Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

Δώδεκα ταινίες κυπριακής, τουρκικής, κυπροαμερικανικής, κυπροπαλαιστινιακής και κυπροβρετανικής παραγωγής προβάλλονται στο φετινό Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου της Αθήνας που ξεκινά την ερχόμενη βδομάδα, παρέχοντας μια εικόνα της Κύπρου σύγχρονης, πολύπλοκης, πολυπολιτισμικής και διαφορετικής, από την επίσημη ιστορική αφήγηση.

Η ανθρωπολογική προσέγγιση της σύγχρονης κυπριακής κοινωνίας προβάλλεται στη μεγάλη οθόνη μέσα από δώδεκα κινηματογραφικές ματιές ισάριθμων σκηνοθετών, στο πλαίσιο του φετινού 7ου Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου της Αθήνας που ξεκινά στις 23 Νοεμβρίου. Οι ταινίες θα προβληθούν στη θεματική ενότητα "Στην Κύπρο με την Κινηματογραφική Κάμερα" που επιμελήθηκαν η Δέσπω Πασιά και ο Παυσανίας Καραθανάσης ύστερα από πρόσκληση των διοργανωτών του φεστιβάλ. Στοχεύοντας στη διερεύνηση "της αξίας και της σχέσης που μπορεί να έχει η οπτική ανθρωπολογία με τη σύγχρονη κοινωνική ζωή", το φεστιβάλ επιχειρεί μέσα από αυτή την ενότητα μια διεισδυτική εθνογραφική ματιά πάνω στην πολύπλοκη κυπριακή κοινωνία.

Με τον μερικώς αλλοιωμένο τίτλο, αλλά που παραπέμπει με σαφήνεια σε έναν από τους πρωτοπόρους της φωτοδημοσιογραφίας, τον φωτογράφο, γεωγράφο και περιηγητή (μεταξύ άλλων χωρών και) της Κύπρου, Τζον Τόμσον, η θεματική ενότητα "Στην Κύπρο με την Κινηματογραφική Κάμερα" αντικατοπτρίζει, εν τέλει, τις πολυπλοκότητες της ιστορίας της Κύπρου και τις πολλαπλότητες της σύγχρονης πραγματικότητας των κατοίκων της. Οι, δε, δώδεκα ταινίες που έχουν επιλεγεί, ανταποκρίνονται στο ανοιχτό κάλεσμα που είχε απευθύνει το φεστιβάλ και οι επιμελητές της ενότητας, ώστε "να προβληθούν ταινίες και να ανοίξουμε συζητήσεις που να αφορούν κάποιες από τις συχνά άγνωστες στο κοινό της Ελλάδας πλευρές της κοντινής, αλλά και μακρινής, Κύπρου".

Κύπρος, ο κοντινός Άλλος

Ακολουθεί το σημείωμα της επιμελητικής ομάδας της ενότητας των ταινιών από, και για, την Κύπρο, της μουσειολόγου-μουσειοπαιδαγωγού Δέσπως Πασιά και του κοινωνικού ανθρωπολόγου Παυσανία Καραθανάση:

/ Η Κύπρος αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση γεωγραφικού, πολιτισμικού, πολιτικού και συν-κινησιακού χώρου. Ενός χώρου που συχνά τοποθετείται στα όρια της "Ανατολής" και της "Δύσης", της Μεσογείου και, σήμερα, της Ευρώπης, στον οποίο λόγω του μικρού του μεγέθους της, τα κοινωνικά δρώμενα αποκτούν πολλές φορές ιδιαίτερες εκφάνσεις και δυναμικές. Έχοντας αναπτύξει μια ιδιόμορφη σχέση με την Κύπρο, κυρίως μέσα από μια έντονη επαφή με την Ελληνοκυπριακή κοινότητα και μέσα από το Κυπριακό πρόβλημα, η σύγχρονη Ελλάδα πολλές φορές αγνοεί τις πολυπλοκότητες της ιστορίας της Κύπρου και τις πολλαπλότητες της σύγχρονης πραγματικότητας των κατοίκων της. Έτσι, ένας από τους στόχους της θεματικής ενότητας ήταν, από την αρχή, η προβολή ταινιών για την Κύπρο, μέσω των οποίων θα ανοιχτούν συζητήσεις πάνω σε κάποιες από τις, συχνά άγνωστες στο κοινό της Ελλάδας, πλευρές της κοντινής και συνάμα μακρινής Κύπρου.

Παρακολουθώντας αυτήν τη σχέση μέσα από μια ανθρωπολογική οπτική θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Κύπρος αποτελεί για την Ελλάδα έναν κοντινό Άλλο. Η έννοια του κοντινού Άλλου, που θα λέγαμε πως εκφράζει τις σημερινές κοινωνικές, πολιτισμικές, ή ακόμα, και πολιτικές σχέσεις μεταξύ Κύπρου και Ελλάδας, γίνεται ιδιαίτερα εμφανής στην περίπτωση της γλώσσας. Καθώς είναι μόνο επιφανειακά γνωστή στην Ελλάδα, η κυπριακή γλωσσική ποικιλία αποδεικνύεται ικανή να σημειώσει με μεγάλη σαφήνεια κάποια από τα όρια της οικειότητας και της ετερότητας ανάμεσα στους δύο πολιτισμικούς χώρους, σε βαθμό που πολλές φορές γίνεται στοιχείο που αναδεικνύει την εθνογραφική διάσταση των ταινιών της ενότητας.

Η οπτική απόδοση της Κύπρου, τόσο στο φωτογραφικό, όσο και στο κινηματογραφικό φιλμ, ξεκίνησε μεν με την αποτύπωση του αποικιοκρατικού φαντασιακού γύρω από τον χώρο και τους κατοίκους του, αλλά συνεχίστηκε διαγράφοντας ποικίλες τροχιές, όχι πάντα ανάλογες των ιστορικών αλλαγών: για παράδειγμα μέχρι την προηγούμενη δεκαετία οι εμπειρίες της κυπριακής νεωτερικότητας και μετανεωτερικότητας ήταν σχεδόν αποκλεισμένες από τις οπτικές αναπαραστάσεις της Κύπρου. Το αφιέρωμα οικειοποιείται και "νοθεύει" τον τίτλο της πρώτης εκτεταμένης φωτογραφικής απόδοσης της Κύπρου, που έγινε από τον John Thompson και εκδόθηκε με τον τίτλο Διαμέσου της Κύπρου με την Κάμερα το Φθινόπωρο του 1878 (1), στοχεύοντας στην ανάδειξη του καθοριστικού ρόλου που είχε το αποικιοκρατικό βλέμμα στη διαδικασία της δημιουργίας της κυρίαρχης κινηματογραφικής κατασκευής της Κύπρου. Ωστόσο, επιχειρούμε τη διερεύνηση ποικίλων κινηματογραφικών αφηγημάτων που συγκροτήθηκαν και αρθρώθηκαν από το τέλος της αποικιοκρατίας, το 1960, μέχρι και σήμερα, και έτσι η ενότητα δεν περιλαμβάνει μόνο εθνογραφικές ταινίες, αλλά και ντοκιμαντέρ, ταινίες μυθοπλασίας και video art.
Κατά τις τελευταίες πέντε σχεδόν δεκαετίες, κεντρική θέση σε αυτά τα κινηματογραφικά αφηγήματα καταλαμβάνει, βεβαίως, το Κυπριακό πρόβλημα. Ωστόσο, όπως θα καταλάβει το κοινό της θεματικής ενότητας, επιλέγουμε να μη συμπεριλάβουμε ταινίες που έχουν ως κυρίαρχο ή αποκλειστικό θέμα τους το πρόβλημα, καθώς τέτοιες ταινίες χαρακτηρίζονται από αυτό που οι Κωνσταντινίδης και Παπαδάκης αποκαλούν "υπερβολή του πολιτικού" (2): μια υπερβολή που συχνά κυριαρχεί στις προσεγγίσεις της Κύπρου, και που περισσότερο περιορίζει παρά υποβοηθά την κατανόηση της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας. Παρά το γεγονός ότι οι ταινίες αυτές αποτελούν ίσως το μεγαλύτερο κομμάτι της κινηματογραφικής παραγωγής για την Κύπρο, συνειδητά επιχειρούμε να αναδείξουμε τις ταινίες εκείνες που είτε προσεγγίζουν το πρόβλημα από διαφορετικές αφετηρίες, κοιτάζοντάς το "λοξά", είτε το περιλαμβάνουν με "ανορθόδοξους" τρόπους, κινούμενες θεματολογικά σε άλλες κατευθύνσεις. Με τον τρόπο αυτόν πιστεύουμε πως ανταποκρινόμαστε σε μια τάση που εκδηλώνεται ολοένα και εντονότερα στην κοινωνία της Κύπρου. Πρόκειται για μια τάση η οποία καταγράφεται όχι μόνο στον κινηματογράφο και στη φωτογραφία που αφορούν την Κύπρο, αλλά και στις εικαστικές τέχνες, στο θεατρικό κείμενο, στη λογοτεχνία και στη μουσική, μια τάση που ξεκάθαρα κινείται πέρα από το Κυπριακό.

Ένα συναφές ζήτημα, που μας απασχόλησε ιδιαίτερα στη διαδικασία συγκρότησης αυτής της θεματικής, είναι η παρουσία της τουρκοκυπριακής κοινότητας τόσο πίσω, όσο και μπροστά από την κινηματογραφική κάμερα. Αν και το συγκεκριμένο ζήτημα τα τελευταία χρόνια αναδεικνύεται όλο και περισσότερο στο εσωτερικό της χώρας, οι κυρίαρχες αφηγήσεις για την Κύπρο και ιδιαίτερα αυτές που φτάνουν στην Ελλάδα, εξακολουθούν να παρουσιάζουν κυρίως τις προσλήψεις των Ελληνοκυπρίων για την κοινωνία βόρεια της διαχωριστικής γραμμής. Παρ'όλο που επιθυμία και προσπάθειά μας ήταν να περιληφθούν περισσότερες ταινίες από και για το βόρειο τμήμα της χώρας, ο σχετικά περιορισμένος όγκος κινηματογραφικής παραγωγής, καθώς και τεχνικές δυσκολίες, περιόρισαν την επιλογή μας. Θα θέλαμε, ωστόσο, να σημειώσουμε ότι διαφαίνεται ήδη ένα νέο ρεύμα κινηματογραφικής παραγωγής που αφορά την τουρκοκυπριακή κοινότητα και το βόρειο τμήμα της Κύπρου, το οποίο αναμένουμε ότι θα καλύψει ένα μεγάλο κενό. Δείγματα αυτού του ρεύματος περιλαμβάνονται ήδη στην παρούσα θεματική ενότητα.

Παράλληλα, αντίστοιχα σημαντικό ζήτημα αποτελεί και η πολιτισμική πολλαπλότητα της Κύπρου, που είναι ένα ιστορικό χαρακτηριστικό του νησιού, αλλά και η σύνδεση αυτής της πολλαπλότητας με το θέμα των σημερινών μεταναστευτικών κοινοτήτων από ευρωπαϊκές ή άλλες χώρες. Η αυξανόμενη ενασχόληση με τις μεταναστευτικές κοινότητες της Κύπρου αποτυπώνεται καθαρά σε διάφορες ταινίες, ιδιαίτερα από τη νότια πλευρά της χώρας, αποτελώντας μια ακόμα τάση της κινηματογραφικής παραγωγής που περιλαμβάνεται στη θεματική ενότητα.

Τέλος, λαμβάνοντας υπ' όψιν το γεγονός ότι επιμελούμαστε την ειδική θεματική ενότητα του φεστιβάλ εθνογραφικού κινηματογράφου της Αθήνας, στην επιλογή των ταινιών δόθηκε ιδιαίτερη σημασία στις ταινίες εκείνες που προσεγγίζουν τα παραπάνω ζητήματα μέσα από όψεις της καθημερινότητας των κατοίκων της Κύπρου, μέσα δηλαδή από μια εθνογραφική ματιά, ακόμα και αν αυτές δεν είναι φτιαγμένες από ανθρωπολόγους. /

1 John Thompson 1985 [1879]. Through Cyprus with the Camera in the Autumn of 1878. (Λονδίνο: Trigraph).

2 Kώστας Κωνσταντινίδης & Γιάννης Παπαδάκης (επιμ.) 2014. Cypriot Cinemas: Memory, Conflict and Identity in the Margins of Europe. Νέα Υόρκη & Λονδίνο: Bloomsbury.

Παράλληλες δράσεις

Στο πλαίσιο του αφιερώματος στην Κύπρο, θα γίνουν δύο παράλληλες εκδηλώσεις:

* Την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου, στις 17:00, θα πραγματοποιηθεί ειδική εκδήλωση αφιερωμένη στον κοινωνικό ανθρωπολόγο Peter Loizos. Η εκδήλωση θα γίνει στο Σπίτι της Κύπρου και είναι μια συνεργασία του Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου της Αθήνας και του τμήματος Κοινωνικής Ανθρωπολογίας & Ιστορίας του Παν. Αιγαίου. Στο πλαίσιο της εκδήλωσης θα προβληθεί η ταινία του Peter Loizos "Sophia's People: Eventful Lives, 1985, 38') και θα μιλήσουν οι συνεργάτες του Ευθύμιος Παπαταξιάρχης (καθηγητής Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, Παν. Αιγαίου) και Όλγα Δημητρίου (ειδική επιστήμονας, Παν. Κύπρου).

* Το Σάββατο 26 Νοεμβρίου, στις 11:00, στον κινηματογράφο Άστορ θα πραγματοποιηθεί ημερίδα σχετική με το θεματικό αφιέρωμα στο οποίο θα μιλήσουν οι:

Κώστας Κωνσταντινίδης - βοηθός καθηγητής, Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, Τμήμα Επικοινωνίας: Κινηματογράφος και Νέα Μέσα Επικοινωνίας, συνεπιμελητής του τόμου 'Cypriot Cinemas', Bloomsbury (2014)

Όλγα Δημητρίου - κοινωνική ανθρωπολόγος, ανώτερη ερευνητική λειτουργός, PRIO Cyprus/ Πανεπιστήμιο Κύπρου

Πασχάλης Παπαπέτρου - σκηνοθέτης Ντοκιμαντέρ

Η πραγματοποίηση της ημερίδας δεν θα ήταν δυνατή χωρίς τη στήριξη και συμβολή των πολιτιστικών υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού και του Σπιτιού της Κύπρου.

Οι ταινίες

Οι δώδεκα ταινίες που θα προβληθούν στο 7ο Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου Αθήνας είναι:

 

* Προκαταβολή, 2015, Κύπρος (14')

 

Πρόκειται για μια ταινία μικρού μήκους του Μάριου Πιπερίδη, τοποθετημένη στην Κύπρο το 2014. Ο Γιάννης απελπισμένα προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να αλλάξει τη μονότονη ζωή του και να γλιτώσει από την ανιαρή γραφειακή δουλειά του. Ονειρεύεται να ξεκινήσει τη δική του επιχείρηση. Όταν εμφανίζεται επιτέλους η ευκαιρία, αντιμετωπίζει ένα δίλημμα...

* Νομάδας της πόλης, 2006, Κύπρος (8')

 

Ο Ορέστης Λάμπρου σκηνοθέτησε αυτήν την ταινία στην οποία παρακολουθεί την πόλη της Λευκωσίας μέσα από τα μάτια ενός από τους περιπλανώμενούς της. Η καθημερινή ρουτίνα του Κόκου δίνει δομή στην ταινία, η οποία με τη σειρά της προσφέρει στους θεατές μια μοναδική ματιά τόσο στον κόσμο του ίδιου, αλλά και της πόλης. Δέκα χρόνια μετά τα γυρίσματά της, η ταινία έχει έναν δευτερεύοντα ρόλο: αυτόν της καταγραφής των δρόμων και των κτηρίων της Λευκωσίας που δεν υπάρχουν πια, από το Γενικό Νοσοκομείο της πόλης μέχρι ολόκληρους δρόμους που έχουν πια κατεδαφιστεί.

* Οι πουρέκκες τζαι ο δράκος, 2011, Κύπρος (11')

 

Οι πουρέκκες τζαι ο δράκος είναι μια ταινία του Φάνου Κυριάκου, γνωστού με την ιδιότητά του ως εικαστικός. Η ταινία περιστρέφεται γύρω από ένα έθιμο, τρεις αδελφές και έναν δράκο.

* No parking, 2012, Κύπρος (8')

 

Η ταινία του Σωτήρη Χρίστου επικεντρώνεται σε δύο άντρες που τσακώνονται για μια θέση στάθμευσης. Μετά από μια σειρά αντιπαραθέσεων, οι δύο γείτονες διακόπτονται από μεγαλύτερες δυνάμεις.

* Το κοτέτσι, 2015, Κύπρος (20')

 

Ένας νεαρός Κύπριος με το όνομα Πόλυς πηγαινοέρχεται σε ένα χωριό για να τελειώσει το χτίσιμο μιας μικρής κατασκευής στην πίσω αυλή ενός μικρού σπιτιού. Στη διάρκεια της εκεί παραμονής του, ο Πόλυς θα σχετιστεί με τον ιδιοκτήτη, τον κύριο Ανδρέα, με αναπάντεχους τρόπους. Χάρη σε μια σειρά γεγονότων, θα μάθει νέα πράγματα και αντιλήψεις που τελικά θα τον βοηθήσουν να καταλάβει και να διεκδικήσει τις ίδιες τις συνθήκες της ύπαρξής του. Όπως και η ίδια η ταινία, ο Πόλυς κινείται σε μια ισορροπία ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη μυθοπλασία, ανάμεσα στην αλληγορία και την κυριολεξία. Το Κοτέτσι, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Ζούρη, πέρα από την ταυτότητά του ως μια καταγραφή των σύγχρονων χρονικών και χωρικών πραγματικοτήτων της Κύπρου, είναι και μια ιδιοσυγκρασιακή προσπάθεια προσέγγισης της ιστορικής πορείας του νησιού.

* Ο κύριος Πρόεδρος [Basgan], 2015, Τουρκία (75')

 

Το ντοκιμαντέρ του Orhan Eskikοy επικεντρώνεται στον 63χρονο Arif Salih K?rdag, έναν εθνικιστή πολιτικό του οποίου βασικός στόχος είναι η διατήρηση της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου. Υπέβαλε υποψηφιότητα για δήμαρχος, αντιπρόεδρος και Πρόεδρος 12 φορές και ποτέ δεν κατάφερε να εκλεγεί. Πιστεύει ακράδαντα ότι θα πετύχει τη 13η φορά που θα καταθέσει υποψηφιότητα για Πρόεδρος. Βασίζει την πεποίθηση αυτή στο μεγάλο ενδιαφέρον για την εκστρατεία του στο facebook και το twitter. Χιλιάδες άτομα βλέπουν τα βίντεο της προεκλογικής εκστρατείας του που ανεβάζει στο ίντερνετ και είναι σίγουρος ότι οι νέοι ιδιαίτερα θα τον υποστηρίξουν, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι αυτό το ενδιαφέρον είναι στην πραγματικότητα χλευασμός. Το όνειρό του είναι να γίνει ένας πολιτικός σαν τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αφού τον εντυπωσιάζει η δύναμή του.

* Σύνορα που εξατμίζονται [Evaporating Borders], 2014, Κύπρος-ΗΠΑ

 

Το ντοκιμαντέρ της Ίβα Ραντιβόγιεβιτς -με καταγωγή από τη Γιουγκοσλαβία η οποία μεγάλωσε στην Κύπρο- είναι μια μελέτη σε πέντε μέρη, καθώς παρουσιάζει μια σειρά από βινιέτες ποιητικά καθοδηγημένες από την περιέργεια και τους προσωπικούς στοχασμούς της σκηνοθέτιδας. Μέσα από τους ανθρώπους που συναντά στην πορεία, η ταινία εξετάζει την εμπειρία αιτητών ασύλου στην Κύπρο, παρακολουθεί την παρουσία νεοναζί φονταμενταλιστών στους δρόμους και μια αντιφασιστική διαμαρτυρία στη Λευκωσία, πληροφορεί για τον πνιγμό 195 μεταναστών στη Μεσόγειο. Το ντοκιμαντέρ συνυφαίνει τις θεματικές της μετανάστευσης, της ανοχής, της ταυτότητας και του ανήκειν.

* Χωρίς Σύνορα, 2014, Κύπρος-Παλαιστίνη (5')

 

Ο σκηνοθέτης Ahmad Albakri αφηγείται την προσωπική του ιστορία με στόχο τον ορισμό της ελευθερίας, μιας έννοιας που είναι ακόμα ασαφής για πάνω από 4 εκατομμύρια Παλαιστινίους που ζουν υπό Ισραηλινή κατοχή. Η ιστορία προτάσσει μια σουρεαλιστική προσέγγιση αναδεικνύοντας τη Βόρεια Κύπρο ως παράδειγμα για να συνειδητοποιήσει κανείς πώς απλά περιβάλλοντα μπορούν πάντα να συνδέουν τους Παλαιστινίους με τους περιορισμούς της πραγματικότητάς τους. Είναι κυρίως μια προβολή της έντονης λαχτάρας για την παράκαμψη των περιορισμών της κατοχής και το σπάσιμο των χειροπεδών τους.

* Η πόλη που δεν μπορούσαν να επιστρέψουν, 2014, Κύπρος-Ηνωμένο Βασίλειο (22')

 

Ο Simon Bahceli, τουρκοκυπριακής καταγωγής, μεγαλωμένος στην Αγγλία και πρόσφατα επαναπατρισθείς καθηγητής, δημοσιογράφος και ντοκιμαντερίστας, εστιάζει το ντοκιμαντέρ του στην Didem, που γεννήθηκε μετά τον εθνικό διαχωρισμό και θέλει να επιστραφεί η Μόρφου στους πρώην Ελληνοκύπριους κατοίκους της, σαν δώρο ειρήνης. Άλλοι, όπως τον εθνικιστή δήμαρχο, με την τάση του για σημαίες και πρότζεκτ εκμοντερνισμού, ορκίζονται να την κρατήσουν για πάντα.

* Η εκκλησία του νερού, 2011, Κύπρος-Ηνωμένο Βασίλειο (22')

Η Εκκλησία του Νερού είναι μια μικροσκοπική χριστιανική εκκλησία στη Λεμεσό, ευρέως γνωστή για το πηγάδι της. Γεμάτο με αυτό που πολλοί πιστεύουν ότι είναι ιερό νερό, έχει μετατραπεί σε μέρος για τελετουργίες και προσευχές ιδιαίτερα για Βουδίστριες μετανάστριες. Η εκκλησία αντικατοπτρίζει τις λαχτάρες και επιθυμίες των πιστών της και γίνεται ο σύνδεσμος ανάμεσα σε μια ηλικιωμένη Κύπρια που φροντίζει την εκκλησία και μια Βουδίστρια μετανάστρια, που μοιράζεται την προσωπική της ιστορία.

* Πελλοκοτζιάκαρες, 2012, Κύπρος (21')

 

Η Xριστιάνα Πυρίσιη παρουσιάζει στο ντοκιμαντέρ της πέντε ηλικιωμένες κυρίες που συνηθίζουν να παίζουν χαρτιά μαζί μια φορά την εβδομάδα. Οι πέντε φίλες, που διανύουν την όγδοη δεκαετία της ζωής τους και μπαίνουν στην ένατη, αποκαλύπτονται μέσα από ένα παιχνίδι, όπου φανερώνεται η διάδραση και οι σκέψεις τους για τους λόγους που τις οδήγησαν σε αυτήν τη συνήθεια.

* Αναμονές, 2016, Κύπρος (28')

Ο Στέφανος Παπαδάς (οπτικοακουστικός καλλιτέχνης), η Άντρη Τσιουτή (αρχιτέκτονας), ο Μιχάλης Χαραλάμπους (εικαστικός) και ο Γιώργος Στυλιανού (οπτικοακουστικός καλλιτέχνης) συνεργάστηκαν για τη δημιουργία του ντοκιμαντέρ "Αναμονές", όπου εξετάζεται η κοινωνιολογική διάσταση των σκουριασμένων ράβδων που ξεμυτούν από τις ταράτσες των κυπριακών σπιτιών "για μελλοντική χρήση". Ο τεχνικός όρος αυτών των ράβδων, "αναμονές", οδηγεί σε ερωτήματα που σχετίζονται με τους οικογενειακούς δεσμούς και σχέσεις στη μικρή κοινωνία της Κύπρου, όπου οι γονείς επιθυμούν να εξασφαλίσουν ένα σπίτι για τα παιδιά τους πάνω από το δικό τους.

+ 7ο Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου Αθήνας από τις 23 μέχρι τις 27 Νοεμβρίου στον κινηματογράφο Άστορ (Σταδίου 28, Αθήνα, είσοδος εντός στοάς Κοραή). Εισιτήρια προς 2 ευρώ ανά προβολή | 5 ευρώ ημερήσιο εισιτήριο | 10 ευρώ περιορισμένος αριθμός καρτών διαρκείας για όλες τις ημέρες του φεστιβάλ. Είσοδος ελεύθερη για ανέργους και φοιτητές. Πληροφορίες για το φεστιβάλ: www.ethnofest.gr και για τις παράλληλες εκδηλώσεις www.spititiskyprou.gr