Γράφει η Κατερίνα Νικολάου, κολλητή του Τύπου και του Παραθύρου | Σχέδιο: Μαίρη Φάνη, εικαστικός, εκπαιδευτικός

Αγαπημένη μου Μπουμπού,

Κάποιοι λένε ότι ο Κορωνοϊός είναι σαν τις Δέκα Πληγές του Φαραώ όμως εγώ διαφωνώ κάθετα. Το μόνο που μου λείπει είναι η Αγκαλιά, αυτό μόνο, η Αγκαλιά με Άλφα κεφαλαίο. Που αγγίζεις και πασπατεύεις και μυρίζεις. Κατά τα άλλα αυτή η ιστορία έχει και τα καλά της, το ‘χει πει κι ο Μπραντ, ο λύκος, η φίρμα του δάσους, όχι δεν το είπε σε μένα μην ανησυχείς, το έγραψε στα κοινωνικά μύδια για να ενημερώσει την ανθρωπότητα ότι επί Κορωνοϊού ζωγραφίζει, βέβαια, ευαίσθητη ψυχή ο λύκος…

Κατ’ αρχήν τα σπίτια μύρισαν επιτέλους σπίτια. Αυτό που το βάζεις; Η νοικοκυροσύνη στη γειτονιά μεγαλύτερη και από τον πατριωτισμό. Ο Covid-19 ήρθε με τη λογοτεχνία του, την σπιτικιά κρεμ μπρουλέ του, την άπειρη κηπουρική και ειδικά για μένα που το ‘χω να μαζεύω, πολύ ξεκαθάρισμα σπιτιού αλλά και σχέσεων, δεν σου λέω τίποτα Μπουμπού να δεις που οι φίλοι μου θα είναι λιγότεροι μετά απ’ αυτό, διότι ορισμένοι έχουν γίνει χαφιέδες, ασφαλίτες και ροντβάιλερ, όμως κάνω καινούργιους, λίγους αλλά καλούς, έλα μη ζηλεύεις, όχι σαν εμάς.

Θαύμα σου λέω ο Covid-19. Ω ναι, τρία θαύματα: βρήκα τη συνταγή της Σοφί με τη Νεστλέ, είχα φάει τον κόσμο θυμάσαι; gateau au chocolat des ecoliers, αντίγραφο του βιβλίου που ήταν στο κομπιούτερ που είχε κλαπεί και κάτι ακόμα πιο σπουδαίο. Άκου τώρα να δεις!

Θυμάσαι προ 30ετίας που μαθαίναμε παραδοσιακό τραγούδι στο Μουσείο Λαϊκών Οργάνων, στη Διογένους; Αγγελική φωνή εσύ Μπουμπού μου. Θυμάσαι που ‘χε έρθει ένας Αμερικάνος ονόματι Μάικ Μπόγκαρτ, περνούσε ένα Σάββατο πρωί, τυχαία κι εμείς εκεί. Τι σου είναι το κισμέτ ε; Ήθελε να μάθει Ούτι και Λάφτα και έλεγες εσύ, καλέ, τι θα το κάνει το Ούτι ο Μπόγκαρτ στην Καζαμπλάνκα; Όμως ο Μάικ είχε ενθουσιαστεί με το Ούτι... και μαζί μου.

Φοιτητής κι αυτός βρέθηκε στην Αθήνα με κάτι προγράμματα ανταλλαγών. Κάναμε αμέσως κλικ, πλατωνικού τύπου μεν αλλά αχώριστοι, μαζί διαβάζαμε, μαζί κάναμε μπουγάδα, μαζί βλέπαμε Καζαμπλάνκα ξανά και ξανά, παίζαμε μουσική, Ούτι αυτός, τραγούδι εγώ. Αδελφές ψυχές. Ένα μόνο πρόβλημα υπήρχε, φουλ αλλεργικός στη Ρωξάνη, πρηζόταν ο λαιμός του όχι αστεία, γέμιζε σπυριά, δεν άντεχε καθόλου τη γάτα μου και έτσι δεν μπορούσε να κάτσει πολύ ώρα. Θα τον πεθάνεις τον μεταγλωττισμένο έλεγες. Ο Μπόγκαρτ πνιγόταν στον βήχα και εμείς απ’ τα γέλια. Έτσι ήμασταν τότε βρε Μπουμπού θυμάσαι; Όλο γελούσαμε...

Παίζαμε λοιπόν τραγούδια, Αποχαιρετισμούς, Ξενιτιές και As Time Goes By από την Καζαμπλάνκα, στο Ούτι όλα, μέχρι που ήρθε η ώρα να πούμε αντίο. Πολύ ερωτευμένος αλλά δεν έδινα σημασία στις στιγμές τότε, δεν κράτησα επαφή, χαθήκαμε. Υπήρξε περίοδος που δεν θυμόμουν ούτε το όνομα του αλλά κατά καιρούς ερχόταν στο μυαλό ο Μάικ και το Ούτι.

Και φτάσαμε στο 2020, να κι ο Κορωνοϊός και συγκεκριμένα Σαββατοκύριακο καραντίνας νούμερο τρία, αφότου ξεπατώθηκα στην κηπουρική βρήκα την πολυπόθητη ευκαιρία να βουτήξω στα άδυτα της ντουλάπας και να διώξω απ’ την ψυχή μου βάρη, όλα αυτά που φύλαγα χρόνια, που μου προκαλούσαν ψυχοπλάκωμα λες και ήταν καθισμένα στο στέρνο μου, που όλο ανέβαλλα για αύριο, και που σιγά μην καθόμουν εγώ σπίτι Κυριακή να κάνω αυτή τη δουλειά. Επιτέλους θα γινόμουν μινιμάλ και ναι Μπουμπού το οφείλω στον Covid-19 και τον ευχαριστώ.

Κάθησα χάμω, άνοιξα κούτες και κουτάκια, θυμάσαι που με φώναζες κυρία Κουτάκι; σκουλαρίκια φύρδην μίγδην, αταίριαστα και σκονισμένα, μόνο εγώ έλειπα απ’ εκεί μέσα, αεροπορικά εισιτήρια, πουκάμισο με υπογραφές της Γ’ Λυκείου, τετράδια που κράτησα μόνο και μόνο για ένα σου ραβασάκι Μπουμπού μου. Πέταγα στα σκουπίδια με μανία, αν πέθαινα από Κορωνοϊό δεν θα άφηνα ίχνος από μένα. Και ξαφνικά... ένα γράμμα από τον Μάικ, 18 Οκτωβρίου 1993, λέει πως ταξιδεύει, τον δέχτηκαν στο Πανεπιστήμιο του  Γέιλ και σε εκλιπαρώ κράτησε αυτή τη διεύθυνση των γονιών μου γιατί θα λυπηθώ πολύ αν σε χάσω. Ω ποία έκπληξις. Εγώ πάντως Μπουμπού, αυτό το λέω θαύμα.

Έγραψα ένα μικρό σημείωμα, είναι τόσα πολλά που θέλω να σου πω, αλλά προέχει να σ’ εντοπίσω. Και μετά ξύπνησε μέσα μου ο Σέρλοκ. Η διεύθυνση στο φάκελο δεν ήταν ευδιάκριτη, αυτό ήταν 7 ή 1; αυτό πάλι σαν μηδέν αλλά παίζει να 'ναι και δέλτα. Έβαλα στο γκούγκλ όνομα και διεύθυνση και μου έβγαλε ένα διαμέρισμα, τιμή ενοικίασης, αξία ακινήτου και όλους όσοι διέμειναν εκεί κατά καιρούς. Και να πρώτος ο Τζον Μάικλ Μπόγκαρτ με παρούσα διεύθυνση, ακολουθούσαν ένοικοι μέχρι το 1995, οπότε ξανά ο Μπόγκαρτ. Έκανα κλικ στο παρούσα διεύθυνση και δεν θα το πιστέψεις, βγήκε νούμερο τηλεφώνου! Τόσο εύκολο!

Πήρα αμέσως κι ας ήταν 8 το πρωί στο Σινσινάτι και μπήκε  τηλεφωνητής. Ξανά στις 9.

Γειά, μήπως είσαι ο Μάικ;
Ναι, ποιος είναι;
Ο Μάικ που ήταν στην Αθήνα το ’90 και έπαιζε Ούτι;
Ναι σωστά, εσύ;
Εγώ είμαι η Ρεντ… έκανε μια παύση και ρώτησε, η Ρεντ με τα λαμπρά μαλλιά;

Ακούς Μπουμπού; Έτσι είπε, λαμπρά, και δεν σου κρύβω ότι κοκκίνησα λίγο.

Και έτσι ξεκίνησε η αλληλογραφία εν μέσω καραντίνας, με νέα και φωτογραφίες 30 χρόνων. Κάθε φορά που παίρνω μήνυμα, κρύβομαι να το διαβάσω, σαν τους φυλακισμένους, από τις πλέον αγαπημένες δραστηριότητες της καραντίνας. Επιδημιολόγος ο Μπόγκαρτ, πήγε στο Χάρβαρντ τελικά, δεν έκανε παιδιά, έκανε διδακτορικό...

Αυτή η ιστορία  έχει και τα καλά της, συμφωνώ απόλυτα με τον λύκο… επιτέλους συμφωνήσαμε και σε κάτι... του εύχομαι να ξαναρχίσει το συντομότερο τις τσάρκες στο δάσος.

Σε φιλώ γλυκά,
Ρεντ

ΥΓ: Ένα σου λέω Μπουμπού τα ‘χω βρει πολύ με την Καραμπίνα και όταν τελειώσει όλο αυτό εγώ θα πάθω σύνδρομο Στοκχόλμης.