Συνέντευξη στην Κατερίνα Μιχάηλου

Εικόνες από την αποστολή των «Εθελοντών Γιατρών – Κύπρου» στο Μπαγκλαντές, συνθέτουν την νέα έκθεση φωτογραφίας που εγκαινιάζει σήμερα η διεθνώς βραβευμένη φωτογράφος Κάτια Χριστοδούλου, στο Πολυδύναμο Δημοτικό Κέντρο Λευκωσίας, στις 19:30.

Η αποστολή ταξίδευσε εκεί για τους πρόσφυγες της εθνικής μειονότητας Ροχίνγκια της Μιανμάρ, οι οποίοι έχουν εγκλωβιστεί στα σύνορα Μπαγκλαντές Μιανμάρ. Η διακεκριμένη φωτογράφος Κάτια Χριστοδούλου, ακολουθώντας για ακόμη μια φορά ως εθελόντρια την ανθρωπιστική και ιατρική αποστολή της Οργάνωσης, αποτύπωσε σε εξήντα καρέ πορτραίτα ανθρώπων και σκηνές από την ζωή τους.

Η φωτογράφος Κάτια Χριστοδούλου μίλησε στον «Π», για τη συγκεκριμένη έκθεση, αλλά και για την εμπειρία που κέρδισε από αυτό το ταξίδι  αποτύπωσης εικόνων και συναισθημάτων.

Πότε άρχισε η συνεργασία με τους «Εθελοντές-Γιατρούς- Κύπρου»;

Εδώ και 25 χρόνια συμμετέχω ως εθελόντρια στην οργάνωση. Το πρώτο μου ταξίδι έγινε το 1994, στην Πρώην Γιουγκοσλαβία, όπου υπήρχε πόλεμος. Με τον τρόπο αυτό ήθελα  μέσω της φωτογραφίας να ενημερώσω και να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο της Κύπρου, ώστε να έρθει να βοηθήσει με το δικό του τρόπο τον κόσμο που επισκεπτόμασταν.



Στη φωτογραφία απεικονίζεται η σκηνή γέννας, παρουσία της μαίας της οργάνωσης, Νάσιας Χριστοδούλου

Τι κράτησες από το τελευταίο ταξίδι στο Μπαγκλαντές;

Εκείνο που με συγκλόνισε σε αυτό το τελευταίο μου ταξίδι, και θα με συντροφεύει για πάντα,  ήταν η ευχάριστη φωτογράφιση μίας γέννησης που έγινε τυχαία μπροστά στα μάτια μου. Ήταν μία σκηνή πολύ δυνατή συναισθηματικά για μένα, αυτή που έβλεπα μπροστά μου και την οποία απαθανάτισα, το θαύμα της γέννησης. Ήταν για μένα ένα δώρο που μου χαρίστηκε, όπως και στην Νάσια Παπαδοπούλου τη μαία μας, η οποία επίσης ήταν παρούσα. Πέρα από τις εικόνες εξαθλίωσης και φτώχειας που αντικρίσαμε, αυτή η συγκεκριμένη σκηνή της γέννησης με συγκλόνισε.

Για μένα τα ταξίδια αυτά ήταν μία εσωτερική αναζήτηση ψυχής, την οποία βρήκα.

Είναι δύσκολο αντικρίζοντας τόσο δυνατές εικόνες να αφήσεις το ανθρώπινο συναίσθημα και να διατηρήσεις τον επαγγελματισμό σου;

Με τα χρόνια μαθαίνεις. Σκέφτομαι σαν επαγγελματίας εκείνη τη στιγμή, για να βγάλω τη φωτογραφία που θέλω, και μετά θα ενεργήσω σαν άνθρωπος διαφορετικά, αν χρειαστεί θ’ αφήσω τη μηχανή και θα βοηθήσω, αφού βγάλω όμως τη φωτογραφία που θέλω. Εκείνη τη στιγμή λειτουργείς ενστικτωδώς, το χέρι είναι «αυτόματα» πάνω στη μηχανή. Τα συναισθήματα που νιώθω κατά τη διάρκεια του ταξιδιού έρχονται μετά. Προσπαθώ να διαχειριστώ τα συναισθήματα όταν έρχομαι πίσω στην Κύπρο. όσο μπορώ, γιατί κάποτε δεν μπορείς να διαχειριστείς εύκολα συναισθήματα όπως είναι η θλίψη.

Ερχόμενη πίσω στην Κύπρο και βλέποντας τις φωτογραφίες σου στο πλαίσιο μιας έκθεσης, πώς αισθάνεσαι;

Υπάρχουν συναισθήματα χαράς γιατί τελικά το ταξίδι για την αποστολή είχε επιτυχία μπορέσαμε να πάμε και να βοηθήσουμε τον κόσμο.  Βλέποντας τις συνθήκες επιβίωσης που μπορεί να έχει ο κόσμος μακριά από την Κύπρο, μας σπρώχνει να συνειδητοποιήσουμε  ότι δεν είμαστε μόνοι μας στη γη. Εμείς έχουμε μία πολύ καλή ζωή και πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε αυτό. Βρισκόμαστε μπροστά σε ανθρώπους που δεν έχουν ούτε ένα πιάτο φαγητό, ούτε ένα ποτήρι νερό. Οπότε ερχόμενοι πίσω και βλέποντας τις φωτογραφίες, ο κόσμος ξέρει...



Η φωτογράφος Κάτια Χριστοδούλου δείχνει στα παιδιά τη φωτογραφία τους από τη μηχανή της

Άλλαξε καθόλου ο τρόπος σκέψης σου για τη ζωή, κάνοντας όλα αυτά τα ταξίδια ανά τον κόσμο;

Άλλαξε ριζικά ο τρόπος σκέψης μου και σίγουρα με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι είμαι καλά με όσα έχω και ευχαριστώ το Θεό γι’ αυτό. Αυτές οι εμπειρίες με κάνουν να είμαι καλύτερος άνθρωπος, προσφέροντας βοήθεια μέσω της φωτογραφίας, πάντοτε φωτογραφίζοντας με σεβασμό τον άνθρωπο που έχω απέναντί μου.

Υπάρχουν περιπτώσεις που σου ζητούν να δουν επιτόπου τη φωτογραφία που τους έβγαλες;

Κυρίως τα παιδιά το κάνουν αυτό. Είναι περίεργα και θέλουν να βλέπουν τις φωτογραφίες. Αναλόγως με τη διάθεση του χρόνου μπορεί να γίνει κι αυτό.

Ποιο είναι το επόμενο ταξίδι;

Δεν ξέρω πότε. Υπάρχει ένα πρόγραμμα το οποίο τρέχει στην Κένυα με τους Εθελοντές- Γιατρούς  σε ένα ορφανοτροφείο το οποίο έχει στήσει η οργάνωση με τη βοήθεια του κόσμου  από την Κύπρο και έχει ολοκληρωθεί. Οπότε ίσως το επόμενο ταξίδι να γίνει όταν θα λειτουργήσει το ορφανοτροφείο. Και θα ήθελα πολύ να είμαι εκεί, να φωτογραφίσω τα παιδιά, που μπαίνοντας μέσα στο κτήριο θα το ξαναζωντανέψουν.