Γράφει ο Νίνο Φένεκ Μικελλίδης
Με τις ταινίες του Ρόι Άντερσον και τον Ατόμ Εγκογιάν να προστίθενται στο πρόγραμμα του φεστιβάλ συνεχίστηκε η 76η Μόστρα του κινηματογράφου και ενώ μας χωρίζει μια ακόμη μέρα μέχρι τη λήξη του διαγωνιστικού προγράμματος.
Ο Σουηδός σκηνοθέτης Ρόι Άντερσον μας είναι γνωστός, και αγαπητός, χάρη στο ιδιόμορφο, συχνά με μια δόση σουρεαλιστικού, χιούμορ, στιλ των ταινιών του («Ένα περιστέρι έκατσε σε ένα κλαδί συλλογιζόμενο την ύπαρξη του» - ταινία που κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι το 2014 - «Τραγούδια από τον δεύτερο όροφο»). Χιούμορ που συνδυάζει με μια λεπτομερή, αποστασιοποιημένη καταγραφή, με ακίνητα πλάνα, διάφορα, παράξενα τις πιο πολλές φορές, στιγμιότυπα από την καθημερινή ζωή. Όπως ακριβώς και σ’ αυτή την εξαιρετική ταινία του με τον τίτλο «About endlessness» («Σχετικά με την απεραντοσύνη»), ταινία που σίγουρα θα είναι ανάμεσα στα φαβορί για ένα από τα σημαντικά βραβεία της Μόστρας.
Στην ταινία, όπως και σε άλλες ταινίες του Άντερσον, δεν υπάρχει το παραδοσιακό σενάριο. Αυτά που παρακολουθούμε είναι στιγμιότυπα/σκετς από τη γύρω ζωή, όπως την βλέπει, ή και τη φαντάζεται, ο σκηνοθέτης: ένα κορίτσι που του δένει τα κορδόνια των παπουτσιών της ο πατέρας της μέσα στη βροχή, ένα ζευγάρι σε ένα χωράφι τη νύχτα, ένας παπάς που έχασε την πίστη του και επισκέπτεται ένα ψυχίατρο, ένα γκαρσόνι που χύνει το κρασί πάνω στο τραπέζι, ενώ προσπαθεί να σερβίρει έναν επιχειρηματία, ένας κακόκεφος οδοντίατρος, και διάφορα άλλα. Παράλληλα με σκηνές στο χιόνι, με αναφορές στο παρελθόν (όπως αυτή ενός κουρασμένου Χίτλερ να προχωρά με τον ηττημένο στρατό του). Σκηνές απογοήτευσης, εγκατάλειψης, απελπισίας, μοναξιάς σε μια θλιβερή κοινωνία, όλες βουτηγμένες σε μια μελαγχολική ατμόσφαιρα, δοσμένες με τη διερευνητική, κριτική, ειρωνική, ταυτόχρονα διασκεδαστική, ματιά του Άντερσον από την οποία δεν λείπει και μια νότα ελπίδας.
Τη σχέση, κάπως δυσλειτουργική, ανάμεσα στην κόρη και τον πατέρα, με τα διάφορα μυστικά και τις ανατροπές της, παρουσιάζει στην ταινία του «Τιμώμενο πρόσωπο» ο γνωστός μας Καναδός σκηνοθέτης Ατόμ Εγκογιάν («Αραράτ», «Γλυκό πεπρωμένο», Family Viewing, The Adjuster, Exotica). Η ταινία αρχίζει με την κόρη, τη Βερόνικα, πρώην δασκάλα μουσικής σε λύκειο, να επισκέπτεται έναν παπά για να προετοιμάσουν τον επικήδειο λόγο στην κηδεία του πατέρα της Τζιμ (Ντέιβιντ Θούλις), πρώην εστιάτορα και πρόσφατα επιθεωρητή του υγειονομικού σε εστιατόρια.
Μέσα από φλας-μπακ, και φλας-μπακ μέσα από άλλα φλας-μπακ, παρακολουθούμε τη θυελλώδη σχέση της Βερόνικας (που μόλις έχει αποφυλακιστεί με μια ψεύτικη κατηγορία για σεξουαλική παρενόχληση ανηλίκου μαθητή της) με τον πατέρα της. Τα καλύτερα κομμάτια της ταινίας είναι εκείνα με τον Ντέιβιντ Θούλις, εξαίρετος στο ρόλο του καταθλιπτικού, ψυχρού Τζιμ (με τη σκέψη του πάντα στη φυλακισμένη κόρη του) να ταξιδεύει σε διάφορα εστιατόρια του Τορόντο ψάχνοντας σε ψυγεία, αποθήκες και μαγειρεία για να βρει τρίχες, νεκρά ποντίκια και άλλα παράξενα, που κινδυνεύουν να βρεθούν στα φαγητά που προετοιμάζουν για τους πελάτες τους οι εστιάτορες. Υπάρχουν πολλές παράλληλες ιστορίες στο σενάριο που ο Εγκογιάν προσπαθεί να συνδυάσει σε μια ταινία που συνδυάζει με δεξιοτεχνία τα στοιχεία του θρίλερ (μαζί και μια ωραία μουσική υπόκρουση), χωρίς να αρνείται και στοιχεία του μελοδράματος, να δημιουργήσει κάποιο μυστήριο, προσφέροντας μας μιαν από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων ετών του σκηνοθέτη.
(ΚΥΠΕ/ΝΦΜ/ΓΒΑ)
