Γράφει η Λία Χαράκη / Δημιουργός έργων που έρκουνται που το σώμα τζιαι μουσικός wannabe

Έγραψα το ημερολόγιο μου με ούλλα που κάμνω τζιαι σκέφτουμαι τούντες μέρες τζιαι μετά εμετάνιωσα γιατί είμαι ήδη σε άλλη φάση.

Έγραφα για το ότι μαθαίνω μπάσο γιατί έσει τζιαιρό που φαντασιώνουμαι να παίζω σε συγκρότημα, ότι προσπαθώ να στήνω κάθε μέρα δαιμονικά σχέδια πως να δελεάσω τα κοπελλούθκια μου να μεν εν πάς τις οθόνες συνέχεια, ότι εν υπέροχο που γίνουμαι θεατής του κόσμου που φανερώνει τον δημιουργικό του εαυτό στα κοινωνικά δίκτυα, τζιαι ετέλειωνα το κείμενο μου με το να λέω ότι αν ο ιός ήταν ιδεολογία εμένα κάμνει μου μιάς τζιαι αγκαλιάζει άτομα που ούλλες τις κοινωνικές τζιαι οικονομικές τάξεις, από οποιονδήποτε σεξουαλικό προσανατολισμό ή γένος ή εθνικότητα ή επάγγελμα η ηλικία (στην ηλικία εν λλίον άδικος), χωρίς να γνωρίζει γεωγραφικά σύνορα, τζιαι συνάμα εν η γιατρειά του πλανήτη, αναγκάζοντας μας ούλους να καταλάβουμε ότι ούλλα επηρεάζονται που ούλλα.

Καθώς όμως οι μέρες περνούν τούτον το κείμενο δεν εν καθόλου χαριτωμένο για διάφορους λόγους μιάς τζιαι συνειδητοποιώ διάφορα φοιτσιάρικα πράματα που μου συμβαίνουν πέραν των πρώτων αντιδράσεων των πρώτων ημερών.

Πρώτα πρώτα η απομόνωση άρχισε να μου αρέσκει τζιαι τούτον εν το ποιο επικίνδυνο για μας τους τυχερούς που εν αρρωστήσαμε (ακόμα). Βολεύκεσαι στο να περνάς καλά μόνος σου, να μεν θωρείς τους άλλους, να μεν κάμνεις τον κόπο να επικοινωνήσεις, να μεν πρέπει να προσπαθήσεις να συναναστραφείς, να συνεργαστείς, να μοιραστείς, να ανταλλάξεις, να διαφωνήσεις, να έρτεις σε κάποια επαφή. Τζιαι το τρομακτικό εν ότι τούτον το αίπιν μπορεί να μας μείνει τζια για μετά. Που την άλλη σκέφτουμαι ότι για να μεν θέλεις να επικοινωνήσεις ίσως σημαίνει ότι τζείνες οι σχέσεις δεν ήταν τζιαι τόσο σημαντικές άρα ενει τζια καλό πράμα.

Επίσης συνειδητοποιώ ότι ο φόβος ως το κυρίαρχο συναίσθημα εν πολλά κουραστικό . Φόβο να μεν κολλήσεις, να μεν κολλήσουν τα μωρά σου ή η μάμμα σου, ύστερα νιώθεις ενοχές που εν σκέφτηκες ούλλην την ανθρωπότητα αλλά μόνο την οικογένεια σου, άρα φόβο τζιαι για ούλλην την ανθρωπότητα, φόβο για το αύριο, φόβο για το μεθαύριο, φόβο αν κάμεις παρανομία, φόβο αν ποστάρεις τίποτε ‘λάθος’, φόβο μήπως τζιαι δεν κάμεις τζιαι εσύ καλλιτεχνικά πρότζεκτς ον λάιν για να συνεχίσεις να υπάρχεις στον ντίτζιταλ κόσμο, ιδαλιώς μάλλον πλεόν εν υπάρχεις.

Άρα το ερώτημαν είναι σε ένα κόσμο που περνά τούτην την πρωτόγνωρη κατάσταση που κινδυνεύει τζιόλας να μας αρέσει, τί κάμνουμεν για να αντισταθούμε να γίνει ο ακοινώνητος εαυτός συνήθεια τζιαι ο φόβος κανονικότητα; ή μήπως δεν πρέπει να αντισταθούμε;

Προσωπικά αρχίζω που την συνειδητοποίηση!

Που το δέχουμαι τζιαι παραδέχουμαι ότι τζι’ αν νιώθω γιατί έτσι εννα μπορώ να δω τι μου συμβαίνει τζι’ αν δεν μου αρέσκει  στη συνέχεια θα αποφασίσω πολλά συνειδητά ποια που τα συναισθηματικά, ψυχολογικά, κοινωνικά στοιχεία που προκύπτουν που το λόκνταουν τελικά θα κρατήσω ή θα αφήσω

Το σίουρον πάντως ένει ότι τούτον που περνούμε εν τεράστια ευκαιρία μεταμόρφωσης σε τζείνο που θα θκιαλέξουμε να είμαστε στο παρακάτω μας….αφού θα αποτελέσει τον κόσμο στον οποίο θέλουμε να ζούμε.

Ειδικά εμείς

Που έχουμε την πολυτέλεια να σκεφτούμε αφού

εν έχουμε βία στην οικογένεια

εν ζούμε δέκα δέκα μαζί

εν έχουμε παιθκιά σπουδαστές που εκόψαν σε άλλη χώρα

εν εν ανάγκη να πάμε νοσοκομείο για τούτην ή για άλλην αρρώστια

εν δουλεύκουμε δεκατετράωρα

εν κινδυνεύουμε να μεν έχουμε επίδομα γιατί είμαστε καλλιτέχνες

εν πεινούμε

Ειδικά εμείς!