Τα παλιά διαχωριστικά γύρω από την πλατεία Ελευθερίας έχουν κατέβει και στη θέση τους έχουν μπει κάγκελα και ττέλλια, ίσως για να φαίνεται το εργοτάξιο και να το θαυμάζουμε. Ίσως και για να ανασάνουν οι περαστικοί που στην πορεία από τη Λήδρας προς την πλατεία Σολωμού είχαν μόνο δύο επιλογές. Την πηγμένη Ρηγαίνης και τη διέλευση-κλουβί που κάποτε ήταν η οδός Κωστάκη Παντελίδη.

Αν ο δήμος σκέφτηκε πως είναι καλύτερα για τους περαστικούς να βλέπουν το απέραντο εργοτάξιο από το να νιώθουν πως μπαίνουν σε ένα τσίγκινο εφιαλτικό τοπίο, μέσα από τσίγκινους τοίχους... καλά το σκέφτηκε. Μπορεί, αν αρχίσουμε να βλέπουμε κόσμο να κινείται και πράγματα να μετακινούνται και να αλλάζουν, να σταματήσουμε να ρωτάμε εμμονικά ποια θα είναι η μαγική ημερομηνία κατά την οποία θα τελειώσει η μαυρογέρημη της Ζάχας.

Από κλουβί, τώρα η οδός Κ. Παντελίδη είναι ένας άτυπος πεζόδρομος, της ποικιλίας χωματόδρομος. Και ο κόσμος, όπως είναι φυσικό, τον χρησιμοποιεί, όπως θα χρησιμοποιήσει κάθε δημόσιο χώρο και αγαθό εφόσον του δοθεί πρόσβαση.

Και έχει αρχίσει να το συνηθίζει, και κάπου στο υποσυνείδητό του να αποδέχεται πως τα αγαθά κόποις κτώνται. Στα παραπολιτικά σχόλια μιας από τις μεγάλες εφημερίδες, ένας συνάδελφος επεσήμανε πως και όταν τελειώσει η πλατεία δεν θα έχουν τελειώσει τα βάσανα, καθώς θα πρέπει να αρχίσουν να κλείνουν οι γύρω δρόμοι για τις εργασίες στους νέους χώρους στάθμευσης, στα άλλα κομμάτια της πλατείας. Και διερωτάται αν μπορούν να πάρουν μια αναβολή τα έργα για να επιστρέψει η ηρεμία.

Καταλαβαίνει κανείς την αγωνία, γιατί είναι και τα άλλα έργα που θα/αν ξεκινήσουν τα επόμενα χρόνια θα σηκώσουν ττόζια και χώματα και θα φέρουν τα πάνω-κάτω. Η πλατεία στο παλιό ΓΣΠ, το νέο μουσείο και η νέα Βουλή, οράματα από ένα παράλληλο σύμπαν.

Στα σχόλια των αναγνωστών στο διαδίκτυο η απάντηση ήταν ο εκνευρισμός... αλλά όχι αυτός που συνηθίζουν οι Λευκωσιάτες κάτω από ειδήσεις που τους υπόσχονται ημερομηνία ανοίγματος της πλατείας, ή περιέχουν νέες εξελίξεις στη σάγκα ακυβερνησίας των λεωφορείων ή ανακοινώσεις για τον οδικό καθαρισμό ή τη φετινή πορεία του καταραμένου δαιμονικού ράλι. Ο εκνευρισμός αφορούσε την πρόταση του συναδέλφου πως είναι καλύτερα να αφήσουμε τα πράγματα ως έχουν, παρά να ταλαιπωρούμαστε.

Μην γελιέστε, ο κόσμος θέλει νέα πράγματα και αναγνωρίζει τις προσπάθειες όταν γίνονται.