Μια τελετουργία. Η αργή ανάβαση προς την αθανασία. Ένας δρόμος που έμοιαζε ευθύς και τώρα ανοίγει όλο στροφές. Η κυκλική πορεία από τη μονάδα στη συνύπαρξη και ξανά: ο χορός. Μια συνεχής διαπραγμάτευση ανάγκης, επιθυμίας και φόβου - ο άνθρωπος.

“...Πόσο ζυγίζει η καρδιά ενός κτήνους; Η καρδιά ενός σκυλιού; Πού βρίσκεται το κομμένο χέρι της
Αφροδίτης;”

Μια παράσταση που κινείται κάπου μεταξύ θεάτρου και χορού. Στο βάθος ένα λευκό βουνό, που ακούγεται ότι φυλάει το αίμα των θεών - την αθανασία.

“..Θα έπρεπε ίσως να θυσιάζαμε κάτι. Ή θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πράγματα που πονούν.”

ΣYΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο | Σκηνοθεσία | Χορογραφία | Σκηνογραφία | Σχεδιασμός Ήχου | Οπτική Επικοινωνία: Άννη Χούρη
Ερμηνεία: Ελισάβετ Παναγιώτου και Άννη Χούρη
Σχεδιασμός Φωτισμού: Γιώργος Λάζογλου και Sakari Laurilla
Ηχοληψία: Γιώργος Θεοδούλου

Θερμές ευχαριστίες στη Σχολή Χορού Vert και στον Όμιλο Μητσίδη.

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

08/12 19:00 - Interspace Festival, Dancehouse Lefkosia (Res. Tel. 22-780960)
12/12 19:00 - Nicosia Pop-up Festival, NiMAC Theatro Polis (Res. Tel. 99-018828)

Διάρκεια: 45'
Είσοδος Ελεύθερη - Απαραίτητη η κράτηση θέσης

ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Δύο σώματα εμφανίζονται σε ένα τοπίο σχεδόν μετα-αποκαλυπτικό. Το μοναδικό σημείο αναφοράς, ένα βουνό, στο οποίο ακούγεται πως μπορεί κανείς να βρει την αθανασία. Το έργο ‘’Ιχώρ // Το αίμα των θεών’’ ακολουθεί τη δαιδαλώδη αυτή διαδρομή τους, τα αμετανόητα περάσματα από την επιθυμία στο φόβο και αντίστροφα. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο κείμενο γραμμένο σε μια γλώσσα συνειρμική και αφαιρετική, πυκνή σε σύμβολα και αισθήσεις. Πραγματεύεται την αέναη ανάγκη του ανθρώπου να αποτάξει τη μοναξιά, να συνυπάρχει, να συναντά, να συμπορεύεται.

Στην προσέγγισή της, η καλλιτέχνις αναδεικνύει την συνεχώς εναλλασσόμενη αναζήτηση εαυτού/ατόμου και συνόλου και τον τρόμο που μας κυριαρχεί όταν κατευθυνόμαστε προς τα ‘μέσα΄ ή προς την αλήθεια. Παραλληλίζεται λοιπόν η πορεία των δύο προς την κορυφή του βουνού, με την πορεία που διαγράφουν προς τα ‘μέσα’. Εκεί όπου συντελείται, δηλαδή η κάθε ‘θυσία΄που απαιτείται για τη Γνώση. ‘’Ιχώρ’’, στην Αρχαία Ελλάδα, ονομαζόταν το υγρό που έρεε στις φλέβες των θεών αντί για αίμα και περιγράφεται σαν ένα υγρό που εξέπεμπε φως. Η ανάβαση αυτή προς το Φως αντιμετωπίζεται σχεδόν τελετουργικά, με τη σκηνή να παίρνει τη μορφή βωμού –γι’ αυτό άλλωστε βλέπουμε να καθαρίζεται στην έναρξη της παράστασης- και τα τραγούδια των περφόρμερ τη μορφή κάποιου ξεχασμένου ύμνου. Το έργο, έχοντας μια τόσο οικουμενική θεματική, εμπνέεται και έχει αναφορές σε μια πληθώρα στοιχείων από διάφορες παραδόσεις, είδη χορού και εικαστικά έργα, με κοινό σημείο όλων το ‘πρωτόγονο’ και το ακατέργαστο. Προωθώντας την ιδέα αυτή του ‘πρώτου δημιουργήματος’ -ή ίσως του ‘τελευταίου εναπομείναντα’-, οπτικά η παράσταση παίζει με γήινους τόνους και πρώτες ύλες, όπως ο πηλός, η πέτρα και το ξύλο. Με όψη και κείμενο που οδηγούν στο ‘πρώτο’ , την πρώτη μας μνήμη, την πρώτη λέξη, το έργο επιθυμεί να ωθήσει τον θεατή να εμπιστευτεί και να επαναπροσεγγίσει τις αισθήσεις, το ένστικτο.

Η δομή του Ιχώρ, το οποίο ελίσσεται ανάμεσα στο θέατρο και το χορό, στο παιχνίδι και την ποίηση, αναδεικνύει το μοτίβο του ίδιου του έργου, δηλώνοντας ότι δεν υπάρχει μια προδιαγεγραμμένη πορεία ή ένα εγκαθιδρυμένο πλαίσιο, δεν χρειάζεται να εμπίπτουμε είτε στο θέατρο είτε στο χορό. Χρειάζεται απλά να είμαστε παρόντες στη διαρκή αναζήτηση της αλήθειας.