Γράφει η Ερμίνα Δημητρίου / Κειμενογράφος σε διαφημιστικό γραφείο

Μέρα και ώρα εγκλεισμού: Σάββατο, 7 Μαρτίου περίπου 6:30 το απόγευμα

Αιτία: εμφάνιση πυρετού, βήχας, πονόλαιμος

Τελικά, απλή βρογχίτιδα.

Τελευταία, δεν μου λείπει το έξω τόσο πολύ. Για την ακρίβεια, βγαίνω όλο και λιγότερο. Όταν θέλω να νιώσω τον ήλιο πάνω μου στέκομαι μπροστά στο παράθυρο της κουζίνας και λιάζομαι, μαζί με τα γατιά που είναι σκαρφαλωμένα στον πάγκο.

Ευτυχώς που έχω τα γατιά.

Μου τη δίνουν τα φωτιστικά στο σαλόνι. Όλο έλεγα να τ’ αλλάξω. Τώρα, τα κοιτάω κάθε μέρα κι εκνευρίζομαι. Το υπόλοιπο, όμως, είναι υπέροχο. Το έφτιαξα όπως ακριβώς ήθελα. Τόσες μέρες μέσα, κρέμασα και τα κάδρα που όλο ανέβαλλα -κοντεύει χρόνος. Κάθε φορά που κοιτάω γύρω μου και νιώθω όμορφα, μου σφίγγουν το στομάχι οι ενοχές.

Υπάρχουν τόσοι που δεν έχουν αυτή την τύχη.

Στην αρχή, έλεγα σε μια φίλη ότι είναι περίεργο -δεν μου λείπει κανείς. Τις τελευταίες μέρες κατάλαβα ότι μου λείπουν όλοι, συνέχεια, είναι απλά ένα παράξενο κενό που έχει ενσωματωθεί στα πάντα. Άρχισα να σκέφτομαι τι θα γίνει όταν βγούμε. Πάντα μου άρεσε να μένω μέσα, αλλά όσο προχωράει ο καιρός νιώθω μέσα όλο και καλύτερα -ενώ χειροτερεύω.

Άρχισαν να βουίζουν τ’ αυτιά μου.

Το βράδυ όταν πάω στο κρεβάτι ακούγεται ένα απροσδιόριστο βουητό. Νομίζω ότι είναι κουνούπι, αλλά δεν βλέπω τίποτα· ακούγεται από μακριά και συνεχόμενα. Βάζω μουσική για να σταματήσει, αλλά γίνεται χειρότερο. Κλείνω τα μάτια και περιμένω να περάσει. Δεν καταλαβαίνω από πού προέρχεται.

Τα βράδια που δεν έρχονται στο υπνοδωμάτιο τα γατιά είναι πιο δύσκολα.

Θα μπορούσα να ‘χα κάνει ένα σωρό δουλειές. Θα μπορούσα να είχα εκμεταλλευτεί την κατάσταση -όλοι λένε ότι είναι μεγάλη ευκαιρία. Εγώ δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Ακόμα και τις ταινίες τις σπάω στη μέση -ή, ακόμα χειρότερα, σε πολλά μικρά κομμάτια, μέχρι που τελικά δεν καταλαβαίνω τι έβλεπα.

Δυσκολεύομαι να διαβάσω καινούρια βιβλία. Ξαναδιαβάζω τα παλιά -ξέρω τι λένε.

Όλη μου η παραγωγικότητα εξαντλείται σε αποτυχημένα ψωμιά και ημιαποτυχημένα κέικ. Έφτιαξα και cookies -αυτά τα πέτυχα. Αν μπορούσα να μετρήσω τις ώρες που σπαταλάω πλένοντας πιάτα, θα ξεπερνούσαν τις εκατό. Χαμένος χρόνος, θα μπορούσα να κάνω τόσα πράματα. Σουβλιά στο στομάχι. Απίστευτο πώς ξεπετάγεται το άγχος από το πουθενά. Τρώω άλλες τόσες ώρες να με πείσω ότι είναι παράλογο.

Όταν ηρεμώ, βάζω μουσική.

Το βράδυ, όμως, προτιμώ την ησυχία. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μοιάζει να άλλαξε. Είναι πιο έντονη, πιο καθολική. Κάθε τυχαίος ήχος μπορεί να φέρει δεκάδες σκέψεις -όλες ταυτόχρονα. Οποιαδήποτε στιγμή, όμως, μπορεί να επιστρέψει το βουητό.

Όταν δεν δουλεύω, είμαι καλύτερα.

Αν είμαι 100% ειλικρινής, είμαι πολύ καλύτερα την ώρα που πίνω την μπύρα μου το απόγευμα ή το ουίσκι μου το βράδυ. Και σ’ εκείνα τα μικρά διαλείμματα που ξεχνάω όλα τα χειρότερα που υπάρχουν γύρω μου και καταφέρνω να απολαύσω τα φυτά στη βεράντα μου ή τις ηλιαχτίδες πάνω στη γούνα των γατιών, όπως είναι σκαρφαλωμένα ατάραχα πάνω στον πάγκο της κουζίνας.

Θα περάσει, λένε, κι αυτό. Ξεχνάνε να πουν, μόνο για κάποιους.