Δυο φίλοι μουσικοί, η ερμηνεύτρια Παυλίνα Κωνσταντοπούλου και ο πιανίστας Αντρέας Παπαπέτρου, θα συναντηθούν στις 12 Σεπτεμβρίου στον κήπο του εστιατορίου της Παλιάς Ηλεκτρικής [Δημοτικό Κέντρο Τεχνών]
Μαζί θα παρουσιάσουν «τραγούδια για παλιούς και νέους έρωτες», όπως αναφέρεται σε σχετικό σημείωμα για τη συναυλία τους.
Η Παυλίνα Κωνσταντοπούλου στο τραγούδι και ο Αντρέας Παπαπέτρου στο πιάνο θα ερμηνεύσουν νοσταλγικά και σύγχρονα ακούσματα από το διεθνές ρεπερτόριο, ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1940 και φτάνοντας μέχρι το σήμερα, από τις «μεγάλες κυρίες» της τζαζ, τα αγγλικά «Σκαθάρια» και τους λαϊκούς τροβαδούρους της φολκ, μέχρι τους σύγχρονους τραγουδοποιούς.
Ένα πιάνο με ουρά στη μέση ενός κήπου, τραπεζάκια έξω, φεγγαράδα και χαλαρή ατμόσφαιρα, με ποτό και ρομαντική διάθεση στην καρδιά της παλιάς Λευκωσίας.
Να η «πρόσκληση» που ετοίμασαν οι δύο μουσικοί:
Θυμάμαι τ' απογεύματα του Μάη στη Νάντη. Τότε που ατενίζαμε μαζί λειβάδια από χρυσό φτιαγμένα και μου χαμογελούσες. Κι ένα βράδυ δίπλα στον Τάμεση, να με προσκαλείς να πετάξουμε στο φεγγάρι. Ναι, μου μιλούσες για τα περιπλανώμενα αστέρια, με μάθαινες για τα μυστήρια της ζωής. Και εκείνο το καλοκαίρι στην Πράγα, που κάθε μέρα, κάθε ώρα έμοιαζε με Κυριακή πρωί. Κι έτσι, όπως ακούγαμε τα κουρασμένα μπλούζ των μουσικών του δρόμου, εκεί, κάπου ανάμεσα στα μέτρα των στροφών και στις γραμμές του τράμ, ένα φιλί. Μού 'λεγες πως είμαι χαζός που σε θέλω αλλά σου απαντούσα πως νοιάζομαι μόνο για 'σένα. "Γιατί" με ρωτούσες γελαστή και απαντούσα "επειδή η γή είναι στρογγυλή και ο ουρανός γαλάζιος". Κανείς ποτέ δεν ξέρει ακριβώς το γιατί συμβαίνει, έτσι; Κι όμως, όλοι γνωρίζουν πως είναι κάτι το απόλυτο, όπως το ηλιοβασίλεμα και η ανατολή. Όσο απόλυτο το να μ' αγαπάς ή να μ' αφήσεις. Εκεί, κάπου πέρα από το ουράνιο τόξο, τα δάκρυα μου σχημάτισαν ένα ποταμό. Τον ακολουθήσαμε χορεύοντας στις όχθες του, μέχρι το τέλος της αγάπης.
Θα αναρρωτιέσαι αν είμαι λυπημένος. Αγάπη μου, από πού να ξεκινήσω; Σ' αγάπησα με ένα δικό μου τρόπο. Εσύ ήσουν το κορίτσι από την Ιπανέμα κι εγώ ο κύριος με το ντέφι. Είχα στην τσέπη μου μόνο διαμάντια και σκουριά να σου προσφέρω. Κάποτε αυτά μας ήταν αρκετά, μα οι καρδιές και οι αγκαλιές μας έμειναν τώρα αδειανές. Σου ζητώ να έρθεις ξανά στον κήπο να με βρείς, για να μετράμε τ' αστέρια μαζί και να ακούμε τον ήχο της σιωπής. Και θα δείς που η αγάπη θα έρθει ξανά, εκεί.
Εις το επανιδείν, Ελεονώρα Ρίγκμπυ.
Θα σε περιμένω, στην Παλιά Ηλεκτρική, βράδυ με φεγγαράδα, 12 Σεπτεμβρίου στις εννιά και μισή.
