην ήμουν τόσο κολλημένη σ’ αυτή την πραγματικότητα, περιμένοντας μια λέξη, γιατί δεν είναι δίκαιο προς τους άλλους να με βλέπουν να μετατρέπομαι σε ζώο ή σε υπολογιστή ή σε βιβλιοθήκη ή σε ένα άτομο που μιλά στον εαυτό του περισσότερο απ’ ό,τι μιλά στους άλλους.

Και σκαρφαλώνω και λίγο στους τοίχους γιατί ευτυχώς έχω ακόμη νύχια να γαντζώνομαι πού και πού και κάποτε κλαίω, όμως άμα κλαις κρεμάμενος τα δάκρυα δεν κυλούν στα μάγουλα αλλά στο μέτωπο, κι εγώ μισώ τα δάκρυα που δεν μπορώ να νιώσω στα μάγουλά μου, και μισώ επίσης τις σταγόνες που σπάνε στο πάτωμα γιατί μου δείχνουν διάφορα, ακόμη και χάρτες της Κύπρου δίπλα ακριβώς από άδεια πιάτα σε brunch. Και δεν θέλω να φαντάζομαι πράγματα στο πάτωμα γιατί ποτέ δεν μου άρεσε το πάτωμα, κι ας πατούσα πάνω του όλη μου τη ζωή. Και κάποιες φορές θέλω να φτάσω εκείνα τα άσπρα κολλαριστά σεντόνια και να σκεπαστώ, όχι για να μην κρυώνω αλλά για να μην θυμώνω, γιατί ξέρετε, ο θυμός και άλλα πολλά είδη γύμνιας σκεπάζονται, φτάνει να το προσπαθήσεις. Κάτι σαν τις κουρτίνες που τρελαμένες σκεπάζουν τα παράθυρα ξενοδοχείων. Όμως το δικό μου δωμάτιο δεν έχει κουρτίνες, και αυτό δεν είναι κακό, αφού υπάρχει κάτι πολύ χειρότερο από παράθυρα χωρίς κουρτίνες και αυτό είναι κουρτίνες χωρίς παράθυρα.

Και κάπου εδώ θυμάμαι πως δεν είναι όλα μαύρα και πως κάποιες φορές οι λέξεις έρχονται εύκολα και πως με μια απλή πρόταση μπορεί και να σωθείς από έναν οίστρο που σε ξεγυμνώνει, οπότε χωρίς δεύτερη σκέψη γράφω κάτι σαν “το πιο πάνω κείμενο είναι προϊόν μυθοπλασίας και η οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, γεγονότα ή καταστάσεις είναι εντελώς τυχαία” και ξεμπερδεύω απ’ όλη αυτή την ιστορία.