Γράφει ο Κώστας Σιλβέστρος /Σκηνοθέτης θεάτρου

5η μέρα στο σπίτι

Ξύπνησα και πάλι από την χαρά του γάτου μου ο οποίος δεν μπορεί να διαχειριστεί το γεγονός ότι ξαφνικά είμαστε όλη μέρα, κάθε μερα μαζί και έτσι με ξυπνάει καθημερινά με αλλόκοτο κέφι και εορταστική διάθεση. Έφτιαξα το πρωινό και τον καφέ μου (πόσο καιρό είχα να φτιάξω πρωινό και να πιω καφέ στο σπίτι) και κάθισα στον υπολογιστή. Αποφάσισα ότι από σήμερα θα συνεχίσω τον προγραμματισμό των σχεδίων μου σαν να πρόκειται να συμβούν κανονικά όλα κι ας έχουν αναβληθεί τα πάντα. Θα αφήσω πίσω τις σκέψεις των προηγούμενων ημερών. Σκέψεις που έκανα ασπούμε όταν έβλεπα έναν άνθρωπο στο δρόμο με την μασκούλα και σκεφτόμουνα πως μια μασκούλα μπορεί εύκολα να κρύψει την μιζέρια, την πλήξη και την βαραμαρα που μας προκαλεί η ίδια μας ή φύση. Θα αφήσω πίσω τις παροτρύνσεις για το ότι δεν υπάρχει λόγος πανικού και ανησυχίας, παροτρύνσεις φυσικά που με έκαναν να ανησυχώ περισσότερο. Θα προσπαθήσω να σταματήσω να σκέφτομαι ότι ο φόβος είναι το καλύτερο μέσο για να ελέγξεις τις ζωές των ανθρώπων. Θα σταματήσω να αναρωτιέμαι αν τελικά αντί να μας ψωφίσει ο κορονωϊός, "ψωφάμε" εμείς για τον κορωνοϊό. Θα σταματήσω να φαντάζομαι καθε ιστορία συνωμοσίας και απλώς θα περιοριστώ. Πράγμα το οποίο μου είναι δύσκολο. Επέλεξα το θέατρο ακριβώς για τον αντίθετο λόγο. Για να μην περιορίζομαι. Για να μη με περιορίζει το οτιδήποτε. Τώρα όμως, περιορισμένος θα βρω αποκούμπι και πάλι εκεί.

Βλέπω ταινίες που τις είχα στο περίμενε, διαβάζω βιβλία που δεν προλάβαινα και από σήμερα συνεχίζω να κάνω όλα μου τα σχέδια κανονικά. Άνοιξα λοιπόν τον υπολογιστή και το τετράδιο μου και άρχισα να φαντάζομαι τις διανομές για τις επόμενες παραστασεις, πως θα ήθελα να είναι το σκηνικό και γενικά μια προεργασία, χωρίς κανένα χρονικό περιορισμό ή πλαίσιο. Ξαφνικά, καθώς έβλεπα κάτι στον υπολογιστή άρχισα να φτερνίζομαι πολλές φορές και επανήλθα σε μια πραγματικότητα φόβου και μιας-κάποιας ανησυχίας. Googlara (ξανά) τα συμπτώματα. Εντάξει δεν νομίζω να κόλλησα. Έχει και σκόνη στην ατμόσφαιρα, μάλλον θα είναι αλλεργία. Παίρνω τη μάμα τηλέφωνο. Απαντά για άλλη μια φορά ανήσυχη, την καθησυχάζω, λέμε ξανά τα ίδια. Να προσέχει και η μάμα και ο παπάς. "Και εσείς να προσέχετε". "Προσέχουμε μεν έχεις έννοια μάμα." "μίλησες με τον αδερφό σου;" "μίλησα μάμα. Μέν έχεις έννοια".

Κάθε μέρα μαγειρεύω. Χθες έκανα κοτόπουλο λεμονάτο με πατάτες και προχτές λουβί, σήμερα δεν ξέρω. Είχα να μαγειρέψω τόσες μέρες συνεχόμενες από το στρατό που ήμουν μάγειρας. Μαγειρεύω, μετά πλένω και τα πιάτα. Προχθές έκανα και γενική καθαριότητα στο σπίτι. Βασικά ξεκίνησα προχθές και τελείωσα χθες. Άρχισα να σκέφτομαι ότι μπορεί να μου τελειώσουν τα λεφτά. Δεν πανικοβλήθηκα. Έχουμε εκπαιδευτεί σ'αυτά. Απλώς θα ήθελα να καταλάβαινα λίγο καλύτερα στα χθεσινά μέτρα τι γίνεται με μας. Με μας που είχαμε προγραμματισμένες δουλειές και ακυρώθηκαν. Σε μας που δεν δουλεύουμε σε μια εταιρία, που δεν έχουμε παιδιά. Έστειλα ερώτηση χθες στους υπουργούς που δέχονταν ερωτήσεις από τον κόσμο αλλά δεν απάντησαν. Απ ότι είδα δεν ανοίχτηκε καν το μήνυμα.

Μετά κάναμε βιντεοκλήση με την παρέα μου στην Αθήνα. Είχαμε καιρό να "βρεθούμε" όλοι μαζί. Νιώθω ένα πρωτόγνωρο δικαίωμα στην τεμπελιά αλλά όχι σαν αυτό του "Λαφάργκ". Ένα πιο ανήσυχο, πιο ασθενικό, πιο κλειστοφοβικό, πιο θωλό δικαίωμα στο οποίο θα προσαρμοστώ. Μέχρι νεοτέρας.