Η εικαστικός Κατερίνα Ατταλίδου σε επίσκεψη της στην έκθεση «Ξαναγέννηση» στην Κρατική Πινακοθήκη Σύγχρονης Τέχνης ΣΠΕΛ βρέθηκε προ εκπλήξεως όταν αντίκρισε ένα έργο της γιαγιάς της Καίτης Μαραγκού, ανάμεσα στα έργα. Στο παρακάτω κείμενο γράφει για τη δημιουργό και τα συναισθήματα αυτής της ανακάλυψης.

Το έργο της Καίτης Μαραγκού. Οι πληροφορίες του έργου στην έκθεση: «Χωρίς χρονολογία/χωρίς τίτλο, Λάδι σε κόντρα πλακέ/37 χ 43 εκ.(με κορνίζα).Προέλευση: Άγνωστη

«Η Καίτη Μαραγκού το γένος Χασάπη γεννήθηκε στην Κοζάνη στις 14 του Φλεβάρη του 1917. Ήρθε στην Κύπρο για να δουλέψει στην κλινική του Γιώργου Μαραγκού το 1940. Ειδικεύτηκε στη μαιευτική. Ερωτεύτηκαν με τον Γιώργο Μαραγκό και τελικά μετά από διάφορες περιπέτειες παντρευτήκαν και έκαναν 3 κόρες, τη Νίκη, την Άννα και τη Μαρίνα. Η πρωτότοκη είναι η μητέρα μου.

Η γιαγιά μου η Καίτη άρχισε να ζωγραφίζει το 1962 και ήταν αυτοδίδακτη. Ζωγράφιζε στη βεράντα του σπιτιού στο Βαρώσι τα καλοκαίρια, χρησιμοποιώντας λαδομπογιές και νέφτι. Το σπίτι ήταν πάνω στο κύμα και ίσως αυτό να επηρέαζε τη ρευστότητα στην οποία ωθεί τα χρώματά της. Ίσως και η μαιευτική να επηρέαζε τις εικόνες που έπλαθε, έχω το ξύλινο όργανο με το οποίο άκουγε τους εσωτερικούς ήχους της κοιλιάς της εγκύου, δεν σκέφτηκα όμως ποτέ να τη ρωτήσω όσο ζούσε.

H Καίτη Μαραγκού ζωγραφίζει στο μπαλκόνι του σπιτιού, Βαρώσι

Δεν τη θυμάμαι να ζωγραφίζει. τα έργα της όμως τα παρατηρούσα πολύ έντονα, καθώς βρίσκονταν σε μεγάλη αντίθεση με το υπόλοιπο σπίτι της Λευκωσίας. Ο παππούς ήταν σημαντικότατος χειρούργος και πρόξενος της Αυστρίας στην Κύπρο και το σπίτι ήταν διακοσμημένο με πολυέλαιους και έπιπλα από δρυ, κομψότατα, φτιαγμένα στην Αθήνα όπου είχαν εργαστεί κι οι δύο. Τα έργα της γιαγιάς δημιουργούσαν μεγάλη αντίθεση με αυτά.

Έδειξε τη ζωγραφική της δουλειά σε μία έκθεση τον Ιούνιο του 1970 στο Χίλτον, στη Λευκωσία. Έχω τον κατάλογο με τους τίτλους των έργων αλλά μόνο σε ένα από αυτά παραμένει κολλημένος ο αριθμός ώστε να μπορούμε να συνδέσουμε το έργο με τον τίτλο που ήταν: Τρυφερότητα.

Τα πρώτα μου χρόνια είχα και εγώ ένα κρεβάτι στο υπνοδωμάτιό της, στη Λευκωσία, στο υπέροχο αερικό κτήριο της οδού Χαραλάμπου Μούσκου 4, ανάμεσα στον δημόσιο κήπο και τα δικαστήρια, και έμενα πολύ συχνά μαζί της. Τότε σκάλιζε ξυλόγλυπτα.

Έφτιαχνε ότι έφτιαχνε με μεγάλη αγάπη και μαεστρία, και χάρα. Η τέχνη ήταν η χαρά της και ο χώρος όπου συναντούσε τον εαυτό της.

Πηγαίνοντας στην έκθεση της ΣΠΕΛ ήμουνα ήδη συγκινημένη που θα έβλεπα τα έργα του Βαρωσιού και ενθουσιάστηκα, με όλη τη σημασία της λέξης, όταν αντίκρισα ένα άγνωστο έργο της Καίτης Μαραγκού. Η συνάντηση με αυτό το έργο στέκεται η αφορμή για να σκεφτώ ακόμη μια φορά πως όλα χάνονται, τα πλάσματα, οι όμορφοι κήποι, τα δροσερά σαλόνια, τα όμορφα μπαλκόνια, τα καναπεδάκια, το κυνηγητό στην τραπεζαρία, τα αξέχαστα σαββατιάτικα τραπέζια, οι πίτες της, τα επιδέξια δάχτυλά της καθώς χόρευαν το φύλο που άνοιγε σαν τσιγαρόχαρτο, αλλά να, που πέρα από τη μνήμη και το μπρίο και τη δημιουργικότητα που σίγουρα εμφύσησε σε όλες τις μαραγκούδες, να την, την φλογερή ψυχή της με τα κίτρινα και τα κόκκινα και τα μπλετιά, άυλη και μοναδική.

Σκέφτομαι σήμερα πως μόνο η τέχνη φέρνει κοντά μας ένα πλάσμα έτσι άξαφνα, άμεσα, εκπλήσσοντάς μας και καθιστώντας τον δημιουργό για πάντα ζωντανό.»